Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  skromna 31.5.2011 (18:10)

  17. Kordian stoi na szczycie Mt Blanc i boi się spojrzeć w otchłań. Uważa, że jest zamknięty w kryształowej kuli, czyli we własnych myślach i wyobrażeniach. Mówi o tym, że do Boga nie dojdzie słowo, które określa jako dźwięk nieczysty. Rozwinie marne skrzydła (skrzydła są atrybutem poety). O lód ociera się modlitwa ludzka. Słowa nie docierają, ale dźwięk myśli płynie dalej. Widzi na dole narodów mogiłę, czyli zwykłą ziemię. Chciałby stamtąd zobaczyć człowieka. Zaczyna się coś w Kordianie zmieniać. Jego życie ma być związane z innym człowiekiem, ale nie chodzi o kobietę, o miłość romantyczną. Nie może być egoistą, a spełni się to tylko wtedy, gdy zrobi coś dla kogoś innego. Jest posągiem człowieka (czyli ideałem), symbolem człowieka, który ma do odegrania ważną rolę na posągu świata (czyli Mt Blanc). Żąda dla siebie czynu, odrzuca romantyczną niemożność. "Nie móc" jest piekłem. Szuka i celu i go odnajdzie. Siłą taką, jaką ma Bóg będzie mógł obudzić lud. Chce stanąć na czele ludzi, obudzić ich do czynu, sprowokować,a nie rządzić nimi - do tego mu daleko. Konrad chciał rządzić uczuciem. Kordian chce, by jego uczucie wypełniło serca innych ludzi. Może obalać trony, zrzucać lawiny - potęga człowieka romantycznego. Rozlicza się ze swoją wędrówką o Europie - upadła jego wizja miast, miłości i osoby papieża. Jest posągiem, ale brakuje mu lampy, czyli celu, świadomości czynu. Jeszcze nie ma celu w życiu. Ma na razie posągowy wdzięk. Widzi Winkelrieda, który poświęcił się dla Szwajcarów - co spowodowało zdobycie przez nich niepodległości, bo wolność może wywalczyć tylko cały naród. Pojawia się fantastyczna chmura, na którą się rzuca, a ta przenosi go do Polski.
  
  Mam nadzieję, że będzie to w jakimś stopniu przydatne :)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie