Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 7.4.2010 (19:28)

  wcale nie mieli takiej łatwej drogi gdy przejmowali władzę w Polsce. Działo się tak z dwóch przynajmniej powodów. W większości Polacy byli nastawieni nieufnie do tegoż ustroju. Jak pisał jeden z polskich pisarzy komunizm był rośliną wyhodowaną gdzieś na obczyźnie a jedynie zaszczepioną na ziemi polskiej. Drugi powód to fakt, że komunistów praktycznie w Polsce około 1941 roku nie było. Władysław Broniewski w przytoczonym powyżej wierszu pisał, iż komunista był to właściwie w tym czasie istny paradoks. Józef Stalin sam pozbawił życia większą część ze swoich komunistów... Pomimo wszystko takowych przeszkód zapominać nie należy, jak i tego że roślina przesadzona przecież może się przyjąć.
  
  W związku z tym, że komunizm był niejako w ruinie trzeba go było odbudować. Ponieważ, wiele było do odbudowy, zaś czasu nie zbyt dużo Stalin powierzył rolę budowniczych Polakom, którzy mieszkali w Moskwie. Tym samym stworzył sześcioosobową tzw. grupę inicjującą. Ona to pod koniec grudnia roku 1941 została zrzucona na spadochronach na terytorium polskie. Na czele jej stanęli Paweł Finder, Marceli Nowotko i Bolesław Mołojec. Jak widać naszym "bohaterom" nie brakowało inicjatyw...
  
  Kiedy to dnia 5 stycznia roku 1942 miało miejsce pierwsze zebranie konspiracyjne w Warszawie utworzono wówczas nową partię. Przyjęła ona nazwę Polską Partia Robotniczą (PPR). Jako przywódcę tej nowej wybrany został Marceli Nowotko. Okazało się jednak później, iż życie komunisty wcale nie jest takie łatwe, lekkie i przyjemne. Marceli Nowotko na skutek wewnętrznych walk o władzę w PPR został już w listopadzie roku 1942 zastrzelony. Kolejnym przywódcą był Bolesław Mołojec. I on również długo nie przewodził. Raptem miesiąc później wyrokiem partyjnego sądu skazano go na śmierć. Przywódcą ostatnim, który wywodził się z owej grupy inicjatorów był Paweł Finder. Został on jednak w listopadzie roku 1943 aresztowany przez niemieckie gestapo.
  
  Stalin oczywiście nie poprzestawał na działaniach toczonych w Polsce. Zamierzał mieć pod swoją ręką taki posłuszny ośrodek władzy polskiej, który w niedalekiej przyszłości mógłby bez jakichkolwiek problemów pomóc ZSRR w podporządkowaniu całej Polski. W związku z tym w lutym roku 1943 w Moskwie utworzono Związek Patriotów Polskich (ZPP). Przywódcą jego została Wanda Wasilewska, która to wcześniej działała w czasopiśmie o nazwie Nowe Widnokręgi, zresztą z którego wywodziła się znaczna część polskich "patriotów". Związek Patriotów Polskich stał się wyjątkowo wygodnym propagandowym narzędziem dla Stalina. W wydawanym przez samych siebie tygodniku "Wolna Polska" ZPP prowadził bardzo szeroką informacyjno-propagandową kampanię pośród Polaków, którzy przebywali w Związku Radzieckim. Również cele ZPP były bardzo jasne. Tak zwany Komitet Organizacyjny ZPP był za "wolną Polską połączoną braterskimi więzami z ZSRR".
  
  Również na prośbę przewodniczącej Wandy Wasilewskiej oraz samego ZPP Stalin wydał zgodę na tworzenie polskich oddziałów zbrojnych. I tak w maju roku 1943 oficjalnie ogłoszono utworzenie Wojska Polskiego na terytorium ZSRR. Do zorganizowanej 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki bardzo szybko przebiegała rekrutacja ponieważ Polacy ogromnie chcieli walczyć za swój kraj chociażby nawet przy boku Józefa Stalina.
  
  Jednak komuniści posiadali swoje wojska nie tylko poza granicami naszego państwa. Przez cały czas mocno w Polsce działała PPR. Tuż po powstaniu dnia 6 stycznia 1942 roku założyła ona tzw. Gwardię Ludową. Była to konspiracyjna organizacja ludowa, będąca niejako jej alternatywą w stosunku do istniejącej wówczas w kraju Armii Krajowej, którą utworzyła Delegatura Rządu na Kraj.
  
  Szczerze powiedziawszy te wszystkie wcześniejsze poczynania były jedynie wstępem dla przejęcia władzy w kraju przez komunistów. Pierwszym szczególnie dużym krokiem na drodze do przejęcia rządów stało się powstanie Krajowej Rady Narodowej (KRN). W Warszawie na przełomie listopada oraz grudnia 1943 roku powołany został komitet organizacyjny tejże Rady. Nocą z 31 grudnia 1943 na 1 stycznia 1944 KRN się ukonstytuowała. Władzę w niej objął Bolesław Bierut. KRN powołała do zbrojnej walki Armię Ludową. W jej skład weszły wojskowe organizacje ugrupowań, które były reprezentowane w KRN, głównie Gwardia Ludowa, pewne oddziały oraz placówki tzw. Batalionów Chłopskich. KRN w marcu roku 1944 wysłała swych przedstawicieli do Moskwy. Podstawowym celem tego wyjazdu miało być oficjalne nawiązanie sąsiedzkich stosunków ze Związkiem Radzieckim a także porozumienie z ZPP (Związkiem Patriotów Polskich) oraz Centralnym Biurem Komunistów Polskich na terenie ZSRR.
  
  Krok drugi miał miejsce dnia 20 lipca 1944 roku. Tym razem z inicjatywy Józefa Stalina w Moskwie utworzono Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN). Jednak oficjalnie PKWN utworzony został w Chełmie. Podstawową rolę w nim stanowili komuniści ze Związku Patriotów Polskich oraz działacze KRN przybyli z Polski. Przewodniczącym PKWN wybrano Edwarda Osóbkę-Morawskiego. Mimo, iż wydawać by się mogło, że PKWN był najważniejszą częścią dokonującego się przejmowania władzy w Polsce przez komunistów, uznawał on zwierzchnictwo Krajowej Rady Narodowej.
  
  Manifest Lipcowy podobno powstał w Chełmie Lubelskim (a naprawdę w samej Moskwie, jak i PKWN). Wydanie go oznaczało faktycznie, odbywające się zainicjowane przez ZSRR, przejęcie w Polsce władzy przez komunistów.
  
  Fragment Manifestu Lipcowego:
  
  Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego wzywa Was:
  
  Wszystko dla najprędszego wyzwolenia kraju i rozbicia Niemców!
  
  Polacy!
  
  Do walki! Do broni!
  
  Niech żyje zjednoczone Wojsko Polskie, walczące o wolność Polski!
  
  Niech żyje sprzymierzona Armia Czerwona, niosąca Polsce wyzwolenie!
  
  Niech żyją nasi wielcy sojusznicy - Związek Radziecki, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone Ameryki Północnej!
  
  Niech żyje jedność narodowa!
  
  Niech żyje Krajowa Rada Narodowa - reprezentacja walczącego narodu!
  
  Niech żyje Polska wolna, silna, niepodległa, suwerenna i demokratyczna!
  
  Istniało wiele celów Manifestu. Zaś pewne było jedno: komuniści przejęli w Polsce władzę. Można ogólnie powiedzieć, iż Manifest Lipcowy odmawiał emigracyjnemu rządowi prawa do reprezentowania narodu oraz państwa polskiego. W zakresie polityki zagranicznej uważał za konieczny ścisły sojusz ze Związkiem Radzieckim. Głosił odbudowę kraju, wprowadzenie reformy rolnej oraz nacjonalizację gospodarki. Wzywał również Polaków do czynnej walki z niemieckim okupantem.
  
  Kolejne istotne wydarzenie miało miejsce 26 lipca. PKWN doszło z radzieckim rządem do porozumienia względem przestępstw popełnianych "w strefie operacji wojennych". Zaczęły one podlegać radzieckiej jurysdykcji. Zgodnie z tym porozumieniem sprawa aresztowanych żołnierzy Armii Krajowej miała się znajdować w kompetencji radzieckich sądów wojskowych oraz NKWD. Stało się to kolejnym krokiem, jaki utrudniał działania AK i tym samym Rządowi Polskiemu na Emigracji. Polscy komuniści znacznie się wzmocnili ale oddali pewną część swojej suwerenności Związkowi Radzieckiemu.
  
  Władza w tamtym czasie praktycznie w 100 procentach znajduje się już w komunistycznych rękach. Jednak wcale to nie oznacza, iż zyskali oni społeczne poparcie. Komuniści powoli zaczynają przystosowywać prawo polskie do własnych potrzeb. Zaczęło się wydawanie znacznej liczby różnego rodzaju dekretów przez PKWN. Moim zdaniem najważniejsze z nich to: dekret dotyczący częściowej mobilizacji oraz rejestracji ludzi do służby wojskowej (z 15 sierpnia roku 1944), dekret dotyczący wprowadzenia do obiegu na rynku banknotów Centralnej Kasy Skarbowej pod nazwą jeszcze nie istniejącego Narodowego Banku Polskiego (z 24 sierpnia 1944), dekret dotyczący wymiaru kary dla tzw. "zbrodniarz faszystowskich i zdrajców narodu polskiego", na którego mocy ścigano między innymi AKowców (z 31 sierpnia 1944), dekret dotyczący reformy rolnej (zakładał on zabranie własności rolnej właścicielom majątków większych aniżeli 50 ha - z 6 września 1944). Był to dopiero mały wstęp do tzw. rządzenia "po moskiewsku"... Dnia 23 września 1944 roku został zatwierdzony w trybie dekretu zmieniony kodeks karny Wojska Polskiego. Aż za 17 różnego rodzaju przestępstw przewidziano w nim karę śmierci. Jednym z takich przestępstw było: "publiczne lżenie, znieważanie i wyszydzanie ustroju". Fakt ten dobitnie pokazuje w jaki sposób w tamtym momencie zostało "skomunizowane" polskie prawo. Jeżeli chodzi o mniej polityczne dekrety to wydano jeszcze tylko dekret dotyczący mobilizacji kolei (z 4 listopada 1944) oraz dekret dotyczący kolejnej reformy rolnej (z 6 listopada 1944).
  
  Jak wcześniej pisałem później było już coraz gorzej. PKWN wydawał dekrety, jakie coraz bardziej zaczęły pomagać komunistom przy przejęciu totalnej władzy w Polsce. Również tak samo było 7 października 1944 roku kiedy to powołana została Milicja Obywatelska oraz Państwowy Urząd Repatriacyjny. Z końcem października wydany został dekret dotyczący ochrony państwa. A 28 grudnia wydano dekret PKWN dotyczący wprowadzenia cenzury w korespondencji oraz rozmowach telefonicznych. Tym samym opozycja praktycznie traci możliwości jakiejkolwiek walki...
  
  PKWN zniknął 31 grudnia 1944 roku. Jednak nie dlatego, iż komuniści nie chcieli przejąć władzy w kraju ale PKWN przekształcony został w Tymczasowy Rząd Rzeczpospolitej Polskiej. Poniekąd brzmi to o wiele bardziej oficjalnie? A właściwie nadal nie zmieniło się nic. Tylko tyle, że jeżeli jest rząd musi też być premier. W taki sposób stali się komuniści oficjalnym rządem na terenie Polski. W prawdzie na razie tylko tymczasowym, ale... Zaś już 4 dni później Związek Radziecki uznał łaskawie Rząd Tymczasowy RP.
  
  W tym samym czasie komuniści również zadbali o wojsko. Istniejący 1. Korpus Polskich Sił Zbrojnych przekształcono w 1. Armię Polską. Działo się to wszystko oczywiście na terytorium ZSRR. W tenże sposób istniała Polska Armia pod wodzą komunistów a także z "błogosławieństwem" Matki Rosji.
  
  Przez cały czas komuniści budowali dla siebie polski "raj". W międzyczasie w roku 1945 zaczęły się negocjacje tzw. Wielkiej Trójki. Dnia 4-11 lutego 1945 roku jedną z pierwszych jej decyzji było ostateczne ustalenie przebiegu wschodniej granicy naszego kraju. Rzecz jasna granica ta tak została ustalona, jak to pasowało Józefowi Stalinowi. Związek Radziecki był na tyle wówczas mocny, iż reszta świata nawet nie chciała mu się narażać w takiej "błahej" dla nich sprawie. Tymczasem postanowiono także, iż w Polsce zorganizowane zostaną DEMOKRATYCZNE wybory, zaś Rząd Tymczasowy powiększony zostanie o przedstawicieli z emigracji oraz demokratycznych sił z kraju. Alianci doskonale wiedzieli, iż przy boku J. Stalina nie może w Polsce zaistnieć prawdziwa demokracja.
  
  Pomiędzy 17 i 21 czerwca w 1945 roku odbyła się w Moskwie narada, która dotyczyła powołania Tymczasowego Rząd Jedności Narodowej (TRJN) przy udziale ambasadorów USA oraz Wielkiej Brytanii. Ów rząd miał być niejako próbą aliantów, chcących wprowadzenia demokracji w Polsce. Byli oni niestety za bardzo ulegli w stosunku do ZSRR. Wszystko to spowodowało, iż rząd, jaki miał być naprawdę demokratyczny oraz, w którym mieli się znaleźć przedstawiciele opozycji z kraju a także emigracyjnego rządu stał się jedynie kolejnym rządem doszczętnie zdominowanym przez polskich komunistów. Kiedy 28 czerwca oficjalnie Bolesław Bierut powołał TRJN zaledwie cztery ministerstwa otrzymali ludzie nie będący związani ani z KRN ani z PKWN. Państwa pełne obaw przed Józefem Stalinem uznały TRJN. Pierwsza Francja 29 czerwca, później 5 lipca Stany Zjednoczone, Wielka Brytania oraz Chiny. Równocześnie te państwa cofnęły swoje uznanie jakim wcześniej obdarzyły emigracyjny rząd RP. Po tym jak ustaliła się pozycja TRJN na międzynarodowej arenie rozwiązaniu uległy Delegatura Rządu na Kraj, Rada Jedności Narodowej a także Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj.
  
  W dniach 17 lipca - 2 sierpnia 1945 roku odbyła się konferencja w Poczdamie. Były to obrady tzw. Wielkiej Trójki (Clement Richard Attlee z Wielkiej Brytanii, Harry Truman z USA, Józef Stalin ze Związku Radzieckiego). W tej konferencji wzięli również udział przedstawiciele TRJN, oraz nie-komuniści, na przykład Stanisław Grabski i Stanisław Mikołajczyk. Konferencja przede wszystkim potwierdziła jałtańskie postanowienia. Po drugie między innymi zajęto się południowymi i zachodnimi granicami Polski. Ustalono również, że polskie granice i inne sprawy dotyczące Polski zostaną rozstrzygnięte podczas demokratycznych i wolnych wyborów. Polskę tym samym pozostawiono własnemu losowi a także woli Stalina.
  
  Jak wcześniej już pisałem postępy w zakresie przejmowania władzy w Polsce przez komunistów w żaden sposób nie były popierane jakąkolwiek wolą narodu. Dlatego nikogo nie powinien dziwić fakt powstania opozycyjnej partii czyli Polskiego Stronnictwa Ludowego, na czele którego stał Stanisław Mikołajczyk. Powstawały również organizacje konspiracyjne. Dnia 2 września 1945 roku utworzona została "Wolność i Niepodległość" (WiN). Ta organizacja zrzeszała dawnych AKowców. Przewodnictwo w niej sprawował pułkownik Jan Rzepecki. Miała ona jasno określone cele: chciano zbliżenia do zachodnich państw oraz wprowadzenia w kraju prawdziwej demokracji. W styczniu roku 1946 polskie podziemie powołało do życia Komitet Porozumiewawczy Organizacji Polski Podziemnej (KPOPP), który nawet uznawał się za parlament podziemny. Niestety długo on nie przetrwał.
  
  Zaś komuniści nadal robili swoje. Przeprowadzali centralizację gospodarki, rozwijali na szeroką skalę organizacje terroru, do władzy wprowadzali już nawet na szczeblach najniższych swoich ludzi (sądy grodzkie oraz uprowadzenia sędziów przez NKWD). Pomiędzy 6 i 13 grudnia 1945 roku odbył się w Warszawie I Zjazd PPR. Ustalono na nim, iż budowa "nowego ustroju polityczno-gospodarczego" jedynie może nastąpić w oparciu o sojusz ze "wszystkimi demokratycznymi i patriotycznymi siłami narodu" przy jednoczesnym wzmocnieniu "jednolitego frontu klasy robotniczej". Oznaczało to, że komuniści w pierwszej kolejności mają zamiar opanować PPS. Na tym zjeździe wybrany również został Komitet Centralny partii, składający się z 46 osób. Z końcem grudnia roku 1945 Polska Partia Robotnicza już liczyła 235 tysięcy członków.
  
  Natomiast PSL w styczniu następnego roku liczyła aż 800 tysięcy członków. W dniach 19-21 stycznia również odbył się kongres Polskiego Stronnictwa Ludowego. Podczas obydwóch kongresów pojawiała się ciągle sprawa przeprowadzenia referendum, do jakiego komunistów zobowiązywały ustalenia poczdamskie. Rzecz jasna komuniści jak najbardziej starali się opóźniać przeprowadzenie owego referendum. Jako oficjalny powód podawali trwające migracje a także walki z polskim podziemiem. Zaś prawdziwym powodem była rozbudowa strasznego aparatu terroru, jaki to miał pokierować następnie przebiegiem referendum.
  
  27 kwietnia 1946 roku została ogłoszona ustawa dotycząca przeprowadzenia referendum. KRN w maju tegoż samego roku ogłasza następujące trzy pytania: 1) czy jesteś za zniesieniem senatu?; 2) czy jesteś za utrwaleniem reform społeczno-gospodarczych?;3) czy chcesz utrwalenia granicy zachodniej Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej. Propaganda oczywiście ostro ruszyła do akcji. Wszystkie plakaty a także ulotki głosiły: "Głosuj trzy razy TAK". Ludzie 30 czerwca poszli do głosowania. Polskie Stronnictwo Ludowe nawoływało do oddania chociaż jednego głosu "nie" odnośnie pierwszego pytania. Zrzeszenie WiN nakłaniało do zaznaczenia "nie" odnośnie pierwszych dwóch pytań, części partii nawet apelowała o głosowanie trzy razy "nie". I poniekąd się udało. Wybory, jakie odbywały się w potwornej atmosferze brutalnych politycznych oraz policyjnych nacisków przyciągnęły aż 85% uprawnionych do urn. Niestety według wyników oficjalnych na pytanie pierwsze "tak" odpowiedziało aż 68, 2% głosujących, 77,1% na drugie, zaś na trzecie 91,4%. Rzecz jasna wyniki sfałszowane zostały przez komunistów. Jak po latach ustalono, według danych wewnętrznych PPR na pytanie pierwsze 26,9% odpowiedziało "tak", na pytanie drugie - 42%, a na pytanie trzecie - 67%. Stanisław Mikołajczyk wystosował oficjalny protest, który poparły Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania. Jednak to nic nie pomogło. Mikołajczyka nazwano za to zdrajcą i 21 października 1947 roku musiał on uciekać z Polski. Tym samym stało się całkiem jasne, iż władzy tej komunistom szybko nie da się odebrać bez jakiegoś większego cudu. Również nie pomagały kierowane przez Mikołajczyka skargi do ambasad (chociaż Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania poparły te zabiegi) - wówczas liczyło się tylko zdanie Stalina.
  
  Wszystko to dobrze nie rokowało przed nadchodzącymi wyborami do polskiego Sejmu. PPR zdawało sobie sprawę, że nie posiada wielkich szans na wygranie tych wyborów. Ze strony komunistów wyszła propozycja bardzo szerokiego bloku w ramach jakiego miałoby nastąpić później podzielenie mandatów. Jednak PSL wiedząc, iż ma pewne szanse na wygranie owych wyborów nie podjęło decyzji odnośnie przystąpienia do niepewnej koalicji. Dnia 19 stycznia 1947 roku zostały przeprowadzone wybory. Znów terror był wyjątkowo silny i znów to nie przeszkodziło w odniesieniu zwycięstwa przez opozycję. Szacuje się, iż około 60% oddanych głosów uzyskało PSL. Ale w wyniku sfałszowania głosowania wygrał Blok Demokratyczny (PPR, PPS, SL, SD), który rzekomo zyskał 80,1% głosów a na PSL miało być oddanych 10,3%. Pozwoliło to na objęcie zdecydowanej większości mandatów oraz w konsekwencji rządzenie krajem. Na pierwszym zwołanym posiedzeniu Sejmu (dnia 5 lutego) prezydentem został wybrany Bolesław Bierut, były agent radzieckich służb specjalnych. Następnego dnia powołano rząd na czele z Józefem Cyrankiewiczem, zaś PSL zostało zmuszone przejść do opozycji.
  
  W ten sposób minęły kolejne miesiące umacniania się władzy w rękach komunistów. Stanisław Mikołajczyk wysyłał kolejne protesty, noty dotyczące terroru wobec jego partii a także fałszowania wyników wyborczych. Niestety nic to nie dawało. Komuniści nadal robili swoje. Zaczęli swą "Bitwę o handel" i uchwalili ustawę "o zwalczaniu drożyzny i nadmiernych zysków w obrocie handlowym" (z 2 czerwca 1947r.), zgodnie z którą specjalne komisje mające walczyć z nadużyciami oraz szkodnictwem gospodarczym miały prawo nakładać wysokie kary na prywatnych handlarzy (jak konfiskata towaru czy zajmowanie lokalu). A wszystko bez sądowego. 2 lipca 1947 roku zostaje ogłoszona ustawa, która zakładała wprowadzenie tzw. planu 3-letniego. Plan ten miał się przysłużyć rozwojowi gospodarki w Polsce. W praktyce jednak w pełni nie został zrealizowany. Zwykli ludzie 27 lipca również zaczynają przyczyniać się do budowania komunizmu. Niejaki górnik Wincenty Pstrowski (później ogłoszony polskim pierwszym przodownikiem pracy, stawiany przez władzę komunistyczną jako wzór) rozpoczął słynne współzawodnictwo pracy.
  
  W latach 1947, 1948 nadal próbowano budować na siłę szczęście w Polsce. Tępiono wszelkich przeciwników systemu - na skutek tego zamknięta została redakcja Tygodnika Warszawskiego, a jego redaktorów Kazimierza Studentowicza oraz Wiesława Chrzanowskiego posądzono o szpiegostwo. We Wrocławiu sąd wojskowy skazał za domniemaną szpiegowską działalność przeciw Polsce urzędników z konsulatów Francji we Wrocławiu i w Szczecinie. Zastrzeżenia nawet miano do samego Wiesława Gomułki, którego plenum PPR 31 sierpnia 1948 r. oskarżyło o "wywoływanie kryzysu w kierownictwie partii" oraz "odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne". Na skutek tego "bezpartyjny" dotychczas Bolesław Bierut powołany został na stanowisko I sekretarza PPR.
  
  W dniach 15-22 grudnia 1948 roku odbył się Kongres Zjednoczeniowy PPR oraz PPS. Działaczy PPS niechętnych połączeniu po prostu odsunięto. Dzięki temu 22 grudnia ogłosić można było powstanie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Zaś przewodniczącym Komitetu Centralnego został wybrany wszechobecny wówczas Bolesław Bierut.
  
  Komuniści w ramach swojego obejmowania władzy jeszcze musieli wyeliminować naprawdę silnego ostatniego już wroga. Był nim kościół katolicki, w tym czasie bardzo silny na terenie Polski. Sposobów dokonania tego było wiele - na przykład zerwanie konkordatu z roku 1925 (miało to miejsce 12 września 1945r.), ogłoszenie dekretu dotyczącego ograniczania publicznego uprawiania religijnego kultu (23 stycznia 1949r.), czy też rozkazanie biskupowi Piotrowi Kałwie aby zdementował i podważył wiarygodność rzekomego cudu w Lublinie (stało się to 6 lipca 1949r.). Jednak kościół katolicki nie zamierzał wcale ustępować komunistom. Watykan 13 lipca wydał oświadczenie, w którym groził ekskomuniką osobą przynależącym do komunistycznych partii. Już w dzień później odbył się 25-tys. wiec, w którym żądano od kościelnych władz zaprzestania tzw. "awanturniczej działalności". Doszło do starć ulicznych uczestników wiecu oraz wiernych. Komuniści zdawali sobie sprawę, że może się im z kościołem nie udać tak łatwo wygrać. Dlatego też rozpoczęli aresztowania pośród księży. W takiej sytuacji arcybiskup Stefan Wyszyński, Prymas Polski, chcąc ratować przynajmniej część niezależności oraz swobody kultu, podpisał w kwietniu 1950 r. umowę z ówczesnym rządem. Dzięki postawie lojalności wobec komunizmu uzyskał kościół pewne prawa (takie jak nauczanie w szkołach religii, pracę duszpasterską a także charytatywną).
  
  Lata pięćdziesiąte były już praktycznie tylko formalnością dla bardzo silnej komunistycznej partii. Na wyższych uczelniach wprowadzone zostały obowiązkowe zajęcia na temat marksizmu-leninizmu, zaś w szkołach zagościł język rosyjski. Narodowe święto 3 Maja zostało oczywiście zniesione.
  
  W roku 1952 rozpoczęło się stosowanie kartek na różnego rodzaju towary. Zakończyły się tym samym możliwości walki z komunistami przez opozycję (nie licząc tu kościoła, który jednak też mocno był ograniczony). Dnia 27 lutego 1952 roku został opublikowany projekt tak nowej konstytucji jak i nowej nazwy państwa PRL (Polska Rzeczpospolita Ludowa). W dniu 22 lipca weszła w życie nowa konstytucja. Opozycja już nic nie miała do powiedzenia. Po prostu ogłoszono konstytucję komunistyczną i tyle... Co było dużo gorsze w przeddzień nowych wyborów 1 sierpnia sejm uchwalił nową ordynację wyborczą. Zgodnie z nią liczba kandydatów figurujących na liście miała się równać ilości posłów jaka przypadała na określony okręg wyborczy. 26 października odbyły się drugie wybory w powojennej Polsce. Rzecz jasna jedyną zgłoszoną listą kandydatów była lista Frontu Narodowego. Na której była dokładnie taka liczba kandydatów jaka być powinna wybrana. Dlatego 20 listopada 1952 roku premierem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej został Bolesław Bierut. Równocześnie możliwości opozycji polskiej spadają niejako do zera. Bezapelacyjnie w Polsce komuniści dochodzą do władzy. Będzie trzeba jeszcze poczekać wiele, wiele lat, aż do początku dziewięćdziesiątych lat aby opisany powyżej stan rzeczy mógł ulec zmianie...

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie