Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  Konto usunięte 12.5.2010 (21:01)

  Początek Bitwy o Anglię
  Data: 8 sierpnia 1940
  Gdy 22 czerwca 1940 r. francuski rząd marszałka Petaina podpisał akt kapitulacji przed Niemcami, jedynym wśród krajów europejskich przeciwnikiem III Rzeszy stała się Wielka Brytania. Sytuacja Anglików po klęsce Francji wydawała się fatalna. Walczący we Francji brytyjski korpus ekspedycyjny poniósł olbrzymie straty. Wprawdzie 338 226 żołnierzy (w tym 26 175 Polaków) zostało w porę ewakuowanych z Dunkierki, lecz cały sprzęt bojowy został na francuskim brzegu i wpadł w ręce Niemców. Na ogólną liczbę 2691 samolotów lotnictwo brytyjskie straciło we Francji 959 maszyn. Zginęło ok. 300 pilotów.
  Rządzący do 10 maja 1940 r. brytyjski premier Arthur Neville Chamberlain opowiadał się za ugodową polityką wobec Hitlera. Jego następca, Winston Chrchill, był zdecydowanym zwolennikiem walki. Wysuniętą przez Hitlera ofertę pokoju w zamian pogodzenie się przez Anglików ze zdobyczami Hitlera nowy premier zdecydowanie odrzucił. Hitler postanowił dokonać inwazji na Wyspy Brytyjskie. Rozpoczęcie operacji inwazyjnej, oznaczonej kryptonimem "Seelowe" (Lew Morski) zostało wyznaczone na 15 września 1940 r.
  Przeszkoda
  Aby wkroczyć na terytorium Wysp Brytyjskich, Niemcy musieliby najpierw przekroczyć Kanał La Manche (czy, jak chcą Anglicy, English Canal), zaś panująca w nim flota królewska, Royal Navy, nie miała sobie równych w świecie. Niemiecka Kriegsmarine nie mogła zapewnić flocie inwazyjnej należytej osłony. W bezpośrednim starciu na morzu Niemcy nie mieli wobec Anglików szans na zwycięstwo.
  Zadanie Luftwaffe
  Niemieckie dowództwo doszło do wniosku, że desant na Wielką Brytanię stanie się możliwy dopiero po zneutralizowaniu brytyjskiej marynarki wojennej. Zadanie to z powodu względnej słabości Kriegsmarine powierzone zostało niemieckiej flocie powietrznej Luftwaffe. Pojawił się jednak następny problem: okręty Royal Navy były nader skutecznie osłaniane przez myśliwce brytyjskich sił powietrznych Royal Air Forces (RAF). Podjęcie ofensywy bombowej przeciwko Royal Navy byłoby strategią samobójczą. Aby zniszczyć brytyjską marynarkę wojenną, a następnie dokonać inwazji na Wyspy, Niemcy musieli wpierw zapanować nad Anglikami w powietrzu.
  Siły przeciwników
  W przeciwieństwie do nie mającej sobie równych Royal Navy, brytyjskie lotnictwo nie było - w porównaniu z niemieckim - uważane za potęgę. Podczas gdy Niemcy dysponowali 990 myśliwcami typu Me-109, Me-110 (myśliwiec dwusilnikowy) i FW-200, a także 1640 bombowcami typu Do-17, Do-215, He-111, Ju-87 i Ju-88, Anglicy mogli im przeciwstawić 591 samolotów myśliwskich "Spitfire" i "Hurricane"
  oraz 400 bombowców. Wobec zdecydowanej - jak się wydawało - przewagi Luftwaffe nad RAF, Hitler rozkazał dowódcy niemieckich sił powietrznych, marszałkowi Hermannowi Goeringowi niezwłoczne podjęcie ofensywy lotniczej przeciwko Anglii. Ofensywa ta miała w założeniach doprowadzić do zniszczenia brytyjskiego lotnictwa myśliwskiego w powietrzu i na lotniskach, a także do zniszczenia przemysłu pracującego na rzecz RAF. Po wykonaniu tego zadania głównym celem Luftwaffe miała stać się Royal Navy, a nadto składy sprzętu wojskowego, paliw i magazyny żywności. Goering zapewnił Fuhrera, że Luftwaffe wykona postawione przed nią zadanie i Wielka Brytania zostanie przez podległą mu flotę powietrzną dosłownie "wybombardowana z wojny".
  Preludium bitwy
  We wstępnej fazie bitwy o Anglię, która rozpoczęła się już na początku czerwca 1940 r., głównym celem ataków Luftwaffe były konwoje statków na kanale La Manche. W ten sposób Niemcy chcieli wciągnąć samoloty RAF nad Kanał i tam je zniszczyć. Jednak brytyjskie dowództwo sił powietrznych nie dało się sprowokować - obronę konwojów pozostawiono samolotom obrony wybrzeża. W wyniku takiej taktyki brytyjskiego dowództwa nieliczne dywizjony lotnictwa morskiego poniosły duże straty, lecz zasadniczy trzon sił RAF pozostał nietknięty.
  8 sierpnia - początek ofensywy
  Nie odniósłszy sukcesu w początkowej fazie agresji, Niemcy zmienili taktykę: głównym zadaniem Luftwaffe stało się teraz zniszczenie brytyjskich samolotów na ziemi lub ewentualnie w powietrzu. Rozpoczęły się ciężkie naloty na lotniska w południowo - wschodniej części Anglii. Były one tym bardziej groźne, że niemieckie samoloty leciały na różnych wysokościach i atakowały jednocześnie wiele celów, co miało spowodować (i powodowało) rozproszenie sił obrońców. Szczególnie ciężki atak miał miejsce w dniu 13 sierpnia, nazwanym przez Niemców Dniem Orła (Adler Tag). Ów dzień - planowany początkowo na 11 sierpnia, miał według zamierzeń Goeringa być ostatnim dniem, w którym samoloty RAF panowały jeszcze nad angielskim niebem.
  Jednak, już 17 sierpnia Niemcy zmuszeni byli uznać, że brytyjskie lotnictwo nie zostało "zmiecione z powierzchni ziemi", jak chciał tego Goering. Pomimo licznych ataków, najważniejsze stacje radarowe i lotniska RAF nie zostały zniszczone (zbombardowane pasy startowe były szybko naprawiane). Straty Luftwaffe zaczęły gwałtownie rosnąć. Angielskie "Spitfire'y" i "Hurricane'y" okazały się lepsze od niemieckich "Messerschitów".
  Kolejna faza bitwy - masowe naloty
  Niemcy nie zyskali nad Anglikami przewagi w powietrzu. Jednak najbardziej uciążliwa dla Brytyjczyków faza Bitwy o Anglię miała dopiero nadejść. Od 6 września Luftwaffe, mszcząc się za zbombardowanie przez Anglików Berlina (które z kolei było odwetem za przypadkowy nalot niemiecki na peryferie Londynu) zaczęła dokonywać zmasowanych nalotów na Londyn i inne angielskie miasta. Cywilna ludność znalazła się w olbrzymim niebezpieczeństwie. Z powodu nieustannego zagrożenia rodzina królewska opuściła stolicę. Tylko król Jerzy VI i jego żona (zmarła niedawno w wieku 102 lat brytyjska królowa - matka) pozostali w bombardowanym mieście, by w ten sposób wesprzeć poddanych na duchu i zachęcić ich do czynnej walki w obronie Ojczyzny.
  Również ten etap agresji nie przyniósł Niemcom zwycięstwa. Wynikało to m.in. z tego, że podstawowy niemiecki myśliwiec Me-109 mógł nad Anglią przebywać zaledwie 20 minut - tak mały był jego zasięg. Możliwości osłony wypraw bombowych były zatem mizerne. Anglicy mogli zatem wzmocnić swojej siły i zwiększyć liczbę najważniejszych w tej fazie wojny myśliwców.
  Ostatni etap
  Ostatnia faza Bitwy o Anglię rozegrała się w październiku 1940 r. Najbardziej charakterystyczną jej cechą były nocne naloty na angielskie miasta. W tej fazie batalii Goering wyciągnął wnioski z wcześniejszych niepowodzeń i nakazał wprowadzenie nowej taktyki walki. Naloty były odtąd wykonywane na dużych wysokościach - ponad 7000 m.n.p.m., na których Messerschmity Me-109, wyposażone w silniki o dwustopniowych sprężarkach powietrznych spisywały się znacznie lepiej od "Spitfire'ów" i "Huricane'ów". Równie skuteczną strategią były naloty nocne. Tu - mający skądinąd olbrzymie zasługi dla Brytyjczyków - radar nie mógł wiele zdziałać, choćby dlatego, że niemieccy lotnicy latali pojedynczo i na różnych wysokościach.
  Był to już jednak koniec niemieckiej ofensywy powietrznej przeciwko Wielkiej Brytanii. Niemcy zrozumieli, że Anglików - przynajmniej jak na razie - nie pokonają. Ponadto, pogorszyła się pogoda i o desancie na Wyspy Brytyjskie nie mogło być mowy. Hitler zaś miał już w głowie kolejny wielki plan - inwazję na Związek Radziecki. "Prywatna wojna Goeringa" przestała go interesować.
  Bilans
  Bitwa o Anglię była największą batalią powietrzną, jaka miała miejsce w dotychczasowej historii. Po stronie niemieckiej wzięło w niej udział ok. 2,5 tys. samolotów, po stronie brytyjskiej zaś ok. 1000 (w tym ok. 700 myśliwców). Po stronie niemieckiej zniszczone zostały 1733 maszyny, a 643 uległo uszkodzeniu, strona brytyjska straciła 915 samolotów, zaś uszkodzeniu uległo dalszych 450. Zginęło 515 pilotów. W wyniku niemieckich bombardowań śmierć poniosło 44 tys. cywilów.
  Spośród ok. 3000 pilotów RAF 80 % było narodowości brytyjskiej. Pozostałe 20 % reprezentowało cały przekrój różnych narodowości. W Bitwie o Anglię wzięło udział 101 Nowozelandczyków, 94 Kanadyjczyków, 87 obywateli Czechosłowacji, 29 Belgów, 22 mieszkańców RPA, 21 Australijczyków, 14 Francuzów, 10 Irlandczyków, 7 Amerykanów, 2 Rodezyjczyków, 1 Jamajczyk i jeden Palestyńczyk.
  Polacy w Bitwie o Anglię
  Najliczniej jednak - poza Brytyjczykami - reprezentowaną w siłach RAF grupą narodową byli Polacy. W Bitwie o Anglię wzięło ich udział 147. Szczególną sławę zyskały sobie w czasie Bitwy o Anglię dwie polskie eskadry myśliwskie - poznański Dywizjon 302 i warszawski Dywizjon 303 im. Tadeusza Kościuszki. Na 1733 niemieckie samoloty strącone podczas bitwy polskie dywizjony odnotowały 203 pewne zestrzelenia, 35 prawdopodobnych i 36 uszkodzeń samolotów wroga. Dywizjon 303, który na pewno zestrzelił 110, a prawdopodobnie strącił również 9 kolejnych samolotów Luftwaffe, nie miał pod tym względem równego sobie w całych siłach RAF. O wysokiej klasie Polaków jako pilotów świadczą też względnie małe straty własne: w czasie Bitwy o Anglię zginęło ich zaledwie 32.
  Brytyjczycy docenili wkład Polaków w obronę ich własnego kraju. Dywizjon 302 - jak pisze Adam Zamoyski - "uzyskał jako ochrona tak wysoką reputację, że często wyznaczano go do eskorty przelotów króla lub dygnitarzy. Kiedy Churchill wracał w 1942 roku z północnej Afryki, dywizjon wycofano ze skrzydła i wysłano, by osłaniał jego samolot". Sam zaś brytyjski premier, odnosząc się do roli, jaką Polacy odegrali w Bitwie o Anglię, powiedział: "Jeszcze nigdy tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym".
  
  
  
  
  - nie wiem czy to o to chodziło ??? ;p

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie