Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 1

  ninka106 18.1.2011 (15:28)

  13. Skóra składa się z trzech warstw (licząc od zewnątrz):
  
  * naskórek (epidermis) – warstwa zewnętrzna pełniąca funkcję ochronną i rozrodczą, która posiada barwnik – melaninę, nadającą włosom i skórze barwę; naskórek dzieli się na 4 lub 5 warstw w zależności od grubości. Są to (od dołu):
  o warstwa podstawna (łac. stratum basale)
  o warstwa kolczysta (łac. stratum spinosum)
  o warstwa ziarnista (łac. stratum granulosum)
  
  warstwa jasna (łac. stratum lucidum) – tylko w miejscach gdzie skóra jest gruba – na podeszwach stóp, zwłaszcza na piętach i wewnętrznej stronie dłoni
  
  o warstwa rogowa (łac. stratum corneum), która dzieli się na warstwę zbitą (łac. stratum compactum) i warstwę rogowaciejącą (łac. stratum disjunctum)
  * skóra właściwa (łac. cutis vera) – warstwa środkowa, zawiera receptory, naczynia krwionośne, nerwy oraz gruczoły, np. potowe, a także korzenie włosów, jest to warstwa odżywcza i wspierająca (ma od 1 do 3 mm grubości)
  * tkanka podskórna (łac. hypodermis, tela subcutanea) – warstwa najgłębsza, zbudowana z tkanki łącznej właściwej luźnej; zawiera komórki tłuszczowe, izoluje przed nagłymi zmianami temperatury.
  
  zad12.Funkcje naskórka: Glowna funkcja naskorka jest rogowacenie polegacjace na zroznicowaniu sie komorek naskorka w którym podlegaja one okreslonym zmianom. W czasie tego procesu tworzy sie keratyna, a komorki przemieszczane sa z warstwy podstawnej ku powierzchni naskórka tracąc jadra komórkowe, wodę i tlen. Skora własciwa: Jest ścislie powiazana z tkanka podskorna. Składa sie przede wszystkim z tkanki tłuszczowej i łacznej. Zawiera naczynia krwionosne, zakonczenia nerwowe i przydatki skory. Mozna wyroznic w niej 2 warstwy - a)Warstwa brodawkowa: obejmuje brodawki, zawierajaca liczne naczynia krwionosne b)Warstwa siateczkowa: Obejmujaca glebsze warstwyaz do tkanki podskornej rozniaca sie bardziej zbita struktora kolagenu
  
  
  zad. 12 funkcja gruczolu lojowego- Wydzielany przez opisywane tu gruczoły łój spełnia funkcję ochronną, gdyż stanowi barierę antybakteryjną. Uważa się także, że jest bakteriostatykiem i grzybosatykiem, ale jego działanie w tym zakresie nie jest zbyt potężne
  
  zad.15FUNKCJE WĄTROBY:
  
  1. metabolizm węglowodanów;
  2. magazynowanie glikogenu (glikogeneza - kondensowanie cząsteczek glukozy)
  3. zachowywanie we krwi odpowiedniego poziomu cukru;
  4. β-oksydacja kwasów tłuszczowych;
  5. zamiana nadmiaru cukrów na tłuszcze lub kwasy tłuszczowe;
  6. synteza cholesterolu i fosfolipidów;
  7. przerabianie cholesterolu na kw. żółciowe;
  8. wychwytywanie z krwioobiegu szkodliwych zw. azotowych oraz ich dezaminacja;
  9. syntetyzowanie białek osocza;
  10. produkcja żółci;
  11.neutralizowanie i usuwanie trucizn;
  12.magazynowanie witamin (A, B12,D);
  13.granulocyty (występujące w obrębie łącznotkankowego zrębu wątroby) wytwarzają mukopolisacharyd heparynę, przeciwdziałającą krzepnięciu krwi;
  14.generowanie ciepła.
  Rola w metabolizowaniu białek:
  
  * dezaminacja i transaminacja aminokwasów;
  * syntetyzowanie mocznika;
  * syntetyzowanie białek osocza (oprócz immunoglobulin);
  * syntetyzowanie glicyny i tauryny (aminokwasy);
  * zmiany aminokwasów;
  * utrzymywanie właściwego poziomu aminokwasów wolnych oraz usuwanie azotu.
  
  zad. 17 Żołądek jest mięsistym narządem, przypominającym worek, posiadającym dwa ujścia: górne, zwane częścią wpustową, uniemożliwiające cofanie się zawartości żołądka do przełyku, i dolne, zwane częścią odźwiernikową, działającą jak zatyczka, zatrzymując pokarm, który jest tu przygotowywany do dalszego trawienia. Stąd kęs pokarmowy jest przepuszczany do dwunastnicy - pierwszego odcinka jelita cienkiego.
  
  zad.17 Jelito cienkie
  
  Jelito cienkie jest miejscem dalszych etapów procesu trawienia, w jego wnętrzu składniki są poddawane działaniu enzymów pochodzących z wątroby, z trzustki i własnej śluzówki jelita, które rozkładają je na elementy podstawowe. W zespole o długości od 4 do 5m rozróżniamy trzy odcinki:
  
  + dwunastnicę, odcinek umieszczony u wyjścia żołądka, długości ok. 25-30cm, która wydziela sok trzustkowy i żółć wyprodukowaną przez wątrobę;
  
  + jelito czcze, długość ok. 3m, umieszczone w górnej części jamy brzusznej;
  
  + jelito kręte, długość od 3 do 4m, umieszczone w dolnej części jamy brzusznej, uchodzi do jelito grubego.
  
  zad.17Jelito grube
  
  Jelito grube stanowi końcową część układu pokarmowego, tu gromadzą się tymczasowo nie wchłonięte składniki pokarmowe, przygotowywane do wydalenia. Jelito grube o długości 1,5 - 1,8m dzieli się na trzy odcinki:
  
  + jelito ślepe, umieszczone w dolnej, prawej części jamy brzusznej, do którego uchodzi jelito cienkie;
  
  + okrężnicę, najszerszy odcinek, umieszczony również wewnątrz jamy brzusznej, dzielący się na cztery mniejsze odcinki: okrężnicę wstępującą, poprzeczną, zstępującą i esowatą;
  
  +odbytnicę, która uchodzi do odbytu.
  
  zad. 21 Krążenie wieńcowe (łac. circulatio coronalis) – naczynia krwionośne, które mają za zadanie doprowadzenie krwi bogatej w tlen i substancje odżywcze do komórek serca oraz odprowadzenie dwutlenku węgla i ubocznych produktów metabolizmu z tych komórek. Tętnice wieńcowe (łac. arteriae coronariae) odchodzą nad płatkami półksiężycowatymi prawym i lewym, od rozszerzonego początku aorty zwanego opuszką.
  
  Tętnica wieńcowa prawa (łac. arteria coronaria dextra) na bruździe wieńcowej prawej zagina się tworząc gałąź okalającą prawą (łac. ramus circumflexus dexter) następnie od niej ku koniuszkowi serca opuszcza się gałąź międzykomorowa tylna (łac. ramus interventricularis posterior), która biegnie w bruździe międzykomorowej podzatokowej.
  
  Tętnica wieńcowa lewa (łac. arteria coronaria sinistra) na bruździe wieńcowej lewej dzieli się na gałąź międzykomorową przednią (łac. ramus interventricularis anterior), biegnącą w bruździe międzykomorowej przystożkowej, oraz na gałąź okalającą (łac. ramus circumflexus) biegnącą w bruździe wieńcowej lewej.
  
  zad. 23 Błony płodowe (membranae fetales) - błony otaczające zarodek gadów, ptaków, ssaków w tym człowieka (owodnia, omocznia, kosmówka, pęcherzyk żółtkowy), połączone z zarodkiem pępowiną. Łożysko tworzy kosmówka kosmata z doczesna podstawną. Błony powstają z zygoty, ale nie stanowią części składowych zarodka.
  
  * Owodnia wypełniona płynem. Pełni funkcję ochronną, tworzy środowisko dla zarodka. Chroni zarodek przed obrażeniami mechanicznymi.
  * Omocznia jest uchyłkiem prajelita, magazynuje szkodliwe produkty metabolizmu. Ma zdolność resorpcji wody z jamy omoczni, dzięki czemu możliwe jest krążenie wody w obiegu zamkniętym.
  * Kosmówka pełni rolę ochronną, bierze udział w tworzeniu łożyska.
  * Pęcherzyk żółtkowy obrasta kulę żółtkową i magazynuje pokarm.
  
  zad.25 Progesteron (luteina) – steroidowy żeński hormon płciowy wytwarzany przez ciałko żółte i łożysko (w czasie ciąży). Najważniejszy hormon wydzielany przez gonady (jajniki i jądra).
  
  Wydzielanie progesteronu wzrasta po owulacji, co
  
  * przygotowuje błonę śluzową macicy na przyjęcie zapłodnionego jaja
  * hamuje skurcze macicy
  * wstrzymuje dojrzewanie pęcherzyków Graafa.
  
  W warunkach fizjologicznych progesteron jest wytwarzany w zluteinizowanych komórkach ziarnistych ciałka żółtego jajnika, w zespólni kosmków łożyska od około 14–18 tygodnia ciąży, w warstwie pasmowatej i siatkowatej kory nadnerczy oraz w ośrodkowym układzie nerwowym. Ciałko żółte jajnika wytwarza progesteron w drugiej fazie cyklu płciowego w ilościach wzrastających od około 5 do 55 mg na dobę w 20–22 dniu cyklu i zmniejszających się do 27 dnia cyklu. Wydzielanie progesteronu przez ciałko żółte odbywa się pulsacyjnie.
  
  zad.26 Łożysko (łac. placenta) – przejściowy narząd płodowy występujący u ssaków łożyskowych, który tworzy się dzięki kosmkom kosmówki zagłębiających się w ścianie macicy, łączących się z błoną ściany tego narządu. Za pomocą łożyska zarodek otrzymuje z krwi matki pokarm i tlen, a oddaje dwutlenek węgla oraz zbędne produkty przemiany materii.
  
  Funkcje
  W łożysku następuje wymiana gazowa, usuwanie mocznika z płodu, dostarczanie substancji energetycznych oraz budulcowych dla płodu. Reakcje te zachodzą na drodze osmozy. Łożysko jest nie tylko osłoną mechaniczną płodu (zarodka), lecz także biologiczną. Jest wydalane w trzecim okresie porodu.
  
  Łożysko jest również gruczołem wewnętrznego wydzielania. Wytwarza gonadotropinę kosmówkową, laktogen łożyskowy, relaksynę, testosteron, progesteron i estrogeny: estron (E1), estradiol (E2), estriol (E3) – wytwarzane w łożysku w syncytiotrofoblaście i estetrol (E4) – wytwarzany w wątrobie płodu. Dzięki obecności enzymów zachodzi w łożysku przemiana hormonów steroidowych. Łożysko stanowi naturalną barierę immunologiczną, dzięki której organizm matki wykazuje wybiórczą tolerancję na antygenowo często obcy organizm płodu
  
  zad. 27 Drugą ważną funkcją łożyska jest wytwarzanie hormonów.1.Od ósmego tygodnia ciąży łożysko zaczyna wytwarzać progesteron (hormon gonadotropowy) - zastępując w ten sposób czynność ciałka żółtego ciążowego. Ponadto progesteron osłabia pobudliwość mięśni macicy oraz obkurcza ujście wewnętrzne szyjki macicy, zapobiegając poronieniu, przedwczesnemu porodowi oraz współpracując synergistycznie z estrogenem powoduje wzrost sutków w czasie ciąży.2.Łożysko wydziela także estrogeny- estriol,estronu i estradiol. Pod wpływem tych hormonów zwiększa się masa mięśniowa macicy oraz jej pobudliwość, ma także działanie antagonistyczne do progesteronu powodując, że mięsień ten zaczyna kurczyć się pod wpływem krążącej we krwi oksytocyny.3. Łożysko wytwarza również hormony białkowe: Gonadotropinę kosmówkową (hCG). Jej największe stężenie przypada na 8 tydzień ciąży a w następnych tygodniach zaczyna się zmniejszać. Pod wpływem hCG ciałko żółte ciążowe wzrasta i wydziela progesteron.Drugi hormon to ludzki laktogen łożyskowy (hPL) o podobnym działaniu jak hormon wzrostu.Pod jego wpływem następuje wzrost sutków w czasie ciąży.Prawdopodobnie tuż przed zbliżającym się terminem porodu uwalniana jest przez łożysko relaksyna - hormon rozluźniający więzadła macicy w czasie akcji porodowej.
  
  zad. 29 Kod genetyczny – reguła, według której informacja genetyczna, zawarta w sekwencji nukleotydów kwasu nukleinowego (DNA lub RNA), w komórkach wszystkich organizmów może ulegać „tłumaczeniu” na kolejność (sekwencję) aminokwasów w ich białkach (w procesie biosyntezy białek, czyli translacji).
  
  zad. 30 Kod ten posiada następujące właściwości (cechy):
  
  1. TRÓJKOWY − trzy leżące obok siebie nukleotydy tworzą podstawową jednostkę informacyjną (triplet, inaczej kodon).
  2. NIEZACHODZĄCY – kodony nie zachodzą na siebie. Każdy nukleotyd wchodzi w skład tylko jednego kodonu, np. w sekwencji "AAGAAA" pierwsze trzy zasady ("AAG") kodują jeden aminokwas (tu: lizynę) a następny kodon zaczyna się dopiero od 4. zasady, nie wcześniej.
  3. BEZPRZECINKOWY – każdy nukleotyd w obrębie sekwencji kodujących wchodzi w skład jakiegoś kodonu, więc pomiędzy kodonami nie ma zasad bez znaczenia dla translacji.
  4. ZDEGENEROWANY – prawie wszystkie aminokwasy mogą być zakodowane na kilka sposobów, tj. przez kilka różnych kodonów, różniących się na ogół tylko trzecim nukleotydem. Przykładowo lizyna kodowana jest zarówno przez kodon "AAA", jak i "AAG". Dzięki temu część zmian informacji genetycznej w wyniku mutacji nie znajduje swojego odbicia w sekwencji aminokwasów. Ponadto trzem kodonom ("UAA", "UAG" i "UGA") nie odpowiadają żadne aminokwasy. Kodony te, zwane nonsensownymi albo kodonami STOP, kodują polecenie przerwania biosyntezy peptydu (białka). Jeśli więc powyższa sekwencja miałaby oznaczać końcowy odcinek jakiegoś białka to mogłaby mieć postać "AAAAAAUAA", gdzie "UAA" jest kodonem STOP (w mRNA; jego odpowiednikiem w DNA jest "TAA").
  5. JEDNOZNACZNY − jednej trójce nukleotydów odpowiada zawsze tylko jeden aminokwas w DNA lub RNA.
  6. KOLINEARNY − kolejność ułożenia aminokwasów w białku jest wiernym odzwierciedleniem ułożenia odpowiednich kodonów na matrycy RNA.
  7. UNIWERSALNY − powyższe zasady są przestrzegane dość dokładnie przez układy biosyntezy białek u wszystkich organizmów, jakkolwiek zdarzają się niewielkie odstępstwa od tej prawidłowości wśród wirusów, bakterii, pierwotniaków, grzybów i w mitochondriach[1]. Na przykład kodon "UAA" odczytany przez rybosomy mitochondriów powoduje nie zakończenie syntezy białka (jak to ma miejsce w rybosomach cytoplazmy podstawowej i siateczki śródplazmatycznej), ale dobudowanie do niego tryptofanu; natomiast kodon "UGA" zamiast przerwania translacji może powodować dołączenie selenocysteiny (wymagane jest do tego występowanie w mRNA dodatkowego sygnału, tzw. SECIS), a kodon "UAG" – dobudowanie pirolizyny (ang. pyrrolysine) do tworzącego się łańcucha polipeptydowego (białka).

  Załączniki

  • pok_img1.jpg (43 KB)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie