Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  studentka9001 12.5.2010 (18:56)

  Po długich wahaniach rozpoczęcie powstania wyznaczono na godzinę 17, lecz w niektórych punktach stolicy wybuchło kilka godzin wcześniej. Armia Krajowa w tym czasie (w godzinie „W”) dysponowała zaledwie połową sił okręgu stołecznego, tj. ok. 25 tys. żołnierzy. Tylko ok. 3 tys. powstańców było uzbrojonych, a zapas amunicji obliczony był na 2-3 dni walki. Tymczasem Niemcy w chwili rozpoczęcia działań przeciwstawili powstańcom ok. 15 tys. żołnierzy dobrze uzbrojonych, dysponujących bronią pancerną, artylerią i lotnictwem. Tylko niezwykłemu bohaterstwu powstańców i entuzjazmowi patriotycznemu wszystkich mieszkańców stolicy można zawdzięczać fakt, że bezpośrednio po godzinie „W” zdołano wyzwolić większość dzielnic mieszkalnych. Masowe wznoszenie barykad, których budowa nie była, niestety, wcześniej przewidziana w planie operacyjnym dowództwa AK, pomoc sanitarna i zaopatrywanie w żywność stały się udziałem głównie ludności cywilnej. Ten masowy, czynny udział ludności Warszawy w działaniu przeciwko okupantowi przekształcił wystąpienie zbrojne Armii Krajowej w powstanie, które w dziejach drugiej wojny światowej nie znajduje odpowiednika na taką skale.
  Inicjatywa operacyjna pozostawała w rękach powstańczych bardzo krótko, bo do 4 sierpnia. W wielu rejonach miasta zaczęło odradzać się życie polityczne i społeczne. Funkcjonować zaczęły instytucje użyteczności publicznej. Ujawniały się różne partie i zaczęła oficjalnie wychodzić prasa. Rozwinęły się też różne formy samopomocy społecznej. Niemcy zaś utworzyli specjalny korpus, którego zadaniem było jak najszybsze stłumienie powstania, zlikwidowanie całej ludności i zniszczenie miasta. 6 sierpnia oddziały Armii Czerwonej otrzymały od Stalina, który już miał dokładne informacje o powstaniu, rozkaz przejścia do obrony i niepodejmowaniu dalszych ataków na Warszawę. Komenda Główna AK, która oceniła, że obrona niemiecka na Wiśle całkowicie załamała się, brak spodziewanego wkroczenia Armii Czerwonej do Warszawy zinterpretowała jako krok natury politycznej. Tego samego dnia hitlerowcy rozpoczęli zmasowane natarcie na pozycje powstańcze. Zasadniczym jego celem było opanowanie dwóch głównych, wiodących z zachodu na wschód tras komunikacyjnych Warszawy, które miały ważne znaczenie dla łączności zaplecza niemieckiego z frontem. Chodziło również o podzielenie obszaru działań powstańczych na odizolowanie od siebie części łatwiejsze w przyszłości do rozbicia. Od tego czasu, mimo zażartych walk i bohaterskiego oporu, powstańcy byli wypierani z kolejnych dzielnic miasta. Zasadniczym czynnikiem powodującym słabnięcie oporu powstańczego był brak broni i amunicji. Najpoważniejszym źródłem dopływu były zrzuty z powietrza. Dokonywało ich nocami lotnictwo brytyjskie, polskie i południowoafrykańskie, startujące z baz we Włoszech, oraz lotnictwo amerykańskie z Anglii. Loty te, których trasa w obydwie strony wynosiła ok. 3 tys. km, okupione zostały wielkimi stratami. Z tego też względu w połowie sierpnia zrzuty aliancie wstrzymano. Wybuch powstania w Warszawie i dalszy rozwój sytuacji militarnej spowodowały poważne konsekwencje polityczne. Polski rząd w Londynie zwrócił się do władz brytyjskich o pomoc dla powstańców. Po wybuchu powstania udzielili mu jednak symbolicznej pomocy. Zarazem wspólnie z rządem amerykańskim prowadzili grę dyplomatyczną, usprawiedliwiając niemożność udzielenia większej pomocy walczącej Warszawie bez udostępnienia im baz lotniczych w Związku Radzieckim. Brak wydatnej pomocy od Londynu spowodowało pogorszenie się nastrojów społeczeństwa. W jednym z meldunków Biura i Informacji Propagandy Armii Krajowej stwierdzono m.in. :
  Opinia publiczna jest wyraźnie zaniepokojona faktem przedłużenia się powstania i brakiem koncepcji wyjścia z sytuacji. W rozmowach stawia się zarzuty, że powstanie było aktem nie przemyślanym i nienależycie zorganizowanym, szczególnie na odcinku pomocy z Londynu. Brak zrzutów broni względnie chociaż żywności i całkowita bierność aliantów jest dla opinii publicznej niezrozumiała. W dociekaniach niektórzy idą tak daleko, że przypuszczają, że dlatego alianci nie dają nam pomocy, że nie chcą narazić sobie Rosji, bo uzbrojeni Polacy mogliby rozpocząć walkę z Sowietami itp. Na tym tle powstają nastroje prorosyjskie, wytwarza się niechęć do AK...
  Niezależnie od faktu, że powstanie miało być głównie aktem politycznym, organizacje komunistyczne i lewicowe działające w Warszawie udzielały poparcia walkom powstańczym. Oceniały bowiem, że akcja w Warszawie daje im szanse zaistnienia na arenie politycznej. Tymczasem Armia Czerwona, mimo porażki poniesionej na przełomie lipca i sierpnia podczas pierwszego szturmu na Warszawę i czasowego wstrzymania działań, przygotowała się do dalszych walk. 8 sierpnia został opracowany przez marszałka Rokossowskiego plan operacji, którego celem miało być wyzwolenie Stolicy. Termin rozpoczęcia nowej operacji zaproponowano na 25 sierpnia. Stalin jednak nie zaakceptował z różnych przyczyn planu marszałka i postanowił skazać Warszawę na zagładę. 16 sierpnia Stalin w liście do Churchilla i Mikołajczyka napisał wprost, że wytworzyła się sytuacja, w której kierownictwo radzieckie postanowiło całkowicie odciąć się od „awantury warszawskiej”. W kilka dni później przywódca radziecki negatywnie odpowiedział na apel Churchilla i Roosevelta o dokonanie chociażby zrzutów borni dla powstańców. Ocena powstania jako zrywu narodowo – wyzwoleńczego, nawet przez polskich komunistów, dramatyczne apele o pomoc i naciski sojuszników zachodnich spowodowały na początku września, że Stalin jednak zmienił częściowo swoje stanowisko. Postanowił on wykonać kilka gestów, nie zmieniających w zasadniczy sposób położenia powstańców. 10 września samoloty brytyjskie i amerykańskie uzyskały zezwolenie na lądowanie na radzieckich lotniskach. Gdy 14 września prawobrzeżna Warszawa została wyzwolona, lotnictwo radzieckie i polskie rozpoczęło wykonywanie zrzutów broni, amunicji, żywności i lekarstw. Zrzuty te dały ok. 100 ton żywności i ok. 50 ton broni i amunicji. Aktywne działania przeciwko Niemcom atakującym powstańców podjęła także artyleria. W dniach 16-23 września została poprowadzona operacja mająca pomóc gasnącemu już powstaniu. Akcja ta jednak nie powiodła się. Stalin nie zezwolił na udzielenie wojskom polskim odpowiedniego wsparcia bojowego i sprzętowego ze strony Armii Czerwonej. Los powstania został wtedy ostatecznie przesądzony. 30 września rozpoczęły się rokowania kapitulacyjne. 2 października w kwaterze E. von dem Bacha podpisano akt kapitulacji. Po 63 dniach wspaniałej walki Powstanie Warszawskie zakończyło się.
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  ozyryshka 12.5.2010 (18:57)

  1. Polska jako państwo, i naród polski jak żaden inny w Europie, prowadziła bezprzykładną walkę o wolną i niepodległe państwo począwszy od 1 września 1939 roku. Decyzję o wybuchu powstania należy rozumieć w kontekście tej walki. Była elementem i kontynuacją decyzji o powiedzeniu NIE Hitlerowi (i Stalinowi) z sierpnia 1939 roku. Każdy naród na święte prawo podjąć walkę o wolność i niepodległość, choć nie każdy naród z tego prawa korzysta (przykład Czechów).
  
  2. Polska nie prowadziła wojny samotnie, ale w koalicji z Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi i innymi państwami koalicji antyhitlerowskiej. Byłą niewzruszonym członkiem koalicji, wykazując niezłomną lojalność i wielkie poświęcenie, nie szczędząc życia swoich żołnierzy. Wysiłek polskiego społeczeństwa podczas wojny jest wręcz bezprzykładny, podobnie jak poniesione tej walce ofiary. Cóż w tym dziwnego, ż podobnej lojalności w walce ZE WSPÓLNYM WROGIEM, Polski rząd oczekiwał od sojuszników?
  
  3. Gen. Bór podjął decyzję o wybuchu powstania o otwartej walce ZE WSPÓLNYM WROGIEM jako dowódca armii wolnego, niepodległego państwa. My wiemy, że była to ostatnia decyzja niepodległego państwa na przeciąg następnych 50 lat. Poczynania rządu londyńskiego, jego żądania, prośby, były pomijane i ignorowane przez aliantów. Wkrótce na jesieni 1944 roku w angielskich, przecież niezależnych gazetach rozpętano antypolską propagandę, jako żywo przypominającą to, co pisano w sowieckich gazetach, np. w Prawdzie. Tyle że Sowieccy dziennikarze stali dosłownie pod ścianą, a angielscy opluwali nas dobrowolnie i z wielką ochotą i z powiedziałbym złośliwą satysfakcją.
  
  4. Brak pomocy ze strony sojuszników zachodnich a szczególnie Rosji sowieckiej w żaden sposób nie może obciążać Polaków. Przeciwnie, rząd Polski w Londynie robił wszystko, nie cofając się przed osobistym upokorzeniem, by taką pomoc uzyskać. Na próżno. Wszelkie starania rozbijały się o mur Sowiecki, i wojenne interesy brytyjczyków i amerykanów. POZOSTAWIENIE NA ZAGŁADĘ DUŻEGO MIASTA EUROPEJSKIEGO, STOLICY SOJUSZNICZEGO PAŃSTWA W PEŁNI OBCIĄŻA RZĄDY ALIANCKIE: PRZEDE WSZYSTKIM RZADU USA, RZADU W. BRYTANI, NO I OCZYWIŚCIE ROSII SOWIECKIEJ.
  
  5. Ze strony polskiej powstanie było bitwą militarną z wojskami niemieckimi prowadzoną zgodnie z konwencjami międzynarodowymi. Niestety, Niemcy uznali powstanie za doskonały pretekst do zniszczenia miasta i narodu polskiego, i zaczęły systematyczną eksterminację Polaków, w sposób całkowicie porównywalnym z tym, co się działo rok wcześniej gettcie, z Żydami. Zbrodniami tymi w żaden sposób nie można obciążać sztabu AK. To nie gen. Bór nakazał zagładę ludności Woli, czy Ochoty. To nie gen. Monter rozkazał mordować, rabować i gwałcić. Gen. Okulicki nie nakazał, by palić szpitale z chorymi, rannymi i personelem. Oni nawet nie nakazali egzekucji niemieckich jeńców, co byłoby zrozumiałe w ówczesnej sytuacji. przeciwnie, rozkazali traktować ich zgodnie z konwencjami. Nakazali to niemieccy dowódcy a zbrodnie te wykonały niemieckie ręce. PEŁNA ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA ZBRODNIE POPEŁNIONE W CZASIE POWSTANIA WARSZAWSKIEGO SPADA NA NIEMIECKI RZĄD, NIEMIECKIE DOWÓDZTWO I NIEMIECKĄ ARMIĘ.
  
  6. Mówi się powszechnie: „wiadomo było, że nie pomogą powstańcom i pozwolą Niemcom wykonać za nich brudną robotę.”. Wiemy to my, po fakcie. Gdy tak się stało. Niektórzy oficerowie KG AK wiedzieli to już 5, 6 sierpnia 1944 r. A niby skąd miało to być wiadome w końcu lipca 1944 roku? Mądry głupiec (i bloger) po szkodzie. W lipcu 1944 roku wcale nie było to oczywiste. Przeciwnie, wydawało się całkowicie nieprawdopodobne, żeby Sowieci na oczach światowej opinii publicznej, niejako w świetle jupiterów, spokojne pozwolili zniszczyć Warszawę i wymordować jej mieszkańców. Tak się jednak stało, i było to fatyczny początek zimnej wojny. Ale tak wcale nie musiało być. Przykładem może być powstanie słowackie, czy „powstanie” praskie. Gdy wybuchło powstanie na Słowacji, która wszak wcześniej była wiernym sojusznikiem Hitlera, armia Czerwona natychmiast ruszyła na pomoc mimo bariery Karpat. Na przełęczy Dukielskiej sowieckie dywizje poniosły straszliwe straty, a i tak się nie przebiły i powstanie upadło. Gdy w Pradze wybuchło powstanie, wojska amerykańskie i sowieckie wręcz ścigały się, które dotrze pierwsze. W czym lepsza była Praga od Warszawy?
  
  7. Decyzję o wybuchu powstania podjęli ludzie, którzy żyli w tamtych czasach, którzy na własne oczy widzieli egzekucje, wywózki, eksterminację. To nie byli kanapowi mądrale, mądrzy mądrością popularnych publicystów. Naprawdę, nie trzeba im było tłumaczyć, czym jest Trzecia Rzesza czy Rosja Sowiecka. I do czego są zdolne. I jedno, i drugie aż za dobrze poznali na własnej skórze.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  kinga1640 12.5.2010 (18:58)

  Powstanie Warszawskie wybuchło 1 VIII 1944 roku. Na celu miało wyzwolenie stolicy które miało nastąpić przed wkroczeniem do niej Armia Czerwonej. Decyzję o podjęciu walki spowodowały głównie czynniki polityczne - oddziały AK zaczęły być rozbrajane przez władze sowieckie. W lipcu 1944 r. Rząd RP na obczyźnie upoważnił więc Delegaturę Rządu na Kraj i komendę Armii Krajowej do zorganizowania w Warszawie powstania.
  
  25 VII Komenda Główna AK ogłosiła gotowość do powstania i podjęła zabiegi o poparcie akcji przez wojska zachodnie. Władze Wielkiej Brytanii odrzuciły prośbę uzasadniając, że Warszawa należy do strefy operacyjnej Związku Radzieckiego. Ostatniego dnia lipca, (po informacji, że wojska sowieckie dotarły już do Pragi), AK podjęła decyzję o wybuchu walk nazajutrz o godz. 17.00 (godzina „W”). Siły Armii Krajowej łącznie liczyły około 50 tys. żołnierzy, ale zapas amunicji w Warszawie wystarczyć mógł zaledwie na 3 dni trwania walk. Dodatkowo - mobilizacji dokonywano w pośpiechu, co sprawiło, że w wielu punktach miasta do pierwszych starć doszło jeszcze przed godziną „W”. To odebrało powstaniu jego największy atut - zaskoczenie.
  Powstanie rozpoczęło się szturmem na (rozrzucone po całym terytorium miasta) niemieckie garnizony. W walkach dowodził komendant AK (okręgu warszawskiego) - płk A. Chruściel (pseudonim: „Monter”). Zacięte walki toczono o: aleję Szucha, pałac Brühla, Dworzec Główny, Komendę Miasta, Pocztę Główną, Uniwersytet Warszawski, elektrownię, Muzeum Narodowe, Państwową Wytwórnię Papierów Wartościowych, lotnisko, Cytadelę i mosty. Powstańcy opanowali Śródmieście, Puszczę Kampinoską oraz lasy sękocińskie i kabackie.
  
  4 VIII powstańcy zdobyli: elektrownię, Pocztę Główną, Państwową Wytwórnię Papierów Wartościowych, Bank Polski przy ulicy Bielańskiej oraz pałac Blanka i wtargnęli na Żoliborz. Z powodu wyczerpania zapasów amunicji musieli jednak zaprzestać działań ofensywnych. Główne ośrodki walki zlokalizowały się w: Śródmieściu (z Wolą i Starym Miastem), na Dolnym Mokotowie oraz na Żoliborzu. Powstańców w walce wspierały organizacje harcerskie i większość ludności cywilnej – ich pomoc sprowadzała się do budowy umocnień, działań ratowniczych i sanitarnych oraz do organizacji zaopatrzenia w żywność i wodę.
  
  5 VIII Niemcy przystąpili do zmasowanego natarcia na Woli i Ochocie. Zdobyli Wolę, po czym odcięli od Śródmieścia Stare Miasto. 11 VIII całkowicie opanowali Ochotę i skierowali uderzenie na Stare Miasto. Rozpoczęli systematyczne niszczenie domów i spychanie powstańców w głąb Starego Miasta. 19 VIII podjęli szturm generalny.
  
  W dniach 25 VIII - 1 IX trwała akcja ewakuacji powstańców kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia i na Żoliborz.
  
  13 VIII Józef Stalin potępił powstanie w Warszawie i odmówił zgody na lot zaopatrzeniowy bombowców amerykańskich. Tymczasem Niemcy, po opanowaniu Starego Miasta, zabrali się za „oczyszczanie” zach. brzegu Wisły i zajęli Powiśle. 5 IX podjęli atak na Śródmieście (wzdłuż alei Jerozolimskich), a 11 IX skierowali swoje siły na Czerniaków. Wojskom polskim udało się zająć niewielkie punkty na Żoliborzu i Powiślu. Nie odparły one jednak niemieckiego uderzenia.
  
  24 IX Niemcy podjęli atak na Mokotów. 26 IX część powstańców kanałami przeniosła się do Śródmieścia. 29 IX wojska polskie uległy rozbiciu pod Jaktorowem. Niemcy uderzyli na Żoliborz i 30 IX doprowadzili do jego kapitulacji. Śródmieście poddało się 2 X.
  
  Straty Niemiec wynosiły: 10 tys. poległych, 6 tys.- zaginionych i 9 tys. osób rannych. Po stronie powstańców poległo około 10 tys. żołnierzy i 150 – 200 tys. osób cywilnych, zaginęło 7 tys., a do niewoli poszło 16 tys. żołnierzy. Warszawa została całkowicie zniszczona.
  
  Powstanie Warszawskie, które za główny cel stawiało sobie wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji, (zanim wkroczy Armia Czerwona), było dramatyczną próbą ratowania koncepcji państwa polskiego wolnego od okupacji hitlerowskiej i niezależnego od dominacji Związku Radzieckiego.
  
  Z punktu widzenia dążeń militarnych – celu nie osiągnęło. W dodatku, powstanie spowodowało ogromne straty ludnościowe, zrównanie Warszawy z ziemią oraz całkowite zniszczenie jej majątku i dorobku kultury. W tym sensie, powstanie Warszawskie było więc na pewno jedną z największych klęsk w historii narodu.
  
  Powstania Warszawskiego nie da się oceniać jednak tylko z punktu widzenia nie zrealizowanych celów militarnych. Miało ono bowiem również inne, doniosłe znaczenie. Stało się przecież powodem do dumy polskiego narodu i znacznie podniosło jego morale. Społeczeństwo polskie przez długie lata pamiętało o tym, że w toku walk Armia Krajowa straciła piątą część składu i że żołnierze ci, walczyli o wolność, niepodległość i suwerenność ojczyzny.
  
  Gdyby powstanie Warszawskie powiodło się, dałoby pewnie Polsce atut w rokowaniach powojennych dotyczących podziału ziem. Natomiast, gdyby do niego wcale nie doszło, komuniści prawdopodobnie oskarżyliby dowódców AK o współpracę z niemieckim okupantem.
  
  Powstanie nie odniosło sukcesu, ale było wyrazem woli narodu – chęcią walki i sprzeciwem wobec bierności sojuszników. Było też jasnym znakiem protestu wobec ekspansywnej polityki J. Stalina i jego planów przekształcenia Polski w kolejną republikę ZSRR.
  
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie