Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  magdalena19920225 16.3.2011 (18:44)

  Pisząc o filmie Antoniego Krauze trudno nie pisać o historii w ogóle. Scenariusz napisało życie. Dramat rozegrał się naprawdę. Okrucieństwa i wyrafinowania z rąk PRL-owskich władz doświadczyli prawdziwi ludzie, mieszkańcy Gdańska, Gdyni, Szczecina i kilku jeszcze innych polskich miast w grudniu 1970 roku. To przez astronomiczne podwyżki cen żywności ustalone przez Władysława Gomułkę robotnicy w Polsce wyszli na ulice. Zrozumiały strajk, sprzeciw wobec niewytłumaczalnego wzrostu cen tuż przed świętami, nie pozwolił stać biernie. Tymczasem władza odebrała to jako kontrrewolucję, a "z kontrrewolucją się nie rozmawia, do kontrrewolucji się strzela" - jak na zimno, a nawet z pewną nutą podniecenia, stwierdził ówczesny wicemarszałek Sejmu Zenon Kliszko. W wyniku prowokacji władz doszło 17 grudnia do, trzeba to nazwać po imieniu, masowej egzekucji demonstrujących ludzi. Część z nich szła jedynie do pracy.
  
  Przejmujący, chłodny, pełen gorzkich emocji obraz Krauzego to przygnębiająco wiarygodna rekonstrukcja tamtych wydarzeń. Przy tym "Czarny czwartek" to film z krwi i kości, w którym nic nie dzieje się przez przypadek, a na fabułę nie składają się jedynie tyleż efektowne, co niełatwe w odbiorze sekwencje. Nie, ten kawałek solidnego kina ma swoją wciągającą historię osnutą na tle dramatycznych zajść. Fabuła posiada tragicznego bohatera, tym bardziej, że nie jest on żadnym herosem walczącym o "sprawę", tylko zwykłym, niepozornym facetem, kochającym mężem i troskliwym ojcem. Nie jest głupi, wie, co się wokół dzieje, ale kiedy słyszy w mediach, że stocznia i port po wcześniejszych zamieszkach są znów otwarte, idzie do pracy. Nie wie, że jego ostatnim przystankiem, dosłownie i w przenośni, będzie stacja kolejki podmiejskiej Gdynia - Stocznia.
  
  Ta pozostająca dziś jedynie zlepkiem klisz, archiwalnych zdjęć, utrwalonych obrazków ulicznych zajść tragedia nie byłaby tak wyrazista, gdyby właśnie nie opowieść o Brunonie Drywie, jednym z osiemnastu zabitych w Gdyni osób. Na tle jego historii widać cały ten bezsens życia w PRL-u, gdzie czerwona utopia zamienia się w czarną groteskę, a twarz władzy wykrzywia się w upiornym grymasie. Zwykły człowiek, robotnik, który cieszy się mieszkaniem z przydziału, myśli o gwiazdce dla swoich dzieci, pada ofiarą chorej polityki wymierzonej przeciwko własnemu społeczeństwu. Zapalczywość, cynizm partii i dążenie do radykalnego rozwiązania problemu Wybrzeża są tu wstrząsające i trudne dziś do wyobrażenia. Gomułka martwi się jedynie tym, że to nie milicja strzelała do ludzi, a wojsko. Tymczasem na ulicach dochodzi do bestialskich scen, kule nie padają na oślep, ale sprawiają wrażenie wystrzelonych przez świadomych wszystkiego snajperów.
  
  
  Oczywiście "Czarny czwartek" nie uniknie porównań z "Krwawą niedzielą" Paula Greengrassa czy "Śmierci jak kromka chleba" Kazimierza Kutza. Wszystkie te filmy w wyraźny sposób oddają przede wszystkim dramatyzm tamtych dni. Nie chodzi też o to, kto jakiego użyje obiektywu i jaki nałoży na niego filtr. Czy film będzie bliższy paradokumentowi czy też stanie się w pełni fabularną rekonstrukcją? Akurat Antoni Krauze zachowuje swoisty naturalizm, wkomponowując sugestywną wizualnie inscenizację. Jeśli spróbować oddać charakter obrazu, jest on raczej szorstki, zimny, choć z drugiej strony bije od niego gorąco całego tego napięcia i społecznego wzburzenia.
  
  Wreszcie aktorstwo, bo o nim w przypadku tej filmowej odsłony nie można zapomnieć. Mało rozpoznawalni przez masowego widza Michał Kowalski w roli Brunona i debiutująca na dużym ekranie Marta Honzatko, jako Stefania Drywa, powodują, że dramat ten jesteśmy w stanie odebrać niezwykle osobiście. Szczególnie Honzatko daje wyraz swojej wrażliwości, która, z nijakiej na co dzień bohaterki, czyni prawdziwą kreację. Również epizody Wojciecha Pszoniaka - Gomułka, czy Piotra Fronczewskiego - Kliszko, nie pozostawiają złudzeń, co do klasy tych dwóch aktorów.
  
  "Czarny czwartek" ogląda się z przejęciem, ale też z mocnym nerwem, niczym sensacyjny thriller. Powstało kino zrobione w hołdzie zabitym, historyczne, ale również zwyczajnie ludzkie. Doskonała lekcja o prawdziwym obliczu PRL-u i absolutnie nie stracony czas w ciemnej, prowokującej do zadumy sali kinowej. Wspaniałe, chwilami wręcz epickie dzieło.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie