Treść zadania

prosze o pilną pomoc:
pyt.1 Zanalizuj sposób ukształtowania przestrzeni w utworze. W jakim kierunku jest ona rozbudowana? Co świadczy o jej wizyjnym charakterze? Jakie przedmioty ja wypelniaja? Zwroc uwage na symbolike apokaliptyczną, a także na opozycję miedzy obrazami dojrzewania i smierci
pyt 2 Jak w wierszu kazani są ludzie? Jakie konsekwencje istnienia w czasie apokalipsy ujawnia poeta w czeterech kolejnych strofach z anaforycznym: "Nas nauczono"? Na czym polega zwiazek miedzy pierwszymi wersami tych strof a obrazami budowanymi w nastepnych wersach?
pyt 3 Jaką postawe wybierze pokolenie? Czego i z jakich powodow nie bedzie ono pewne?
Pliss o odp.


Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.
Kłosy brzuch ciężki w górę unoszą
i tylko chmury palcom czy włosom
podobne suną drapieżnie w mrok.

Ziemia owoców pełna po brzegi
kipi sytością jak wielka misa.
Tylko ze świerków na polu zwisa
głowa obcięta strasząc jak krzyk.

Kwiaty to krople miodu tryskają
ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,
pod tym jak korzeń skręcone ciała,
żywcem wtłoczone pod ciemny strop.

Ogromne nieba suną z warkotem.
Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą.
Usta ściągnięte mamy, twarz wilczą,
czuwając w dzień, słuchając w noc.

Pod ziemią drążą strumyki słychać
krew tak nabiera w żyłach milczenia,
ciągną korzenie krew, z liści pada
rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha.

Nas nauczono. Nie ma litości.
Po nocach śni się brat, który zginął,
któremu oczy żywcem wykłuto,
któremu kości kijem złamano;
i drąży ciężko bolesne dłuto,
nadyma oczy jak bąble krew.

Nas nauczono. Nie ma sumienia.
W jamach żyjemy strachem zaryci,
w grozie drążymy mroczne miłości,
własne posągi źli troglodyci.

Nas nauczono. Nie ma miłości.
Jakże nam jeszcze uciekać w mrok
przed żaglem nozdrzy węszących nas,
przed siecią wzdętą kijów i rąk,
kiedy nie wrócą matki ni dzieci,
w pustego serca rozpruty strąk.

Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,
żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.
Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.
Szukamy serca bierzemy w rękę,
nasłuchujemy: wygaśnie męka,
ale zostanie kamień tak głaz.

I tak staniemy na wozach, czołgach,
na samolotach, na rumowisku,
gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga,
gdzie zimny potop omyje nas,
nie wiedząc: stoi czy płynie czas.
Jak obce miasta z głębin kopane,
popielejące ludzkie pokłady
na wznak leżące, stojące wzwyż,
nie wiedząc, czy my karty iliady
rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie,
czy nam postawią, z litości chociaż,
nad grobem krzyż.