Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  mati12215 6.5.2010 (18:13)

  Żydzi uciekający z Europy Wschodniej, głównie z Rosji i Rumunii, zaczęli osiedlać się w Palestynie i zakładać tam kolonie - była to tzw. pierwsza alija. Jednocześnie w całej diasporze dochodziły do głosu ideały syjonistyczne: wizja powrotu Żydów na tereny które opuścili w czasach biblijnych i utworzenia tam państwa żydowskiego. Podczas drugiej aliji (1904 - 1913) do Palestyny przybyło około 40 000 Żydów, wśród których liczną grupę stanowili syjoniści, nastawieni na kolonizację tych terenów i mający już pewne doświadczenia w organizowaniu kibuców - gospodarstw wzorowanych na socjalistycznych zasadach współwłasności. Rosnąca liczba Żydów (w roku 1914 roku Palestynę zamieszkiwało już około 90 000 Żydów) bardzo niepokoiła ludność arabską, która domagała się ograniczenia żydowskiej imigracji. To z kolei budziło protesty wśród syjonistów, próbujących zyskać poparcie dla swoich idei wśród społeczności międzynarodowej.
  
  Deklaracja Balfoura
  Jeszcze podczas trwania pierwszej wojny światowej, Wielka Brytania i Francja dokonały podziału Bliskiego Wschodu na swoje tereny wpływów. Francja objęła protektoratem Liban i Syrię, Wielka Brytania Irak i Palestynę. Pierwsza realna szansa utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie pojawiła się 2 listopada 1917, kiedy brytyjski minister spraw zagranicznych, Arthur Balfour w imieniu rządu brytyjskiego wydał oświadczenie o poparciu dla idei stworzenia żydowskiej "narodowej siedziby" na tych terenach. Deklaracja Balfoura pomimo swojej ogólnikowości została dobrze przyjęta przez środowiska żydowskie. W latach 1919 - 1932 do Palestyny dotarło kolejne 30 000 imigrantów (trzecia alija), przede wszystkim syjonistów z Europy środkowej i wschodniej.
  
  Konflikt arabsko - żydowski
  
  W sierpniu 1921 protesty arabskie przeciw żydowskiemu osadnictwu osiągnęły punkt kulminacyjny: doszło do zamieszek w Jaffie, w wyniku których zginęło ponad sto osób. W tej sytuacji Brytyjczycy zdecydowali się na oderwanie części obszaru swoich wpływów i utworzyli tam arabski Emirat Transjordanii. Ponadto w czerwcu 1922 roku wydana została tzw. Biała Księga - dokument ograniczający Żydom możliwość osiedlania się w Palestynie i określający limity roczne imigracji.
  
  W latach 1924 - 1931 (czwarta alija) w Palestynie osiedliło się kolejne 80 000 Żydów - wśród nich około 60 000 polskiego pochodzenia. Brytyjskie próby uspokojenia antagonizmów arabsko - żydowskich w Palestynie nie przyniosły rezultatu: w 1925 roku Arabowie w wielu miejscowościach, między innymi w Hebronie, wywołali zamieszki antyżydowskie, w wyniku których zmarło kilkadziesiąt osób. Interwencja wojsk brytyjskich zakończyła rozruchy. Do kolejnych starć doszło w roku 1929 w Jerozolimie i Jaffie. Szukając wyjścia z tej sytuacji rząd brytyjski po raz drugi wprowadził limit dla żydowskich imigrantów oraz zablokował możliwość zakupu ziemi przez Żydów. Jednak dojście do władzy nazistów w Niemczech i rosnące nastroje antysemickie w Europie po raz kolejny kazały Żydom szukać schronienia w Palestynie. Piąta alija (1931 - 1940) spowodowała wzrost żydowskiej populacji o kolejne 250 000, pojawiło się ponadto zjawisko nielegalnej imigracji.
  
  Podział Palestyny
  Rewolta arabska, rozpoczęta w 1936 roku, skierowana była zarówno przeciw Żydom zamieszkującym Palestynę, jak i przeciw brytyjskiej władzy na tych terenach. W ciągu trzech lat trwania zamieszek atakowane były zarówno żydowskie kibuce, jak i siedziby wojskowych władz brytyjskich. Rebelia przyniosła tysiące ofiar.
  
  W tej sytuacji brytyjskie władze zaproponowały podział Palestyny na część żydowską i arabską, gdyż niepodległościowe dążenia obu grup wydawały się nie do pogodzenia na terenie jednego państwa. Jednak w 1937 roku Arabowie odrzucili ten projekt.
  
  Druga wojna światowa spowodowała kolejny napływ żydowskich uchodźców z Europy, pomimo ustalonego w 1939 roku kolejnego ograniczenia ich liczby. W 1945 wprowadzenie dalszych limitów spowodowało wybuch protestów ze strony syjonistów: doszło do ataków terrorystycznych na siedziby brytyjskich władz, lotniska, wysadzano linie kolejowe i mosty. Bezradni wobec narastającego terroru, Brytyjczycy zdecydowali się na przedstawienie sprawy palestyńskiej na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych. W listopadzie 1947 roku ONZ, przy poparciu Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego zdecydowała o podziale Palestyny na państwo żydowskie i arabskie, z Jerozolimą jako strefą międzynarodową. Spowodowało to protesty ze strony arabskiej i niemal natychmiastowy wybuch wojny domowej. Celem ataków zarówno żydowskich, jak i arabskich, była tym razem głownie ludność cywilna.
  
  Utworzenie Izraela
  Pomimo wciąż trwających zamieszek, 14 maja 1948 roku w Tel Awiwie Dawid Ben Gurion proklamował utworzenie państwa Izrael . Rankiem 15 maja 1948 Izrael został zaatakowany przez pięć państw arabskich (Irak, Liban, Syria, Egipt, Transjordania), co zapoczątkowało trwającą ponad rok pierwszą wojnę izraelsko - arabską.
  
  Izrael w świecie arabskim
  Powstanie Izraela w pewnej mierze było realizacją planów syjonistów dotyczących utworzenia niepodległego państwa żydowskiego. Sąsiedztwo arabsko - żydowskie jest jednak nieustannym źródłem konfliktów zbrojnych, w których raz jedna, raz druga strona zyskuje militarna przewagę.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie