Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 27.1.2011 (14:46)

  Styl kierowania lub styl przywództwa - sposób postępowania przełożonego w stosunku do podwładnych odzwierciedlający najczęściej jego cechy osobowościowe lub przekonania o skutecznym zarządzaniu personelem. Styl przywództwa często jednak jest wypadkową cech osobowościowych przełożonego oraz cech osobowościowych podwładnych oraz struktury zespołu pracowniczego.
  
  Wybór stylu kierowania zależy od kierownika i podwładnych oraz czynników sytuacyjnych. Styl kierowania zależą też od doświadczenia kierownika, jego wiedzy i cech osobowościowych. Przejawiają się w różnych instrumentach kierowania, do których zalicza się:
  
  środki i metody organizacji formalnej (przepisy, procedury, oceny kadrowe, system wynagrodzeń)
  środki i metody psychologiczne (socjogramy, techniki negocjacji, treningi grupowe)
  
  Ze względu na znaczenie, jakie ma realizacja założonych celów instytucji, oraz na wagę mocnego i trwałego zaangażowania każdego pracownika - członka zorganizowanej społeczności w realizację tych celów, szczególnie ważne - oprócz technik zarządzania - są style kierowania. Funkcja motywowania w procesie kierowania także w określonym stopniu determinuje styl kierowania.
  
  W ogólnym ujęciu styl kierowania jest praktycznie ukształtowanym i względnie trwałym sposobem oddziaływania kierownika na podwładnych, by ich zachowanie prowadziło do osiągnięcia z góry określonego celu (wiązki celów). Najogólniej można mówić o stylach kierowania potencjalnym i rzeczywistym.
  
  Potencjalny styl kierowania kształtowany jest przez zespół poglądów i przekonań (subkulturę) kierownika na temat mechanizmów zachowań podwładnych oraz sposobów skutecznego wypełniania własnej woli kierowniczej akceptowanej przez zwierzchników. Jest to więc tzw. "filozofia kierowana" przejawiająca się w odpowiednim organizacyjnym zachowaniu kierownika wobec podwładnych, w jego stosunku do zakresu ich samodzielności i odpowiedzialności, do ich pracy i jej wyników.
  
  Potencjalny styl kierowania zatem jest to racjonalnie pomyślany model (wzorzec) zachowania organizacyjnego kierownika wobec podwładnych, by optymalnie (najkorzystniej) spełniał role kierownicze (osiągał założone cele).
  
  Rzeczywisty styl kierowania to praktycznie ukształtowany i faktycznie stosowany zintegrowany system metod, technik i innych narzędzi oddziaływania na podwładnych, dostosowany do założonych celów, realizowanych zadań i konkretnych warunków działania.
  
  Transformacja potencjalnego stylu kierowania w styl kierowania jest funkcją wielu zmiennych - stopnia zaistniałych zmian w konkretyzacji celu i faktycznych warunków działania, poziomu wrażliwości i reagowania na zmiany, umiejętności syntetycznego ich analizowania, stopnia konserwatyzmu kierownika oraz skuteczności środków motywacyjnych, modyfikujących ten konserwatyzm. W praktyce jednak transformację potencjalnego stylu kierowania w styl rzeczywisty determinują:
  
  1.czynniki zewnętrzne:
  czas potrzebny do przygotowania zadań zleconych kierownikowi zespołu,
  odpowiedzialność kierownika za pracę podległego mu zespołu,
  metoda i kryteria oceny pracy kierownika przez bezpośrednich zwierzchników,
  stopień wykorzystania potencjalnej rozpiętości i zasięgu kierowania,
  preferowany styl kierowania zwierzchników,
  poziom integracji celów kierowanego zespołu z misją i celami instytucji,
  rola autorytetu formalnego jako źródła władzy kierowniczej,
  stopień wpływu na ustalenie celów i zadań dal kierowanego zespołu,
  poziom zaufania do podwładnych;
  
  2.czynniki personalne:
  wielkość luki kwalifikacyjnej między kierownikiem a podwładnymi,
  poziom samodyscypliny i odpowiedzialności podwładnych,
  poziom szczerości motywów i intencji podwładnych,
  stopień rozbudzenia potrzeb pozamaterialnych u podwładnych,
  stopień rozbudzenia potrzeby współdecydowania u podwładnych,
  
  3.czynniki techniczne i ergonomiczno-organizacyjne:
  poziom zdeterminowania procesów pracy przez technikę i technologię,
  ergonomiczne (fizjologiczne) warunki pracy podległego zespołu.
  techniczne możliwości jednoznacznej oceny wkładu pracy podwładnych,
  technicznie możliwy poziom sprawowania nadzoru nad podległym zespołem,
  poziom zagrożenia nieodwracalnością skutków złej pracy podwładnych,
  poziom zmienności warunków pracy podwładnych.
  
  Do zasadniczych elementów stylu kierowania można zaliczyć
  1.poziom udziału podwładnych w procesie decyzyjnym
  2.stopień zorientowania (nastawienia) kierownika
  -na osiągnięcie celu
  -na ludzi - na podwładnych (tworzenie dobrego klimatu w pracy, przyjaznej i życzliwej atmosfery, kształtowanie właściwych stosunków międzyludzkich);
  3.rodzaj sprawowanej kontroli kierowniczej
  -stawianie zadań, określenie szczegółowych sposobów wykonywania, bieżąca, dokładna kontrola podwładnego,
  -kontrola ogólna - mniej ingerencji w prace podwładnych, wybór metod i sposobów pracy zależy od podwładnego
  4.kontakt emocjonalny z podwładnym
  -kontakt ciągły, ale psychicznie płytki
  -kontakt incydentalny, ale emocjonalnie głęboki
  Style kierowania mogą różnić się między sobą rodzajami, kombinacjami połączeń i stosowaniem środków motywacji (bodźców).

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie