Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  plintula 6.5.2010 (13:04)

  PAŃSTWO FRANKÓW
  
  
  Frankowie będący plemieniem germańskim osiedlili się w Galii w IV wieku. Byli plemieniem rozdrobnionym a główny podział przebiegał pomiędzy Frankami Salickimi i Rypuarskimi. Zjednoczenia Franków dokonał w V wieku książę Chlodwig. Następnie pokonał Alamanów, Burgundów a w bitwie pod Poitiers w 507 roku także Wizygotów. W ten sposób pod władzą Chlodwiga znalazła się prawie cała Galia, która poddana została kolonizacji frankijskiej. W 496 roku Chlodwig przyjął chrzest, dzięki czemu zyskiwał poparcie katolickiej ludności podbijanych terenów.
  
  W państwie Franków panowały silne więzy natury rodowej. Widoczne to było w przepisach dotyczących postępowania sądowego, gdy oskarżony obok swoich zeznań przedstawiał na swa obronę zeznania członków swego rodu. Cały ród korzystał z okupu w wypadku zamordowania krewniaka a także dziedziczył majątek po jego śmierci.Początkowo w państwie Franków dużą rolę odgrywał wiec, w którym brali udział wszyscy zdolni do noszenia broni członkowie plemienia. Odbywał się on każdego roku w marcu i jednocześnie dokonywano wtedy przeglądu wojska, nazywano go polem marcowym. Wiec decydował o wojnie i pokoju a także o wyborze władcy, którego podnoszono na tarczy. Chlodwig starał się jednak ograniczyć znaczenie wiecu jedynie do roli dokonującego przeglądu wojska na rzecz własnych uprawnień. Dążył także do wyboru swego następcy jedynie spośród własnego rodu Merowingów.
  
  Chlodwig uważał całą ziemię w państwie za swoją wyłączną własność, dlatego dzielił ją dowolnie między swych synów bądź tych, którzy zasłużyli na jego uznanie i laskę. Na dwór Chlodwiga składali się możni, którym nadawał ziemię. Państwo podzielono na jednostki administracyjne zwane ziemiami, w których zarządzał comes. Funkcję swą pełnił bezpłatnie, ale władca nadawał mu ziemię leżącą w granicach danego okręgu oraz prawo do pobierania 1/3 opłat sądowych. Comes przewodził też organowi sądowniczemu jakim był wiec. Instancją odwoławczą od wyroku wydanego przez wiec sądowy był sąd boży polegający zwykle na poddaniu skazanego jakiejś próbie, np. rozpalonego żelaza.
  
  Skarb władcy zasilany był opłatami sądowymi a także cłami i mytami. Ludność zobowiązana była też do zapewnienia kwatery i utrzymania podróżującemu królowi.
  
  Ludność państwa Franków utrzymywała się głównie z rolnictwa. Dominowała wielka własność ziemska i system czynszowo-pańszczyźniany. Urzędnicy otrzymywali ziemię w użytkowanie co było formą zapłaty króla za ich pracę, nazywano te nadania królewskie beneficjami. Analogiczne nadania kościelne zwano precariami. Nadużycia urzędników spowodowały rozwój immunitetów sądowych i ekonomicznych, które przekazywały sądownictwo i pobieranie danin na rzecz króla w ręce pana feudalnego. Z czasem upowszechniło się na terenie państwa Franków zawierania komendacji a więc umowy między wasalem, będącym człowiekiem słabszym a seniorem. Wasal zobowiązywał się do określonych posług na rzecz seniora, w zamian za co ten oferował mu swą pomoc i opiekę.
  
  Kryzys przeżywały miasta w państwie Franków, ze względu na rozwijające się rzemiosło na dworze królewskim.
  
  Śmierć Chlodwiga w 511 roku przyniosła kryzys państwa Franków i jego podział pomiędzy członków dynastii Merowingów. Rządzący państwem Merowingowie byli władcami słabymi, a władzę w poszczególnych ziemiach przejmowali urzędnicy - majorodomowie. Jednocześnie ze słabnięciem władzy królewskiej rosła w siłę pozycja i znaczenie majordomów. Spowodowało to, że w 687 roku majordom Pepin z Heristalu zjednoczył północno-wschodnie dzielnice kraju i przejął władzę w państwie Franków. Musiał walczyć z Fryzami i Alamanami zagrażającymi jedności państwa. Władzę po Pepinie przejął jego syn Karol Młot, który jednak sam nie objął tronu a osadził na nim w 721 roku będącego marionetką w jego rękach członka dynastii Merowingów. Na Akwitanię pozostającą poza zwierzchnictwem Karola Młota spadł najazd Arabów. W tej sytuacji na prośbę Akwitanii Karol Młot udzielił jej pomocy i w 732 roku pod Poitiers pokonano wojska arabskie. Karol Młot podzielił państwo między swych trzech synów, jednak w końcu całe państwo podporządkował sobie Pepin Krótki, który chcąc formalnie objąć tron w państwie zwrócił się w tej kwestii do papieża. Ze względu na zagrożenie Longobardów i konieczność znalezienia sojusznika papież zaaprobował Pepina jako króla państwa Franków. W 751 roku możni w obliczu wyroku papieża zgodzili się na obalenie Merowingów i koronację Pepina pochodzącego z dynastii karolińskiej. Już w 753 roku papież Stefan II prosił Pepina o pomoc w walce z Longobardami. W wyniku wyprawy podjętej przez Pepina w 754 roku usunął on Longobardów z terenu Włoch i przekazał wyzwolone terytoria papieżowi inicjując w ten sposób powstanie Państwa Kościelnego. Na skutek kolejnego zagrożenia napaściami Longobardów Pepin wyruszył z wyprawą w 756 roku i ponownie usunął niebezpieczeństwo grożące Rzymowi. Pepinowi udało się też wyprzeć z Galii Arabów. Pepin podobnie jak ojciec podzielił państwo między swych synów, jednak śmierć jednego z nich uchroniła kraj przed podziałem i rozdrobnieniem. Zanim jeszcze władzę w całym państwie Franków objął syn Pepina - Karol, sytuację chciała wykorzystać Akwitania podnosząc bunt oraz ponownie Longobardowie. Karol szybko poradził sobie z buntem Akwitanii a wdawszy się w negocjacje z Longobardami szybko porzucił ten środek prowadzenia polityki. W 773 roku przerywając walki z Sasami na północnym Wschodzie udał się do Włoch. Szybko rozbił Longobardów a od broniącego się w Pawii króla longobardzkiego Dezyderiusza przyjął kapitulację, po czym pozbawił go tytułu królewskiego i przyjął go sam. Papieżowi potwierdził nadanie ojca i utworzenie Państwa Kościelnego, obiecał też poszerzenie jego granic. Po załatwieniu spraw w Italii musiał Karol znowu zająć się kwestią saską. Zdecydował się na prowadzenie systematycznego podboju tego kraju, którą to akcję rozpoczął w 779 roku. Przymusowa chrystianizacja Sasów prowadziła do ich buntów i powstań. Ostateczny podbój tych terenów zakończył się dopiero w 804 roku. Walki z Sasami uwikłały Karola w konflikt ze Słowianami serbołużyckimi i konieczność zorganizowania wypraw przeciwko nim w 782 i 789 roku. Bizancjum ustawicznie paktowało i intrygowało przeciwko Karolowi ze względu na jego obecność we Włoszech. Nadał on tytuł królewski we Włoszech swemu małoletniemu synowi Pepinowi. Analogicznie uczynił we wciąż buntującej się Akwitanii, gdzie tron oddał formalnie swemu synowi Ludwikowi. Wyprawa przeciwko Arabom na Półwysep Iberyjski w 778 roku zakończyła się niepowodzeniem, a rozpoczęta poprzez napaść Arabów na Akwitanię w 793 roku wojna trwała do roku 810 ale zakończyła się triumfem Franków.
  
  Podboje i sukcesy, które stały się udziałem Karola doprowadziły do ogromnego poszerzenia granic państwa i do wzrostu jego autorytetu i popularności. Karol sam zaczął zamyślać o tytule cesarskim, gdy papież Leon III przy okazji obchodów Świąt Bożego Narodzenia w 800 roku dokonał jego koronacji poprzez nałożenie mu na głowę diademu cesarskiego. Karol nie był zbytnio zadowolony z akcji papieża, ponieważ symbolizowała ona wyższość władzy papieskiej nad władzą świecką Karola a ponadto nie była zupełnie uzgodniona z Bizancjum, co spowodowało krytykę Konstantynopola i uznanie Karola jako cesarza dopiero w 812 roku.
  
  Ogromne państwo Karola nie było tworem jednolitym, stąd zachodziła obawa o jego przetrwanie jako całości. Po śmierci Karola w 814 roku władza przeszła na jego syna Ludwika, który utrzymał państwo w jedności przez trzydzieści lat. Kres państwu Karola Wielkiego dał traktat w Verdun z 843 roku dzielący je na trzy części pomiędzy synów Ludwika. Dało to jednocześnie początek istnieniu organizmów politycznych, które w przyszłości miały przekształcić się w Francję i Niemcy.
  
  Mahomet, Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib-urodzony najprawdopodobniej 20 kwietnia 571, zmarł 8 czerwca 632) - prorok i twórca islamu, założyciel pierwszej wspólnoty muzułmańskiej, która przeobraziła się w teokratyczne państwo religijne. Muzułmanie wierzą, że jest największym i ostatnim prorokiem jedynego Boga, Allaha, a święta księga islamu - Koran, została mu przekazana przez Boga w serii objawień.
  
  Charakterystyka stylu romańskiego
  zieje sztuki greckiej dzieli się na trzy podstawowe okresy: archaiczny, klasyczny i hellenistyczny.
  Rzeźba stanowiła początkowo integralną część dekoracji świątyń i miała ścisły związek z religią. W najstarszych świątyniach Grecy stawiali drewniane kloce, odziane w naturalne szaty, zwieńczone maską człowieka. Lepili również z gliny lub odlewali z brązu małe, prymitywne figurki ofiarne (wota), składane bóstwom na ołtarzu. Najwcześniejsze przykłady rzeźby monumentalnej pochodzą dopiero z okresu późnoarchaicznego(VII w.p.n.e.), kiedy powstały wielkie świątynie kamienne. Charakterystyczne rzeźby z tego okresy to figury nagich młodzieńców, tak zwanych kurosów, i odzianych w szaty dziewcząt zwanymi korami. Statycznie, sztywno kroczące lub siedzące postacie były ukazane frontalnie. Ich twarze nie miały rysów indywidualnych. W okresie klasycznym rzeźbiarze zaczeli przedstawiać postacie w pełni realistycznie, oddając ich naturalny ruch. Mając za najwyższy wzór naturę, wybierali z niej najdoskonalsze elementy. Przedstawiając ciało w pełnej syntezie, prezentowali wyidealizowany obraz człowieka – pięknej bogini, młodego atlety. Ich wzniosły styl i nastrój określano mianem etosu. Trzech najwybitniejszych rzeźbiarzy tego czasu to Fidiasz, Poliklet i Myron. Fidiasz zasłynął dwoma olbrzymimi , kilkunastometrowymi posągami: „Zeus” w Olimpii, uważanego za jeden z siedmiu cudów świata i „Ateny Partenon”, wykonanymi w technice chryzelefantyny ( charakteryzował się tym, że drewniany trzon posągu okładano płytkami z kości słoniowej imitującymi ciało, a ze złotych blach robiono szaty). Największymi osiągnięciami zespołu artystów kierowanych przez Fidiasza był fryz z Partenonu, przedstawiający procesję panatenajską ku czci Ateny, oraz rzeźby z jego dwóch tympanonów. Osiągnięciem Polikleta było opracowanie kanonu w teoretycznym dziele . Artysta chciał, by piękno było odbiciem obiektywnych reguł. Kanon zilustrowany został posągu atlety zwanym „Doryforos” Modułem była szerokość palca a głowa mieściła się osiem razy w wysokości ciała. Rzeźbiarz pierwszy zastosował kontrapost, czyli pozę polegającą na ustawieniu postaci tak, by ciężar ciała spoczywał na jednej nodze, i zrównoważeniu tego lekkim wyciągnięciem tułowia i ramion w stronę przeciwną. Kontrapost przyjęty został do sztuki na stałe. Myronowi sławę przyniósł posąg „Dyskobola”, w którym doskonale wyraził ruch. Wzniosły styl klasyczny V w.p.n.e. nie przetrwał długo. Artyści greccy wieku IV p.n.e., tacy jak Praksyteles, Lizyp, Skopas, szukali związku z życiem. Nie wystarczała im sztuka pełna powagi i godności. Praksyteles rzeźbił piękne posągi bóstw o smukłych, zmysłowych kształtach. Inspirował go przede wszystkim akt męski.
  
  ULUBIONA SIEDZIBA ........ Syn Henryka I - Otton I, został w 935 r. koronowany na króla w Akwizgranie, ulubionej siedzibie Karola Wielkiego, co zapowiadało kierunek polityki nowego władcy i dynastii.
  
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie