Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  mamatataija3 13.5.2010 (18:58)

  Wielu uważa, że górnictwo to coś przypadkowego, nieczysta robota i w ogóle praca należąca do gatunku tych, które wymagają bardziej wysiłku fizycznego aniżeli umiejętności. Mnie zaś, o ile myśli moje zmierzają w dobrym kierunku, wydaje się, że sprawa wygląda zupełnie inaczej..." pisał we wstępie do "DE RE METALLICA LIBRI XII", jednego z pierwszych i najważniejszych w dziejach opracowań dotyczących wiedzy górniczej, hutniczej i mineralogicznej Georgius Agricola (właściwie Georg Bauer), jeden z najwybitniejszych umysłów tamtego okresu. Mimo upływu niemal pięciu stuleci od wydania owego dzieła (w 1556 r. w Bazylei) powszechne wyobrażenie o charakterze zawodu górniczego, niezwykle trafnie uchwycone w cytowanym fragmencie, nie uległo zmianie. A przecież górnictwo, rozumiane jako umiejętności poszukiwania i wydobywania surowców naturalnych, dawniej obejmujące również wiedzę hutniczą i metalurgiczną, jest jedną z najważniejszych i najstarszych dziedzin działalności człowieka. Podstawą materialnego bytu i rozwoju ludzkości, w tym także rozwoju demograficznego, jest produkcja środków spożycia oraz surowców niezbędnych do wytworzenia dóbr materialnych. Procesy te wymagają ciągłego i stale rosnącego zasilania. Podstawową masę surowców stanowiły dawniej i obecnie surowce mineralne, a więc te, których wydobywaniem zajmuje się górnictwo. Poczynając od eksploatacji krzemienia, poprzez pozyskiwanie rud miedzi i cyny, następnie żelaza i węgla kamiennego dających podstawę aż do dynamicznego rozwoju produkcji i techniki w okresie rewolucji przemysłowej, umiejętności pozyskiwania i wykorzystania surowców naturalnych wyznaczały etapy rozwoju ludzkości. Dzieje górnictwa to dzieje pomyślnych, nieustannych zmagań człowieka z żywiołem przyrody, angażujących wiedzę, inteligencję i wolę kolejnych pokoleń, od starszej epoki kamiennej po dzisiejsze czasy. Złożoność zagadnień stojących przed górnictwem sprawia, że jest ono interdyscyplinarne - łączy w sobie nauki techniczne i przyrodnicze, wykorzystując wiedzę z różnorodnych dziedzin nauki: matematyki, fizyki, chemii, mikrobiologii, nauk o ziemi, itp. Równocześnie jest ściśle związane z wieloma dziedzinami inżynierii (mechaniką, budownictwem, inżynierią chemiczną, inżynierią biologiczną, informatyką i zarządzaniem). Ujarzmiona natura oddaje swoje bogactwa na użytek człowieka wymagając w zamian od górników przede wszystkim dużej wiedzy i doświadczenia. Zlekceważona, w jednej chwili potrafi zniweczyć ludzkie starania i okazać się bezlitosną dla wdzierających się w głąb ziemi ludzi.
  
  Szczególny charakter zawodu górniczego, wymagającego zarówno obszernej wiedzy jak i odwagi, sprawia, że od stuleci górników darzono szacunkiem, specjalnymi przywilejami i dobrze wynagradzano. Praca w górnictwie wymaga wysokich kwalifikacji zawodowych, a w kopalniach podziemnych ponadto dużej odporności psychicznej i znacznego wysiłku fizycznego. Praca ta niszczy zdrowie i zagraża życiu w stopniu większym niż inne zajęcia. Z tej przyczyny, w trosce o stworzenie jak najlepszych warunków dla rozwoju produkcji górniczej, już od czasów feudalnych górnikom nadawano przywileje podnosząc tym atrakcyjność zawodu. Najważniejszym z nich była wolność osobista i niezależność od miejscowej władzy administracyjno-sądowej. Wolność ta, wyróżniająca zespół ludzi związanych z górnictwem z ogółu ludności nieuprzywilejowanej, była najważniejszym czynnikiem kształtującym kulturę zawodu górniczego. Podnosiła go, przynajmniej w świadomości górników, do rangi zajęć równych obowiązkom stanu rycerskiego. Tytułem do tego było ryzyko utraty życia występujące w zawodzie górniczym. Mroczny i niebezpieczny świat podziemnych wyrobisk nieustannie kształtował osobowość i charakter pokoleń ludzi pracujących w górnictwie ucząc ich szacunku dla sił przyrody i wykonywanego zawodu oraz rozwijając świadomość poczucia wzajemnej zależności i solidarności zawodowej. Charakter pracy w warunkach stałego zagrożenia zmuszał do ścisłej współpracy gwarantującej sukces i bezpieczeństwo prowadzonych robót. Przedstawicieli zawodu górniczego cechowało zawsze serdeczne przywiązanie do swego warsztatu pracy bezustannie wystawiającego na próbę ich umiejętności i charakter. W górnictwie, znacznie wcześniej niż w innych grupach zawodowych, pojawiły się zorganizowane formy wzajemnej pomocy i opieki w postaci "kas" czy "puszek" brackich, które stały się wzorem dla wielu późniejszych instytucji ubezpieczeniowych. W XVIII wieku upowszechnił się w całej Europie zwyczaj przyoblekania górników w jednolitą odzież (skąd wywodzą się współczesne mundury i stopnie górnicze), co w tej militarystycznej dobie było również wyrazem awansu społecznego górników. Surowość warunków pracy pod ziemią, potrzeba organizacji i ostrej dyscypliny, w końcu i sama umiejętność obchodzenia się z materiałami wybuchowymi upodabniały codzienne życie górników do wojskowego.
  
  Konieczność pokonywania problemów wynikających z nieustannego wzrostu głębokości kopalń i wielkości wydobycia sprawiła, że eksploatacja górnicza stanowiła jeden z najważniejszych czynników stymulujących postęp techniczny. Problem współzależności wielu czynników warunkujących skuteczność pracy pod ziemią wymuszał ciągłe ulepszenia techniczne i doskonalenie organizacji pracy. Z górnictwem związane są wczesne próby prawnej ochrony wynalazków. Władcy Polscy, począwszy od Kazimierza Jagiellończyka, szczególną opieką otaczali postęp techniczny w górnictwie zakazując naśladownictwa i nadając prawa wyłączności w odwadnianiu kopalń wynalazcom efektywnych urządzeń.
  
  Zarówno przed stuleciami, jaki współcześnie eksploatacja górnicza jest podstawowym źródłem surowców umożliwiających funkcjonowanie większości dziedzin światowej produkcji i przemysłu. Bez surowców energetycznych, metalicznych, chemicznych i skalnych nie mogłaby istnieć współczesna cywilizacja.
  
  Górnictwo polskie - to nie wyblakłe karty historii. To aktualnie prowadzona w nowoczesnych kopalniach eksploatacja surowców energetycznych - węgla kamiennego i brunatnego, gazu ziemnego i ropy naftowej, surowców metalicznych - rudy miedzi i srebra, cynku i ołowiu, surowców chemicznych - soli kamiennej i siarki, a także surowców skalnych - kamieni drogowych i budowlanych, kruszyw naturalnych, piasków, surowców ilastych, kaolinowych, glin, gipsów i anhydrytów oraz wielu innych, w tym wód leczniczych, mineralnych i termalnych. Wielkość rocznego wydobycia kopalin stałych sięga w Polsce 340 mln ton. Ze złóż na terenie naszego kraju pozyskiwane jest 5 mld m3 gazu ziemnego, co pozwala zaspokoić ponad 30% zapotrzebowania. KGHM "Polska Miedź" S.A. jest jednym z największych producentów miedzi i drugim producentem srebra w świecie. Rozwój budownictwa i drogownictwa - tak niezbędnych współczesnej Polsce - byłby niemożliwy bez odpowiedniej bazy surowcowej zlokalizowanej na terenie kraju.
  
  Niekorzystny i w znacznym stopniu nieprawdziwy obraz sytuacji współczesnego polskiego górnictwa kształtowany jest głównie przez media. Jest ono przedstawiane wyłącznie jako podziemna eksploatacja węgla kamiennego przeżywająca obecnie poważne problemy ze względu na intensywny rozwój w okresie PRL i nadmierną podaż tej kopaliny na rynku. Należy jednak pamiętać, że ponad 60% energii elektrycznej wykorzystywanej w naszym kraju pochodzi z elektrowni cieplnych wykorzystujących jako paliwo węgiel kamienny. Pozostała część energii wytwarzana jest głównie w oparciu o eksploatację węgla brunatnego w wielkich i nowoczesnych kopalniach odkrywkowych: "Bełchatów", "Turów", "Konin" i "Adamów".
  
  Dyplom magistra inżyniera górnika można uzyskać na trzech uczelniach w Polsce: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Politechnice Śląskiej w Katowicach oraz Politechnice Wrocławskiej (na Wydziale Górniczym). Idea utworzenia Wydziału Górniczego na Politechnice Wrocławskiej powstała w związku z dynamicznym rozwojem eksploatacji węgla brunatnego, rud miedzi i surowców skalnych na terenie Dolnego Śląska. W 1964 r. powstał Oddział Górnictwa Odkrywkowego w ramach organizacyjnych Wydziału Budownictwa Lądowego, a w 1968 r. wyodrębniony został samodzielny Wydział Górniczy. Do tej pory ukończyło go ponad 1600 osób. Najliczniejsza grupa absolwentów zatrudniona jest w kopalniach LGOM, kopalniach węgla brunatnego i kamiennego, w górnictwie surowców skalnych oraz placówkach naukowo-badawczych ("Cuprum", "Poltegor"). Kilkanaście osób zajmuje wysokie stanowiska w górnictwie australijskim, kanadyjskim i RPA oraz na uczelniach górniczych tych krajów. Wszechstronność wykształcenia sprawia, że inżynierowie górnictwa doskonale radzą sobie we wszystkich dziedzinach aktywności gospodarczej, społecznej i naukowej.
  
  Istotnym elementem kształcenia przyszłych inżynierów górnictwa jest przekazywanie tradycji tego szlachetnego zawodu. Obowiązek wychowania młodzieży w tym duchu spoczywa obecnie niemal wyłącznie na szkołach i uczelniach górniczych. Podkreślenie szczególnego i godnego szacunku charakteru zawodu górniczego stało się obecnie szczególnie ważne, ze względu na funkcjonujące w społeczeństwie błędne wyobrażenie o górnictwie. Podczas studiów na Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej studenci poznają historię górnictwa i tradycje zawodowe w ramach przedmiotu "Podstawy Górnictwa". Znacząca część wykładów poświęcona jest m.in. zagadnieniom znaczenia górnictwa w dziejach rozwoju cywilizacji, historii rozwoju techniki eksploatacji górniczej (przez wieki będącej jednym z najważniejszych źródeł postępu technicznego), dawnym ośrodkom wydobycia i kształcenia, wreszcie genezie wolnego zawodu górniczego i przywilejom "wolności górniczej".
  
  Oddalenie Wrocławia od najważniejszych historycznych ośrodków eksploatacji górniczej znajdujących się w tzw. "Polskim Zagłębiu Kruszcowym" (okolice Tarnowskich Gór, Olkusza, Bytomia i Chrzanowa), Wieliczki, Bochni itd. sprawia, że młodzież podejmująca studia na Wydziale Górniczym PWr pozbawiona jest niemal całkowicie wiedzy o uprawianiu tego zawodu. A przecież już w średniowieczu cały pas sudecki i podsudecki pokryty był setkami kopalń i hut. Udokumentowana eksploatacja rozpoczęła się w końcu XII wieku i obejmowała wydobycie złota, srebra, ołowiu, miedzi i cyny. Można mówić o dolnośląskim zagłębiu górnictwa i hutnictwa kruszcowego. W Księstwie Legnickim w pierwszej połowie XIII w. wprowadzone zostało - jako jedno z najwcześniejszych w Europie - prawo górnicze dla kopalń złota. Wydobycie węgla kamiennego w okolicach Nowej Rudy i Wałbrzycha rozpoczęło się już w XV w. Wiele miast dolnośląskich swoje powstanie i rozwój zawdzięcza lokalizacji na prawach "wolnych miast górniczych".
  
  Rozwojowi tak pożądanych u przyszłych przedstawicieli zawodu górniczego takich cech, jak koleżeńskość, wzajemne zżycie, aktywność zawodowa i społeczna, sprzyja kultywowanie zwyczajów związanych z górnictwem, na co składają się obchody górniczego święta "Barbórki", "Skok przez skórę" - uroczystość przyjęcia młodzieży do górniczego stanu, jak i wzbogacenie oprawy wszystkich uroczystości odbywających się na Wydziale Górniczym o elementy tradycji zawodowych.
  
  Wprowadzenie do programu kształcenia na Wydziale Górniczym elementów historii, zwyczajów i tradycji stanowi ważny czynnik umożliwiający humanizację wiedzy technicznej, zagadnienie niezwykle istotne we współczesnym stechnicyzowanym i bezdusznym świecie.
  
  Mimo rozwoju nauki i techniki, które pozwalają na całkowite zmechanizowanie eksploatacji górniczej i znacznie zwiększenie bezpieczeństwa, praca w górnictwie jest nadal wielkim wyzwaniem, emocjonującym zmaganiem ludzkiego rozumu z siłami przyrody, spotkaniem z najnowocześniejszą techniką, a przede wszystkim wielką, życiową przygodą.
  
  dr inż. Maciej Madziarz
  
  Wracaj do Pryzmat 165
  "Wielu uważa, że górnictwo to coś przypadkowego, nieczysta robota i w ogóle praca należąca do gatunku tych, które wymagają bardziej wysiłku fizycznego aniżeli umiejętności. Mnie zaś, o ile myśli moje zmierzają w dobrym kierunku, wydaje się, że sprawa wygląda zupełnie inaczej..." pisał we wstępie do "DE RE METALLICA LIBRI XII", jednego z pierwszych i najważniejszych w dziejach opracowań dotyczących wiedzy górniczej, hutniczej i mineralogicznej Georgius Agricola (właściwie Georg Bauer), jeden z najwybitniejszych umysłów tamtego okresu. Mimo upływu niemal pięciu stuleci od wydania owego dzieła (w 1556 r. w Bazylei) powszechne wyobrażenie o charakterze zawodu górniczego, niezwykle trafnie uchwycone w cytowanym fragmencie, nie uległo zmianie. A przecież górnictwo, rozumiane jako umiejętności poszukiwania i wydobywania surowców naturalnych, dawniej obejmujące również wiedzę hutniczą i metalurgiczną, jest jedną z najważniejszych i najstarszych dziedzin działalności człowieka. Podstawą materialnego bytu i rozwoju ludzkości, w tym także rozwoju demograficznego, jest produkcja środków spożycia oraz surowców niezbędnych do wytworzenia dóbr materialnych. Procesy te wymagają ciągłego i stale rosnącego zasilania. Podstawową masę surowców stanowiły dawniej i obecnie surowce mineralne, a więc te, których wydobywaniem zajmuje się górnictwo. Poczynając od eksploatacji krzemienia, poprzez pozyskiwanie rud miedzi i cyny, następnie żelaza i węgla kamiennego dających podstawę aż do dynamicznego rozwoju produkcji i techniki w okresie rewolucji przemysłowej, umiejętności pozyskiwania i wykorzystania surowców naturalnych wyznaczały etapy rozwoju ludzkości. Dzieje górnictwa to dzieje pomyślnych, nieustannych zmagań człowieka z żywiołem przyrody, angażujących wiedzę, inteligencję i wolę kolejnych pokoleń, od starszej epoki kamiennej po dzisiejsze czasy. Złożoność zagadnień stojących przed górnictwem sprawia, że jest ono interdyscyplinarne - łączy w sobie nauki techniczne i przyrodnicze, wykorzystując wiedzę z różnorodnych dziedzin nauki: matematyki, fizyki, chemii, mikrobiologii, nauk o ziemi, itp. Równocześnie jest ściśle związane z wieloma dziedzinami inżynierii (mechaniką, budownictwem, inżynierią chemiczną, inżynierią biologiczną, informatyką i zarządzaniem). Ujarzmiona natura oddaje swoje bogactwa na użytek człowieka wymagając w zamian od górników przede wszystkim dużej wiedzy i doświadczenia. Zlekceważona, w jednej chwili potrafi zniweczyć ludzkie starania i okazać się bezlitosną dla wdzierających się w głąb ziemi ludzi.
  
  Szczególny charakter zawodu górniczego, wymagającego zarówno obszernej wiedzy jak i odwagi, sprawia, że od stuleci górników darzono szacunkiem, specjalnymi przywilejami i dobrze wynagradzano. Praca w górnictwie wymaga wysokich kwalifikacji zawodowych, a w kopalniach podziemnych ponadto dużej odporności psychicznej i znacznego wysiłku fizycznego. Praca ta niszczy zdrowie i zagraża życiu w stopniu większym niż inne zajęcia. Z tej przyczyny, w trosce o stworzenie jak najlepszych warunków dla rozwoju produkcji górniczej, już od czasów feudalnych górnikom nadawano przywileje podnosząc tym atrakcyjność zawodu. Najważniejszym z nich była wolność osobista i niezależność od miejscowej władzy administracyjno-sądowej. Wolność ta, wyróżniająca zespół ludzi związanych z górnictwem z ogółu ludności nieuprzywilejowanej, była najważniejszym czynnikiem kształtującym kulturę zawodu górniczego. Podnosiła go, przynajmniej w świadomości górników, do rangi zajęć równych obowiązkom stanu rycerskiego. Tytułem do tego było ryzyko utraty życia występujące w zawodzie górniczym. Mroczny i niebezpieczny świat podziemnych wyrobisk nieustannie kształtował osobowość i charakter pokoleń ludzi pracujących w górnictwie ucząc ich szacunku dla sił przyrody i wykonywanego zawodu oraz rozwijając świadomość poczucia wzajemnej zależności i solidarności zawodowej. Charakter pracy w warunkach stałego zagrożenia zmuszał do ścisłej współpracy gwarantującej sukces i bezpieczeństwo prowadzonych robót. Przedstawicieli zawodu górniczego cechowało zawsze serdeczne przywiązanie do swego warsztatu pracy bezustannie wystawiającego na próbę ich umiejętności i charakter. W górnictwie, znacznie wcześniej niż w innych grupach zawodowych, pojawiły się zorganizowane formy wzajemnej pomocy i opieki w postaci "kas" czy "puszek" brackich, które stały się wzorem dla wielu późniejszych instytucji ubezpieczeniowych. W XVIII wieku upowszechnił się w całej Europie zwyczaj przyoblekania górników w jednolitą odzież (skąd wywodzą się współczesne mundury i stopnie górnicze), co w tej militarystycznej dobie było również wyrazem awansu społecznego górników. Surowość warunków pracy pod ziemią, potrzeba organizacji i ostrej dyscypliny, w końcu i sama umiejętność obchodzenia się z materiałami wybuchowymi upodabniały codzienne życie górników do wojskowego.
  
  Konieczność pokonywania problemów wynikających z nieustannego wzrostu głębokości kopalń i wielkości wydobycia sprawiła, że eksploatacja górnicza stanowiła jeden z najważniejszych czynników stymulujących postęp techniczny. Problem współzależności wielu czynników warunkujących skuteczność pracy pod ziemią wymuszał ciągłe ulepszenia techniczne i doskonalenie organizacji pracy. Z górnictwem związane są wczesne próby prawnej ochrony wynalazków. Władcy Polscy, począwszy od Kazimierza Jagiellończyka, szczególną opieką otaczali postęp techniczny w górnictwie zakazując naśladownictwa i nadając prawa wyłączności w odwadnianiu kopalń wynalazcom efektywnych urządzeń.
  
  Zarówno przed stuleciami, jaki współcześnie eksploatacja górnicza jest podstawowym źródłem surowców umożliwiających funkcjonowanie większości dziedzin światowej produkcji i przemysłu. Bez surowców energetycznych, metalicznych, chemicznych i skalnych nie mogłaby istnieć współczesna cywilizacja.
  
  Górnictwo polskie - to nie wyblakłe karty historii. To aktualnie prowadzona w nowoczesnych kopalniach eksploatacja surowców energetycznych - węgla kamiennego i brunatnego, gazu ziemnego i ropy naftowej, surowców metalicznych - rudy miedzi i srebra, cynku i ołowiu, surowców chemicznych - soli kamiennej i siarki, a także surowców skalnych - kamieni drogowych i budowlanych, kruszyw naturalnych, piasków, surowców ilastych, kaolinowych, glin, gipsów i anhydrytów oraz wielu innych, w tym wód leczniczych, mineralnych i termalnych. Wielkość rocznego wydobycia kopalin stałych sięga w Polsce 340 mln ton. Ze złóż na terenie naszego kraju pozyskiwane jest 5 mld m3 gazu ziemnego, co pozwala zaspokoić ponad 30% zapotrzebowania. KGHM "Polska Miedź" S.A. jest jednym z największych producentów miedzi i drugim producentem srebra w świecie. Rozwój budownictwa i drogownictwa - tak niezbędnych współczesnej Polsce - byłby niemożliwy bez odpowiedniej bazy surowcowej zlokalizowanej na terenie kraju.
  
  Niekorzystny i w znacznym stopniu nieprawdziwy obraz sytuacji współczesnego polskiego górnictwa kształtowany jest głównie przez media. Jest ono przedstawiane wyłącznie jako podziemna eksploatacja węgla kamiennego przeżywająca obecnie poważne problemy ze względu na intensywny rozwój w okresie PRL i nadmierną podaż tej kopaliny na rynku. Należy jednak pamiętać, że ponad 60% energii elektrycznej wykorzystywanej w naszym kraju pochodzi z elektrowni cieplnych wykorzystujących jako paliwo węgiel kamienny. Pozostała część energii wytwarzana jest głównie w oparciu o eksploatację węgla brunatnego w wielkich i nowoczesnych kopalniach odkrywkowych: "Bełchatów", "Turów", "Konin" i "Adamów".
  
  Dyplom magistra inżyniera górnika można uzyskać na trzech uczelniach w Polsce: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Politechnice Śląskiej w Katowicach oraz Politechnice Wrocławskiej (na Wydziale Górniczym). Idea utworzenia Wydziału Górniczego na Politechnice Wrocławskiej powstała w związku z dynamicznym rozwojem eksploatacji węgla brunatnego, rud miedzi i surowców skalnych na terenie Dolnego Śląska. W 1964 r. powstał Oddział Górnictwa Odkrywkowego w ramach organizacyjnych Wydziału Budownictwa Lądowego, a w 1968 r. wyodrębniony został samodzielny Wydział Górniczy. Do tej pory ukończyło go ponad 1600 osób. Najliczniejsza grupa absolwentów zatrudniona jest w kopalniach LGOM, kopalniach węgla brunatnego i kamiennego, w górnictwie surowców skalnych oraz placówkach naukowo-badawczych ("Cuprum", "Poltegor"). Kilkanaście osób zajmuje wysokie stanowiska w górnictwie australijskim, kanadyjskim i RPA oraz na uczelniach górniczych tych krajów. Wszechstronność wykształcenia sprawia, że inżynierowie górnictwa doskonale radzą sobie we wszystkich dziedzinach aktywności gospodarczej, społecznej i naukowej.
  
  Istotnym elementem kształcenia przyszłych inżynierów górnictwa jest przekazywanie tradycji tego szlachetnego zawodu. Obowiązek wychowania młodzieży w tym duchu spoczywa obecnie niemal wyłącznie na szkołach i uczelniach górniczych. Podkreślenie szczególnego i godnego szacunku charakteru zawodu górniczego stało się obecnie szczególnie ważne, ze względu na funkcjonujące w społeczeństwie błędne wyobrażenie o górnictwie. Podczas studiów na Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej studenci poznają historię górnictwa i tradycje zawodowe w ramach przedmiotu "Podstawy Górnictwa". Znacząca część wykładów poświęcona jest m.in. zagadnieniom znaczenia górnictwa w dziejach rozwoju cywilizacji, historii rozwoju techniki eksploatacji górniczej (przez wieki będącej jednym z najważniejszych źródeł postępu technicznego), dawnym ośrodkom wydobycia i kształcenia, wreszcie genezie wolnego zawodu górniczego i przywilejom "wolności górniczej".
  
  Oddalenie Wrocławia od najważniejszych historycznych ośrodków eksploatacji górniczej znajdujących się w tzw. "Polskim Zagłębiu Kruszcowym" (okolice Tarnowskich Gór, Olkusza, Bytomia i Chrzanowa), Wieliczki, Bochni itd. sprawia, że młodzież podejmująca studia na Wydziale Górniczym PWr pozbawiona jest niemal całkowicie wiedzy o uprawianiu tego zawodu. A przecież już w średniowieczu cały pas sudecki i podsudecki pokryty był setkami kopalń i hut. Udokumentowana eksploatacja rozpoczęła się w końcu XII wieku i obejmowała wydobycie złota, srebra, ołowiu, miedzi i cyny. Można mówić o dolnośląskim zagłębiu górnictwa i hutnictwa kruszcowego. W Księstwie Legnickim w pierwszej połowie XIII w. wprowadzone zostało - jako jedno z najwcześniejszych w Europie - prawo górnicze dla kopalń złota. Wydobycie węgla kamiennego w okolicach Nowej Rudy i Wałbrzycha rozpoczęło się już w XV w. Wiele miast dolnośląskich swoje powstanie i rozwój zawdzięcza lokalizacji na prawach "wolnych miast górniczych".
  
  Rozwojowi tak pożądanych u przyszłych przedstawicieli zawodu górniczego takich cech, jak koleżeńskość, wzajemne zżycie, aktywność zawodowa i społeczna, sprzyja kultywowanie zwyczajów związanych z górnictwem, na co składają się obchody górniczego święta "Barbórki", "Skok przez skórę" - uroczystość przyjęcia młodzieży do górniczego stanu, jak i wzbogacenie oprawy wszystkich uroczystości odbywających się na Wydziale Górniczym o elementy tradycji zawodowych.
  
  Wprowadzenie do programu kształcenia na Wydziale Górniczym elementów historii, zwyczajów i tradycji stanowi ważny czynnik umożliwiający humanizację wiedzy technicznej, zagadnienie niezwykle istotne we współczesnym stechnicyzowanym i bezdusznym świecie.
  
  Mimo rozwoju nauki i techniki, które pozwalają na całkowite zmechanizowanie eksploatacji górniczej i znacznie zwiększenie bezpieczeństwa, praca w górnictwie jest nadal wielkim wyzwaniem, emocjonującym zmaganiem ludzkiego rozumu z siłami przyrody, spotkaniem z najnowocześniejszą techniką, a przede wszystkim wielką, życiową przygodą.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie