Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  patekmatek 5.2.2011 (12:44)

  rozpoczęła się nowa era w moim życiu. Bóg ulitował się nareszcie nad biednym samotnikiem i zesłał mu towarzysza po dziesięcioletniej pokucie. Nie mogąc innym sposobem okazać mej wdzięczności miłosiernemu Stwórcy, postanowiłem przynajmniej wypłacić się za to nieocenione dobrodziejstwo wyuczeniem Piętaszka prawd świętej religii chrześcijańskiej, a prócz tego wykształcić go jak można i starać się, aby na zawsze zachował poczciwość i nieskazitelność duszy.
  W krótkim czasie uczeń mój zrobił takie postępy w mowie, że o najpotrzebniejszych rzeczach mogliśmy się rozmówić. W rok zaś szczebiotał wcale nieźle. Przez ten czas nauczyłem go opatrywania kóz, prac koło roli, siana i żęcia. Oprócz tego garncarstwa, piekarstwa, krawiectwa, ciesiołki i wszystkiego, co sam umiałem. We wszystkim okazywał wiele pojętności, a jeszcze więcej dobrej chęci. Wkrótce mogłem się nim wyręczyć. Pracowaliśmy wspólnie i nigdy nie dałem mu uczuć, że go uważam za służącego, gdyż w samej rzeczy był moim przyjacielem.
  Rok ten upłynął nam bardzo prędko i przyjemnie. Kiedy już mógł odpowiadać na moje pytania, prowadziliśmy zajmujące gawędki. Jednego dnia zacząłem go wypytywać o kraj rodzinny.
  — To tam... tam... daleko Piętszka wyspa, odrzekł, wskazując na południe, a tam dalej druga, gdzie mieszkają jego nieprzyjaciele.
  — Czy pokolenie, do którego należysz, zwyciężyło kiedy wrogów?
  — O, tak, my bijemy bardzo dużo nieprzyjaciela, a on ucieka.
  — Jeżeli się tak dobrze bijecie, dlaczegóż dałeś się złapać?
  — Piętaszek i trzech zjedzonych byli daleko.
  Nieprzyjaciół wielka moc obskoczyła nas, tak dużo nie można bić i już wszyscy leżą w łodzi powiązani.
  — A czemuż wasi wojownicy nie przyszli wam na pomoc?
  — Bo nas zaraz wsadzili do łodzi i tamtych zabili, a Piętaszek uciekł.
  — Czy wy także zabijacie i pożeracie niewolników?
  — Tak, bracia Piętaszka jedzą, wszystkich jedzą, tu na tej wyspie, bo w domu nie wolno.
  — A ty, czy byłeś kiedy tutaj z nimi?
  — Piętaszek był tam daleko, rzekł, wskazując na zachód.
  — Czy łodzie wasze rozbijają się kiedy?
  — Nie, ale trzeba jechać ostrożnie, bo jak morska rzeka porwie, to już czółno do domu nie powróci.
  Widać więc, że znali ów gwałtowny prąd, który mnie o mało nie porwał na przestwory oceanu.
  Piętaszek zawsze mówił o sobie w osobie trzeciej, podobnie jak to mówią dzieci. Naród swój nazywał »Karib «, podobnie jak i innych wyspiarzy, z tą tylko różnicą, że gdy mówił o swoich, nazywał ich »Mocny Karib«.
  Opowiadał mi także, że na południu, w dużej ziemi, biali ludzie wymordowali całe narody Indian. Widocznie odnosiło się to do Hiszpanów, których okrucieństwa były tak straszne, że wieść o nich doszła nawet do uszu Karaibów.
  Zaprowadziłem go raz do mego czółna, a wskazując je, spytałem:
  — Czy można na takim dostać się do ziemi, gdzie biali ludzie mieszkają?
  — O, nie, nie, trzeba dwa czółna takie jak Robinsona, bo jedno morze przewróci.
  Nie mogłem zrozumieć z początku, dlaczego jedno czółno może woda zatopić, a dwóch nie. Później dopiero pomiarkowałem, że nie umiejąc powiedzieć dwa razy większe, mówił dwa czółna.
  W półtora roku po swym przybyciu na wyspę, Piętaszek tyle się nauczył po angielsku, że mogłem już zacząć z nim naukę religii.
  Jednego razu usiedliśmy w niedzielę pod drzewem i relaksowaliśmy się do końca dnia.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie