Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  rawil-66 17.1.2011 (19:00)

  „Ja obywatel Rzeczpospolitej Polskiej, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją Rzeczpospolitej Polski porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia.
  
  Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczpospolitej Polskiej, przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy przełożonych.
  
  Ślubuję strzec tajemnicy państwowe i służbowej, a także honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej.”
  
  
  Organizacja o nazwie Policja została utworzona w Polsce na mocy ustawy z dnia 24 lipca 1919 roku o policji państwowej (Dz.Pr.P.P. 1919 nr 61 poz. 361), która dokonała unifikacji wcześniej istniejących formacji policyjnych Milicji Ludowej, powołanej dekretem Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego w dniu 5 grudnia 1918 r. i Policji Komunalnej, powołanej dekretem Naczelnika Państwa w dniu 9 stycznia 1919 r.
  Postanowienia ustawy odnosiły się początkowo tylko do obszaru b. Królestwa Polskiego. Na terenach pozostałych zaborów tworzone były przez dzielnicowe ośrodki polityczne odrębne formacje policyjne. W byłym zaborze pruskim Straż Ludowa, później Żandarmeria Krajowa byłej Dzielnicy Pruskiej, a w byłym zaborze austriackim Żandarmeria Krajowa. Wzorowały się na doświadczeniach organizacyjnych byłych państw zaborczych. Utworzono odrębne Policję Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego, Policję Państwową Litwy Środkowej oraz Policję Górnego Śląska i Milicję Górnośląską na Śląsku w okresie plebiscytowym. Unifikacja formacji policyjnych na obszarze II Rzeczypospolitej następował stopniowo. Wcielenie galicyjskiej Żandarmerii Krajowej i Policji Polowej do Policji Państwowej nastąpiło 1 grudnia 1919 r., ale rozciągnięcie mocy obowiązującej wyżej wspomnianej ustawy na obszary Małopolski Wschodniej i Zachodniej nastąpiło dopiero w I kw. 1920 r. W lipcu tego roku ustawę zaczęto stosować na terenie Wielkopolski i Pomorza. Na terenach wschodnich obowiązywała od 8 stycznia 1921 r., zaś na obszarze Wileńszczyzny z dniem 18 lipca 1922 r. Na Śląsku powstała natomiast autonomiczna Policja Województwa Śląskiego powołana rozporządzeniem wojewody śląskiego w dniu 17 czerwca 1922 r. W latach 20. XX wieku wielokrotnie podejmowano próby nowelizacji ustawy policyjnej. Ostatecznie zreorganizowania Policji Państwowej dokonało rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 roku (Dz. U. Nr 28, poz. 257).
  Po roku 1918 Polska, odradzając się z niebytu państwowego po 123 latach niewoli rozbiorowej, bardzo wysoko oceniała każdy przejaw niepodległości i samodzielności swego bytu politycznego. Policja Państwowa, bo taką nazwę przyjęła unitarna organizacja odpowiedzialna za przymusowe utrzymanie porządku wewnętrznego państwa, była jedną z najwyżej cenionych form militarno – administracyjnych przejawów owej państwowości. Wymóg złożenia Roty, to jest przysięgi, przyjmowanej przez zwierzchnika w języku polskim, w polskim mundurze i w oparciu o polskie przepisy, był jednym z najwyższej cenionych przejawów owej niepodległości w rozumieniu wewnętrznym.
  
  Skupię się teraz na analizie samej Roty. Pierwsze słowa niosą w sobie ogromny ładunek patriotyzmu, niezależnie od daty jego ułożenia: „Ja obywatel Rzeczpospolitej Polskiej”. Już te słowa wskazują, że tylko Polak, obywatel, mógł być policjantem. Musiał więc posiadać pewien status, nieosiągalny np. dla osoby, uznanej za cudzoziemca. Wymóg ten do dziś zachowuje swoją aktualność, nawet – a może przede wszystkim w Zjednoczonej Europie – policjantem jest się tylko w swoim kraju, nie istnieje bowiem unitarna, ogólnoeuropejska formacja policyjna. Europol jest tylko organizacją, skupiająca policje narodowe – ale nie samych policjantów.
  
  Kolejne słowa: „świadom podejmowanych obowiązków policjanta.” Zawierają one ogromną odpowiedzialność – to świadomość, pozwalająca na bycie siłą wewnętrzną, ochroną bytu państwowego. W ciągu lat niewoli, tak jak i dzisiaj, osoba nieświadoma, iż w policjancie skupia się siła i zaufanie – nie może pełnić tej funkcji. Policja, zgodnie z monteskiuszowskim trójpodziałem władzy – stanowi rękojmię skuteczności i efektywności działania władzy wykonawczej, zapewnia działanie władzy ustawodawczej i sądowniczej, chroni trójpodział. Te ciemne rysy, które wniosły nam czasy okupacji niemieckiej i reżymu komunistycznego nie mają prawa odbierania Obywatelom Polski zaufania do instytucji Policji i roli Policjanta – jako gwaranta bezpieczeństwa Obywatela, który poddaje się postanowieniom legalnej władzy – w zamian oczekując poszanowania swych praw i porządku. Umowa społeczna, na podstawie której policja powołana została do bytu, poprzez ograniczenie praw obywateli – uwolniła ich od konieczności ochrony swego życia i majątku samodzielnie. I tego policjant musi być świadom.
  
  Kolejne słowa – Policjant podejmuje się „służyć wiernie Narodowi”. Pojęcie narodu wyrasta z postrzegania świata przez myślicieli XIX w. Nie król czy cesarz – lecz Naród jest suwerenem, stanowiącym o swym bycie. I aby zagwarantować swej emanacji – parlamentowi, możność działania – tworzy siłę wewnętrzną, organizację przymusu i bezpieczeństwa swego istnienia – to jest Policję. Zgodnie z większością regulacji dwudziestowiecznej Europy – obywatele poszczególnych państw wyzbywają się, między innymi, prawa do posiana np. broni, przekazując prawo jej posiadania i używania właśnie Policji. A więc policjant nie służy, zgodnie z Rotą, rządowi, prezydentowi czy swemu dowódcy – lecz Narodowi, który Policję powołuje, który jej potrzebuje przeciw zagrożeniom wewnętrznym i która pozwala Narodowi i Obywatelom w spokoju poddać się prawom, stanowionym na jego rzecz i dobro.
  
  Kolejne słowa Roty – Policjant przysięga „chronić ustanowiony Konstytucją Rzeczpospolitej Polski porządek prawny”. To nic innego niż rozszerzenie poprzednich słów, ich uzupełnienie. Konstytucja, czyli ustawa zasadnicza, pochodzi od greckiego „konstitutea” – urządzenie, ustalenie. To porządek, spisanie, jak działa Państwo, kim jest Obywatel, jakie są jego obowiązki i jakie posiada wolności. Policja zaś chroni – jeśli nie wprost Obywatela – to porządek, który stanowi o bycie wewnętrznym. Bardzo ważne słowa niesie stwierdzenie, iż porządek wewnętrzny jest stanowiony Konstytucją. To oznacza właśnie, iż nikt nie ma prawa stanowić wolności większych niż określone w tym akcie prawnym, ani też ograniczyć praw bardziej, niż gwarantowane przez Konstytucję. Zaś Policjant – jako osoba – jest odpowiedzialna za ich przestrzeganie. Tu mogłaby się zrodzić wątpliwość – dlaczego Policjant – człowiek, a nie Policja – instytucja. Odpowiedź jest zaś prosta – bo tylko człowiek, Obywatel, jeden spośród wielu, poddany tym samym prawom i świadom ich – może bronić porządku, ładu, państwowości. Żadna instytucja nie posiada większej świadomości od obywateli, którzy ją tworzą. Nie znajduje tu odzwierciedlenia zasada ewolucji, iż organizm posiada większą świadomość od sumy swoich komórek. Tak dzieje się w naturze, lecz nigdy w społeczeństwie. Dlatego Rota wymaga od jednej z „komórek” organizmu, jakim jest Państwo – świadomości istnienia całego aparatu, oparcia się na Konstytucji, porządku nienaruszalnym i – ochrony wspólnego bytu społecznego zgodnie z wzorcem, zapisanym w tejże Konstytucji.
  
  Dalsze słowa Roty – Policjant zobowiązuje się chronić „…porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia.” Nawiązując do mojej analizy – Policjant, jako jednostka świadoma, znająca zasady Konstytucji i działania Państwa – decyduje się na ryzyko poświęcenia życia i zdrowia – w obronie porządku prawnego, bezpieczeństwa Państwa i obywateli. Nieprzypadkowo kolejność została nieco przebudowana. Najwyższym imperatywem każdego żywego organizmu jest chronić swoje istnienie. Od strażnika Konstytucji zaś wymaga się, aby był gotowym swoje życie narazić na niebezpieczeństwo. Dokona tego, jeśli zagrożone będą Porządek prawny, Bezpieczeństwo państwowe i Obywateli. I znowu hierarchia, i znowu nieprzypadkowy porządek! Najpierw Państwo i jego porządek. Dlaczego? Bo tylko ten porządek pozwala na ustanowienie priorytetów w społeczeństwie – co jest ważne, ale może ustąpić, a co nie może czekać. NIGDY zaś nie może czekać porządek prawny. Następnie – bezpieczeństwo Państwa. To ochrona owych priorytetów, ochrona nie interesu jednostki, lecz ogółu, to wreszcie zgoda na naruszenie interesu jednostek na rzecz interesu większości. W Rocie przysięgi policyjnej chodzi o bezpieczeństwo wewnętrzne, lecz, jak pokazała historia – funkcjonariusze Policji Państwowej byli traktowani tak samo, jak żołnierze, urzędnicy, elita intelektualna. Nieprzypadkowo na cmentarzu w Miednoje pod Moskwą, pośród grobów zamordowanych oficerów Wojska Polskiego jest wiele grobów zamordowanych przez Rosjan polskich policjantów. Dopiero po tym pojawia się interes jednostek, obywateli, tych, którzy tworzą państwo. A więc może zaprzeczona zasada ewolucji ma jednak wartość w nowożytnej koncepcji państwa? Niestety, nie ma żadnej wartości, ale obywatel MUSI podporządkować się woli NARODU, a ta stanowiona jest przez legalny Parlament. Dopiero określenie miejsca obywatela przez Parlament gwarantuje jego osobie byt i ochronę – ochronę, którą zapewnia Policjant. Bezimienny, nieznany, obcy – ale ufa mu Państwo!
  
  Czego Państwo, w osobie mnogich obywateli może oczekiwać od Policjanta? Odpowiedź zawarta jest w kolejnym akapicie: „Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczpospolitej Polskiej, przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy przełożonych.”
  
  I tu zawarta jest ścisła hierarchia. W czasie służby ŚLUBUJĘ – a więc więcej niż przyrzekam – pilnie przestrzegać prawa. To prawo jest pierwszym kodeksem, skalą wartości i cnotą Policjanta. Ono rozstrzyga o działaniu lub jego zaniechaniu. Ono stanowi, co należy robić i jak to czynić. To odwrotność zasad wolności. Wiemy o powiedzeniu: „co nie jest zakazane – jest dozwolone”. Tak brzmi zasada swobody obywatelskiej. Ale czy Policjant może – będąc Obywatelem – stosować się do tej zasady? NIE! Dla niego stworzono lustrzane jej odbicie – co nie jest NAKAZANE – jest ZABRONIONE. A co jest nakazane – stanowi prawo. Kto jest egzekutorem poczynań Policjanta, kto rozliczy go z działania lub jego zaniechania? Przede wszystkim – organy konstytucyjne. W świetle ustawy o Policji z 1919 – najwyższym organem konstytucyjnym był Parlament. To on – jako stanowiący prawo – był egzekutorem swych organów. Przełożeni i dyscyplina służbowa – to już tylko system wewnętrzny, ale o tyle ważny, że biorący swój początek z porządku publicznego, prawa, bytu Państwa – a więc owych gwarancji, którym Policjant składał ślubowanie.
  
  Z brzmienia Roty wiemy jeszcze jedno – Policjant otrzymuje ROZKAZY. Polecenia, które nie podlegały negocjacjom, które nie mogły być oceniane, które były – i są do dzisiaj – gwarantowane przymusem wykonania. Podobieństwo Policji do wojska staje się tu bardzo jaskrawe – obie te formy bytu niepodległego państwa WYKONUJĄ rozkazy bez pytania. To wielkie zobowiązanie obywatela względem Państwa – wykonam bez podważania i pytań, zaufam, nie poddam w wątpliwość! Moja wola wykonania jest większa niż mój punkt widzenia – dla Państwa, Prawa i Ładu publicznego.
  
  Ostatnia część Roty przysięgi odnosi się do samego Policjanta. Policje wszystkich państw opierały się i nadal opierają na hermetyczności wobec środowisk, przeciwko którym są one skierowane. Wszelkiego rodzaju przestępczość mogła być i nadal może być zwalczana tylko wówczas, jeśli Policja jest niedostępna dla przestępców. Stąd przywołanie w przysiędze zobowiązanie do przestrzegania tajemnicy państwowe i służbowej. I znowu hierarchia – najpierw – tajemnica państwowa, potem – służbowa. Ta pierwsza jest szersza i jednocześnie wymaga większego wysiłku. Odnosi się do bardziej delikatnej materii, różnorodność jej nie może być więc dookreślona. Ta druga to tajemnica, związana bezpośrednio ze służbą – zadaniami, czasem ich realizacji, ale też nazwiskami policjantów, ich życiem prywatnym, rodzinami.
  
  I wreszcie postawa, która winna cechować Policjanta. Honor, godność i dobre imię służby oraz przestrzeganie zasad etyki zawodowej. Policjant, składający taką przysięgę to element, składowa pewnego aparatu. Jak wszystkie elementy – winien posiadać takie przymioty i prezentować takie zachowania, które należy pokazywać, powielać, podkreślać. Ich odwrotność to elementy niepożądane, szkodliwe dla wizerunku Państwa i Służby.
  
  Czy dziś rota przysięgi policyjnej zachowuje aktualność? Praktycznie nic z jej brzmienia nie utraciło swojego znaczenia. Zmieniły się warunki ustroju, przeszła wojna, zmieniały się rządy i poglądy polityczne na funkcjonowanie państwa polskiego, ale żadne sformułowanie, żaden z obowiązków Policjanta nie został zdeaktualizowany. Wszystkie omówione wyżej składowe SĄ dziś aktualne. I te, które odnoszą się do wymagań stawianych osobie, ubiegającej się o przyjęcie do Policji, i te stawiając wymagania w służbie – pozostają bez uszczerbku wciąż w pełni aktualne.
  
  Oby tylko zawsze każdy z Policjantów, którzy treść Roty wypowiadali pamiętał, iż ich rolą jest służyć Państwu i Narodowi, legalnym władzom konstytucyjnym i zwykłym obywatelom. Że żaden z interesów poszczególnych jednostek lub grup nie może mieć wpływu na postawę i działania policjanta.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie