Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 6.5.2010 (10:29)

  Po pierwsze nie pozytywizm, tylko Młoda Polska. Już pierwszy tom Poezji wprowadzał nową modernistyczną świadomość. Czyli de facto nie pisał w pozytywizmie. Jego utwory odrzucały ideały pozytywizmu i jej wartości, melancholię i pesymizm oraz bierność.
  Interesował się hedonizmem czyli erotyką i właśnie nawet był uważany za odnowiciela polskiej poezji erotycznej. Słynny wiersz: ''Lubię, kiedy kobieta...'' i ''Ja, kiedy usta'' W swoich wierszach przełamywał tabu miłości. Smiało głosił, że kobieta jest pięknie zbudowanym ciałem, a uczucie poszukuje rozkoszy.
  Warto napisać jeszcze o ruchu dekadenckim. Ruch ten charakteryzował się pesymistycznym postrzeganiem świata,np., wiesz ''Nie wierzę w nic'' ''Koniec wieku 19'', pragnieniu śmierci i nirwany- tutaj ''Hymn do Nirwany''. Właśnie Tetmajer jest przedstawicielem poglądów dekadenckich swojego pokolenia (radzę zapoznać się z pojęciem: dekadentyzm). Pisał jeszcze Liryki górskie stanowiące wyraz fascynacji Tatrami i folklorem górskim. Polecam zapoznać się z Melodią Mgieł Nocnych albo Widokiem ze ŚWINICY DO Doliny Wierchcichej- tam wypisać cechy obrazu gór według Tetmajera bo to się składa na jego twórczość.
  
  Co do Kasprowicza, również jest przedstawicielem Młodej Polski.Przedstawiciel Młodej Polski, związany z kilkoma głównymi nurtami ówczesnej liryki, przede wszystkim z naturalizmem, symbolizmem oraz ekspresjonizmem. Prekursor nowoczesnego wiersza wolnego, katastrofizmu oraz szeregu tendencji prymitywistycznych we współczesnej sztuce. Uważany za jednego z najwybitniejszych poetów w dziejach literatury polskiej,Ceniona zwłaszcza za oryginalność stylu i twórczą niezależność[2] poezja Kasprowicza powstawała jako owoc bolesnych doświadczeń życiowych związanych z biedą, samotnością, rozpadem więzi rodzinnych i próbami nawiązania dialogu z Bogiem. Stąd też stopniowe przemiany postaw estetycznych tej − początkowo bluźnierczej, później zaś rozpaczliwej − twórczości, której finalnym etapem była franciszkańska apoteoza bliskości z naturą, prostoty i pogody życia pośród przeciwności. Kasprowicz był przy tym, zdaniem Adama Ważyka, "jedyną naturą religijną wśród ówczesnych poetów"[3]; każde doświadczenie egzystencjalne swojej burzliwej biografii odnosił bowiem do refleksji głęboko zakorzenionych w Piśmie Świętym oraz tradycji chrześcijańskiej. Inni badacze zwracają z kolei uwagę na ewolucję postrzegania miłości u Kasprowicza: od niszczycielskiego erosa po caritas, która "pocałunkami darzy wrogą ziemię"
  
  Ważne miejsce w jego poezji zajmował zachwyt nad przyrodą rodzinnych Kujaw oraz odbywane w latach późniejszych wędrówki po Tatrach. Część wierszy powstała pod wpływem fascynacji kulturą Dalekiego Wschodu oraz mitologią grecką.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie