Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  anulka269020 5.1.2011 (22:25)

  1.Położenie Geograficzne Polski
  
  
  Polska leży w geometrycznym środku Europy. Najbardziej wysunięte punkty, jej terytorium to; Przylądek Rozewie 54 stopnie i 50 minut na północ, szczyt Opołonek W Bieszczadach 49 stopni, na południe, koryto Odry koło Cedyni za zachodzie 14 stopni i 07 minut oraz koryto Bugu na wschodzie, koło Strzyżowa 24 stopnie i 08 minut.
  Czyli Polska położona jest w Europie Środkowej, nad Morzem Bałtyckim, między 49°00´, a 54°50´ szerokości geograficznej północnej i między 14°07´ a 24°08´ długości geograficznej wschodniej. Z centralnego położenia w Europie wynikają określone konsekwencje dla warunków naturalnych środowiska naszego kraju. Do takich konsekwencji należą min przejściowość klimatu, przewaga przechodnich gatunków roślin i niewiele endemitów. Ogólniej do charakterystycznych cech środowiska przyrodniczego należą : budowa geologiczna, rzeźba, klimat, stosunki wodne, gleby, szata roślinna, świat zwierzęcy.
  2.Środowisko stanowi naturalny warunek życia każdego społeczeństwa. Człowiek żyje i gospodaruje w określonych warunkach środowiska, korzysta z jego zasobów, przekształca poszczególne elementy oraz wprowadza do środowiska nowe elementy- tzw. wytwory własnego gospodarowania.
  Środowisko geograficzne zwane inaczej przekształcone, jest rozumiane jako zbiór przekształconych w ponad 50% elementów przyrodniczych oraz elementów sztucznych, wytworzonych przez człowieka, czyli infrastruktury osadniczej, przemysłowej, rolnej i transportowej.
  Las to nie tylko zbiorowisko drzew, to także system żywych organizmów. Pod dachem igieł i liści żyje mnóstwo małych i dużych zwierząt. Rozmieszczone one są na różnych piętrach lasu: w koronach drzew, na pniach, pomiędzy krzakami i młodymi drzewami, w liściach i runie leśnym. Obecne lasy mają coraz mniej wspólnego z tymi sprzed tysiąca lat.
  Przykładem może być jedna dorosła sosna, która produkuje tlen niezbędny do życia dla trzech osób. W ciągu roku wszystkie lasy wytwarzają około 26 miliardów ton życiodajnego pierwiastka. Tak więc nie na darmo, lasy nazywane są „fabrykami tlenu”. Lasy gromadzą nadmiar wody, gdyż potrafią przyjąć olbrzymie ilości i powoli ją oddawać. Dzięki temu zapobiegają powodziom. A to też bardzo ważna cecha lasu. Kolejną funkcją lasu jest utrzymywanie ziemi i kamieni w górach. Dzięki gęstym systemom korzeni, w górach zatrzymują one na zboczach ziemię. Przeciwdziałają więc lawinom. Tam gdzie lasy chorują bądź obumierają, w czasie deszczu lub roztopów masy ziemi i kamieni, zsuwają się w doliny i mogą stanowić zagrożenie dla ludzi. Kolejna bardzo ważna funkcja to filtracja zanieczyszczeń. Drzewa usuwają z powietrza kurz i zanieczyszczenia, których niestety nie brakuje we współczesnym środowisku, przez co chronią ludzi przed chorobami układu oddechowego. Następna istotna rola to dostarczanie surowców oraz owoców i grzybów. Z lasów otrzymujemy drewno używane przede wszystkim do celów opałowych, ale także do celów budowlanych, w stolarstwie, produkcji mebli czy zapałek. Z drewna wyrabia się także papier. Jednak ogromne zapotrzebowanie na te materiały i zmniejszająca się niestety ilość lasów spowodowała, że coraz częściej do produkcji papieru stosuje się makulaturę. Ma to plusy, gdyż w ten sposób znika problem zagospodarowania odpadów.
  3.Organizacja Narodów Zjednoczonych: nowe wyzwania – nowe zadania
  Potrzebna reforma ONZ
  Nowy Akt Polityczny dla Narodów Zjednoczonych na XXI wiek: poszukiwanie nowych odpowiedzi
  Komplementarność europejskich instytucji bezpieczeństwa
  Czy Unia Europejska potrzebuje Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony?
  Przyszłość demokracji, praw człowieka i rządów prawa w Europie
  Rada Europy: potrzeba zmian
  4.POCZĄTKI
  
  W każdym województwie z wyjątkiem Rusi, było po kilka lub więcej kasztelanii. W drugiej połowie XV wieku podział na kasztelanie został zastąpiony podziałem na powiaty. Utworzenie tych ostatnich było rezultatem organizacji sądów ziemskich. Powiat tworzył okręg sądowy, z którego terenu sprawy rozpatrywał sąd ziemski. Z czasem jednak powiat przybrał charakter okręgu administracyjnego.
  Na samym dole funkcjonowało szlacheckie dominium, o silnej władzy pana nad ludnością poddaną, które jednak nie świadczyło żadnych usług dla władzy państwowej. Był to rezultat nadawania immunitetów na dobrach feudałów, kosztem ograniczenia władzy sądów i urzędników królewskich nad ludnością podległą panu feudalnemu. Niewielką autonomię uzyskiwała wieś zorganizowana w oparciu o gromadę. Ów model organizacji wsi cieszył się dużą popularnością w Małopolsce. Gromada obejmowała wszystkich mieszkańców wsi. Mogła mieć własny majątek i zawierać umowy. Jej organami były: ogólne zebranie gromadzkie i urząd wiejski, tj. wójt z przysiężnymi, a nieraz i z pisarzem, który prowadził wiejską księgę sądową.
  
  POD ZABORAMI
  
  Można pokusić się o stwierdzenie, że podwaliny pod trójszczeblowy podział administracyjny powstały już w Rzeczpospolitej szlacheckiej. Taki właśnie podział - trójszczeblowy, choć rozmaicie zorganizowany, przeważał w czasach porozbiorowych. Księstwo warszawskie podzielono na departamenty i powiaty. Powołano samorząd terytorialny, który tworzyły rady departamentalne, powiatowe oraz rady municypalne w większych miastach, rady miejskie i wiejskie. Członkowie rad pochodzili jednak z nominacji, tylko do rad municypalnych kandydatów wybierało zgromadzenie gminne. Rady zajmowały się głównie sprawami lokalnymi, budżetem, podatkami na szczeblu lokalnym. W ośmiu województwach Królestwa Kongresowego, które później przemianowano na gubernie, zarząd spoczywał w rękach kolegialnych komisji wojewódzkich. Organami komisji w obwodach (dawnych powiatach) byli komisarze obwodowi.
  W zaborze pruskim podział terytorialny przedstawiał się w następujący sposób: prowincja dzieliła się na rejencje, w obrębie których działały powiaty, a na niższym szczeblu gminy. W Galicji początkowo istniało: gubernium, dzielące się na cyrkuły, dominia i magistraty. W epoce konstytucyjnej ów podział ustąpił miejsca podziałowi na kraje koronne, starostwa powiatowe i gminy.
  
  II RZECZPOSPOLITA
  
  Zakorzeniony w świadomości społecznej trójszczeblowy podział administracyjny utrzymał się również w II Rzeczpospolitej. Powstało 16 dużych województw, przy czym wyodrębniono Warszawę jako samodzielną jednostkę podziału administracyjnego. Województwa dzieliły się na powiaty, te natomiast na gminy. Znamienną cechą organizacji administracji terenowej było zespolenie większości działów administracji specjalnej z organami administracji ogólnej. Dotyczyło takich działów administracji specjalnej jak: przemysł, handel, rolnictwo, kultura, sztuka, opieka społeczna, sprawy wyznaniowe. Fakt zespolenia uzasadniał nazywanie administracji ogólnej zespoloną, a administracji specjalnej - niezespoloną. Zespolenie działów administracji specjalnej z organami administracji ogólnej oznaczało, że administracje zespolone działały w ramach podziału zasadniczego (województwa, gminy, powiaty) pod kierownictwem wojewody i starosty, czyli organów administracji ogólnej na szczeblu województwa i powiatu. Kierownictwo administracji wojewódzkiej należało do wojewody, którego mianował prezydent na wniosek ministra spraw wewnętrznych. Wojewoda działał w dwojakim charakterze: był przedstawicielem rządu w terenie i szefem administracji ogólnej oraz tych działów administracji specjalnej, które były zespolone z administracją ogólną. Personalnie podlegał ministrowi spraw wewnętrznych; służbowo natomiast, w zależności od rodzaju załatwianych spraw, właściwym ministrom. Aparatem pomocniczym wojewody był urząd wojewódzki. W związku z niepowołaniem, przewidywanego przez konstytucję marcową, samorządu wojewódzkiego, zapewniono reprezentację czynnika obywatelskiego na szczeblu wojewódzkim w postaci takich ciał kolegialnych, takich jak: Rada Wojewódzka i Wydział Wojewódzki. Rada Wojewódzka - organ o charakterze opiniodawczym - składała się z członków delegowanych przez organy samorządu powiatowego. W skład Wydziału Wojewódzkiego wchodził wojewoda oraz trzech członków wybranych przez Radę i dwóch urzędników. Wydział pełnił przede wszystkim funkcje doradcze. Zupełnie inaczej zorganizowano aparat administracyjny Warszawy, która nie wchodziła w skład województwa. Szefem administracji stolicy był Komisarz Rządu m.st. Warszawy, pełniący funkcje organu I i II instancji. W 1928 roku Warszawę podzielono na powiaty grodzkie, w których administrację ogólną sprawowali starostowie grodzcy, jako organy administracyjne pierwszej instancji.
  
  Na szczeblu powiatu natomiast organem administracji rządowej był starosta, mianowany przez ministra spraw wewnętrznych. Pod względem osobowym i służbowym podlegał wojewodzie. Starosta pełnił funkcję przedstawiciela rządu i szefa administracji ogólnej oraz działów administracji specjalnych z nią zespolonych. Warto podkreślić, że do jego kompetencji należało również orzecznictwo w sprawach wykroczeń. Ze starostą współdziałały w zakresie rozwiązywania problemów lokalnych organy samorządu powiatowego - sejmiki (rady) powiatowe i wydziały powiatowe. Samorząd terytorialny istniał w okresie II Rzeczpospolitej na szczeblu gminy i powiatu (jak już wspomniałam wcześniej, nie udało się go powołać na szczeblu wojewódzkim). Dla celów administracji specjalnej, nie zespolonej organizacyjnie z administracją ogólną (np. administracja wojskowa, pożarnicza) utworzono odrębne od podziału zasadniczego jednostki terytorialne. Dla celów administracji wojskowej utworzono okręgi korpusów, którymi administrowali dowódcy okręgów.
  
  PO WOJNIE
  
  W historii Polski powojennej wyróżnić można kilka etapów kształtowania się aparatu administracji terenowej. Ich granice czasowe wyznaczają reformy zmieniające w sposób istotny bądź to kompetencje poszczególnych organów, bądź całą strukturę aparatu administracyjnego.
  Pierwszy etap obejmuje lata 1944-1950, kiedy dokonano odbudowy aparatu administracyjnego w oparciu o zasady wyrażone w Manifeście PKWN z 22 lipca 1944 roku. Manifest stanowił, iż "PKWN sprawuje władze poprzez wojewódzkie, powiatowe, miejskie i gminne rady narodowe i przez swych upełnomocnionych przedstawicieli". Pozycję polityczną i kompetencje rad dość ogólnie określiła ustawa z 11 września 1944 roku. Postanowiła ona, iż do czasu powołania całej politycznej reprezentacji narodu, jako tymczasowe organy ustawodawcze i samorządowe, działają rady narodowe. System organów rządu terenowego ukształtował się w tym czasie w następujący sposób: wojewódzkie, powiatowe i gminne rady narodowe działały jako lokalne organy przedstawicielskie, tworząc jednolity system, który na szczeblu centralnym zamykała Krajowa Rada Narodowa. Rady narodowe miały w założeniach pełnić funkcję organów uchwałodawczych samorządu terytorialnego. Natomiast organami wykonawczymi miały być wydziały wojewódzkie i powiatowe z wojewodami lub starostami jako przewodniczącymi. Wojewodowie i starostowie pełnili przy tym funkcje rządowych organów administracji ogólnej. Działały również liczne administracje nie zespolone z administracją ogólną (organy administracji oświatowej, finansowej itd.). Stworzona w okresie powojennym namiastka samorządu terytorialnego przetrwała tylko do 1950 roku. Ustawa z 20 marca 1950 roku o terenowych organach jednolitej władzy państwowej przekształciła rady narodowe w instytucje władzy państwowej. Ponadto zmieniono organy administracji ogólnej i nie zespolonej, przekazując ich kompetencje terenowym radom narodowym i ich organom wykonawczym. Kolejna reforma, która dokonała zmian, tym razem w siatce podziału zasadniczego, została przeprowadzona w 1954 roku. Zniesiono wtedy wszystkie istniejące gminy (około 3000) tworząc w ich miejsce trzykrotnie mniejsze jednostki podziału terytorialnego - gromady. Celem reformy z 1954 roku miało być przyśpieszenie kolektywizacji rolnictwa oraz "zbliżenie" organów decyzyjnych niższego stopnia do obywatela. W rezultacie żadnego z założeń nie udało się urzeczywistnić. Organy gromadzkie nie mogły wykonywać wielu zadań, zwłaszcza z zakresu tzw. administracji świadczącej, które wcześniej realizowały gminy. Skutkiem tego było stopniowe przejmowanie zadań gromad przez powiaty. Innym negatywnym skutkiem reformy był wzrost liczby podziałów specjalnych. Nie udało się bowiem dostosować do nowego podziału zasadniczego na gromady sieci szkół, ośrodków zdrowia, komend straży pożarnej, które opierały się z reguły na dawnym, gminnym układzie terytorialnym. Reformę 1954 roku uznano za chybioną i stopniowo następował odwrót od przyjętych w jej wyniku rozwiązań.
  
  W latach 1950 - 1975 administracja terenowa działała w układzie trójstopniowego podziału terytorialnego. Funkcjonowało 17 województw i pięć miast wyłączonych (Warszawa, Łódź, Kraków, Poznań, Wrocław), ponad 300 powiatów, a do 1954 około 3000 gmin, zastąpionych w 1954 roku gromadami. Zasadnicze zmiany nastąpiły w 1975 roku w związku z wejściem w życie ustawy z 28 maja 1975 roku o dwustopniowym podziale administracyjnym państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. Zniesiono powiaty, przekazując zadania i kompetencje organów powiatowych gminom i województwom; tych ostatnich utworzono aż 49, w tym trzy województwa miejskie (obejmujące także sąsiedzkie gminy i miasta) - stołeczne warszawskie, krakowskie i łódzkie, oraz niewielkie województwo wrocławskie, obejmujące zarówno miasto, jak i otaczające je gminy, w którym funkcje organów wojewódzkich pełniła Rada Miasta Wrocławia i Prezydent Wrocławia.
  
  LIKWIDACJA POWIATÓW
  
  Wprowadzony w 1975 roku dwustopniowy podział administracyjny oznaczał zerwanie z tradycją podziału trójszczeblowego, z powiatem jako jednostką pośrednią pomiędzy gminą a województwem. Likwidacja powiatów, jak okazało się później, miała charakter formalny, w rezultacie bowiem zadania dawnych powiatów wykonywały rejony administracyjne, w których działały organy rządowej administracji ogólnej.
  
  W związku z tym, że przez długie lata struktura aparatu administracji terenowej opierała się na systemie terenowych rad narodowych, warto przyjrzeć się bliżej ich kompetencjom i miejscu w aparacie administracyjnym. Rady narodowe pochodziły z wyborów powszechnych, zarządzanych przez Radę Państwa. O niedemokratycznym charakterze wyborów przesądzał fakt, iż listy kandydatów do rad ustalały komitety Frontu Jedności Narodu. Rady narodowe działały na sesjach i za pośrednictwem podległych sobie organów, wśród których można wymienić prezydia, powołane do organizowania działalności rad i komisje, pełniące funkcje organów pomocniczych. Terenowe organy administracji państwowej o kompetencji ogólnej (wojewoda, naczelnik gminy) w zakresie wykonywania zadań rad narodowych, działały jako ich organy wykonawcze i zarządzające. Nadzór nad radami narodowymi sprawowały rady narodowe wyższych stopni i Rada Państwa; natomiast terenowe organy administracji państwowej poddano nadzorowi Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i organów administracji państwowej wyższego stopnia.
  
  OSTATNIE DZIESIĘĆ LAT
  
  W 1990 roku zlikwidowano rady narodowe i reaktywowano samorząd terytorialny ustawą z 8 marca 1990 roku o samorządzie terytorialnym. Zadania publiczne wykonywały odtąd w gminach organy samorządu terytorialnego - rada gminy, pochodząca z wyborów powszechnych oraz wyłaniany przez nią zarząd z wójtem lub burmistrzem. Artykuł 2 ustawy o samorządzie terytorialnym stanowi, iż gmina posiada osobowość prawną, a zadania publiczne wykonuje we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Takie ukształtowanie statusu prawnego gminy wiązało się z przyznaniem jej samodzielności w sferze wykonywania zadań własnych i stanowiło istotną przesłankę decentralizacji i dekoncentracji aparatu administracyjnego.
  Ustawa o terenowych organach rządowej administracji ogólnej z 22 marca 1990 roku określiła kompetencje wojewody jako przedstawiciela rządu w terenie i organu rządowej administracji ogólnej. Ustawy z 1990 roku przyznały kompetencje prawodawcze wojewodzie i radzie gminy. Wojewoda został ustawowo upoważniony do wydawania przepisów prawnych powszechnie obowiązujących na terenie województwa, w formie rozporządzeń wykonawczych i porządkowych. Te ostatnie są wydawane w sytuacjach wymagających ochrony życia, zdrowia, mienia obywateli, zapewnienia porządku publicznego; mogą ustanawiać na czas określony zakazy lub nakazy określonego zachowania.
  Podobnie ukształtowano kompetencję prawodawczą rady gminy, która w sprawach wymienionych w ustawie może stanowić przepisy powszechnie obowiązujące na terenie gminy. Reaktywowanie samorządu terytorialnego to niewątpliwy krok naprzód w kierunku państwa obywatelskiego, w którym decyzje dotyczące życia społeczności lokalnych są podejmowane przez ich przedstawicieli w organach samorządowych, a nie na szczeblu centralnym. Godny podkreślenia jest również fakt, że urzeczywistniona w III RP idea samorządu terytorialnego swymi korzeniami sięga tradycji dwudziestolecia międzywojennego. Zwieńczeniem dzieła przebudowy aparatu administracyjnego jest również bez wątpienia przywrócenie trójstopniowego podziału terytorialnego, który - jak wykazałam w niniejszych rozważaniach - funkcjonował przez cały okres istnienia państwa polskiego (z wyjątkiem lat 1975-1998).
  5.Polska położona jest w centrum Europy, ma klimat umiarkowany, ciepły przejściowy, między morskim a kontynentalnym. Średnie roczne temperatury powietrza wynoszą 7-8,5*C, średnia roczna suma opadów ok. 600mm.
  
  O przejściowości klimatu świadczą:
  
  - podobny udział mas powietrza polarnego morskiego i kontynentalnego w kształtowaniu pogody w ciągu roku,
  
  - duża zmienność typów pogody w ciągu roku, szczególnie na przełomie jesieni i zimy oraz zimy i wiosny
  
  - zmienność typów pogody w kolejnych latach; lata o pogodzie typowej dla klimatu kontynentalnego-z mroźną zimą i upalnym latem, przeplatają się z latami o pogodzie typowej dla klimatu morskiego, tj. z łagodną zimą i chłodnym deszczowym latem,
  
  - roczny przebieg zachmurzenia typowy dla klimatu morskiego przy rocznym rozkładzie opadów charakterystycznym dla klimatu kontynentalnego
  
  - wzrost rocznych amplitud temperatury w miarę przesuwania się ku wschodowi.
  
  Masy powietrza:
  
  Klimat Polski jest kształtowany przez masy powietrza o wielu właściwościach napływające z różnych kierunków . Najważniejsze z nich to :
  
  - masy powietrza podzwrotnikowe - morskiego docierające znad Wyżu Azorskiego przez cały rok,
  - masy powietrza podzwrotnikowe - kontynentalnego z północnej Afryki i Azji Mniejszej i południowo - wschodniej Europy , zaznaczające się latem i jesienią,
  
  - masy powietrza polarno - morskiego znad północnego Atlantyku docierające przez cały rok,
  
  - masy powietrza polarno - kontynentalnego znad wschodniej Europy i Azji, przeważające w zimie,
  - masy powietrza arktycznego znad Morza Arktycznego .
  
  Proszę:)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie