Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  SzyszkaNS 6.4.2010 (20:21)

  Pewnego słonecznego poranka, mieszkający w stodole na sianie Pomidor obudził się bardzo radosny. Cieszył się pięknem przyrody jaka go otaczała. Uwielbiał oglądać gospodarstwo, gdzie mieszkał. Nie raz spoglądał też na stary, nieczynny młyn niedaleko ciemnego lasu, który nadawał krajobrazowy fantastyczny i typowo wiejski nastrój. W myślach ciągle wyobrażał sobie, iż mieszka w tym młynie i wyrabia mąkę, a z tej mąki piecze chleb dla wszystkich mieszkańców wsi i okolic kończąc tym czynem panujący głód.
  Leżąc i rozmyślając znowu nad tym marzeniem usłyszał tupot gospodyni. Sądził, że ta niska i tęgawa, ruda kobieta zamierza wydoić krowy w tej stodole, w której on leżał. Jednak bardzo się zdziwił, gdy po otwarciu drzwi oczy jej zatrzymały się na nim.
  - A co tu robi ten pomidor? - krzyknęła i schyliła się po niego. - Będzie do zupy na obiad.
  - Nie, nie bierz mnie stąd - powiedział Pomidor. - Lubię tu przebywać, ja tu mieszkam już od jakiegoś czasu, nie zabieraj mnie stąd.
  - Nie interesuje mnie to! - wrzasnęła gospodyni.
  Kobieta położyła go jednak na sianie, gdyż musiała zająć się zwierzętami. Później miała w zamiarze utarcie go do zupy. Nie przypuszczałaby, że Pomidor zaprzyjaźniony z koniem, który był w stajni poprosi go o pomoc. Koń otrzymał prośbę od Pomidora, aby wyprowadził go jak najdalej od gospodarstwa.
  Po dziesięciu minutach mijali ów młyn, o jakim marzył ciągle mały Pomidor.
  - Stój, koniku. Ja tu zostaję. - powiedział Pomidor.
  - Czy nie jest to za blisko gospodarstwa. - odpowiedział zatroskany koń. - Nie chcę, aby ci się coś stało.
  - Nie martw się o mnie, poradzę sobie.
  I tak oto Pomidor dostał szansę na spełnienie marzenia. Odtąd w wiosce nikt nie był głodny, a gospodyni, która otrzymywała od Pomidora chleb po zniżce, tak naprawdę nie wiedziała, kto jej go dostarcza. Wiedziała tylko tyle, iż był niezwykle pyszny.
  
  
  ______________
  Mam nadzieję, że może być :D

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  Dajana888 6.4.2010 (20:22)

  Dawno temu rósł sobie mały,zielony pomidorek.Wokoło siebie miał wielu znajomych których bardzo lubił.Nadeszła niedziela.Dla pomidorka był to zwykły dzień,dzień jak co dzień lecz dla pani Agaty która go posadziła nie był taki zwykły.Tego dnia miała przyjechać do niej rodzina więc chciała zrobić na obiad coś wspaniałego co ich zachwyci.Postanowiła zrobić spagetti które niegdys robiła jej świętej pamięci babcia.Było w nim cos niezwykłego ponieważ każdy kto je zjadł miał przez cały dzień dobry humor.Pani Agata potrzebowała do tego dania dojrzałych i dorodnych pomidorów.Poszła więc na swój ogród warzywny.W pierwszej chwili wydawało jej sie że wszystkie jeszcze są zielone lecz przyjrzawszy się dokładniej spostrzegła pięknego,ogromnego pomidora.Był to nasz pomidorek.Bardzo sie przeraził gdy zobaczył że ktoś bardzo duży idzie w jego kierunku.Pani Agata nie myśląc zarwała pomidorka,on zaś nic nie powiedział bo był w niemałym szoku.Po chwili znaleźli sie w kuchni.Pomidorek po dokładnym umyciu znalazł sie w misce z gorącą wodą.Zaczął przeraźliwie krzyczeć ponieważ ta woda na prawde była gorąca.Pani Agata strasznie się przestraszyła słysząc przeraźliwy wrzask.Spostrzegła że to właśnie ów pomidorek zaczął krzyczeć,szybko wyjęła go z wody osuszyła i powiedziała:
  -Nie wierze! ty mówisz?
  Pomidorek odparł:
  -Tak,ale proszę nie wsadzaj mnie więcej do wody.
  Agata uśmiechnęła sie i powiedziała:
  -Nie mam takiego zamiaru.Jesteś niezwykły więc nie mogę cie ugotować.
  -Ufff-zakrzyknął pomidorek
  Od tego czasu Pani Agata nigdy nie zerwała żadnego pomidora ale o nie dbała i sie nimi opiekowała.Pomidorek mieszkał u niej przez długi czas.Z jego nasion Pani Agata posadziła nowe pomidorki i tak powstała w jej rodzinie nowa tradycja.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  Surreal 6.4.2010 (20:26)

  A może by tak umieścić minimalną długość?
  
  Nic nie zapowiadało czegoś takiego . Rodzinnej tragedii, która zapadnie mu w pamięć do końca jego - jakże krótkiego - życia. Istnienia, która niebawem miało zostać przerwane. Wprost brutalnie odebrane.
  Dzień zapowiadał się tak jak każdy inny. Pomidor, któremu na imię było Feliks, leżał na parapetowej ściereczce razem z resztą rodziny. Jak zwykle nie zwracał uwagi na głośne wrzaski dobiegające z czarnego pudła, które co chwilę mrugało kolorowymi obrazkami.
  Zewsząd było słychać śmiech małych, jeszcze zielonych dzieci Felixa. Uśmiech sam wpełzł pomidorowi na usta, gdy tylko pomyślał o swojej żonie i potomkach.
  Jednak gdy tylko otworzył oczy, uśmiech zrzedł. Twarz Felixa zbladła i zzieleniała ze strachu. Dla pomidora czas niemal stanął w miejscu.
  Powodem jego przestrachu była kobieta. Nie to jednak wzbudziło w warzywie takie przerażenie. Był przyzwyczajony do krzątającej się po pomieszczeniu wielkiej kobiety, jej głośnych kroków i nucenia pod nosem. Wyglądała tak jak zwykle, miała na sobie codzienne ubranie. Jednak to rzecz, którą trzymała w dłoniach sprawiła, że serce pomidora najpierw stanęła, a potem zaczęło gnać niczym oszalały, dziki rumak.
  Mianowicie był to nóż. Felix słyszał o nim jeszcze, gdy rósł w szklarni. Mama często straszyła go strasznymi opowieściami o owym narzędziu. Przy tym często wspominała o jego świętej pamięci tatusiu, który został zaatakowany przez kata z toporem we śnie.
  - Uciekajcie! – krzyknął do swojej rodziny. – Szybko! – dodał nadal podniesionym głosem. Żona podniosła na niego zaskoczony wzrok. Wskazał kolejno na kobietę i nóż.
  - A ty, Felixie? – zawołała z rozszerzonymi oczyma.
  - Nie ma czasu do stracenia! – odkrzyknął i odwrócił się do gospodyni. – Schowajcie się!
  Wtedy pani pomidorowa zrozumiała. Obudziła trójkę niedużych, czerwonozielonych pomidorków, złapała je za rączki po czym schowała w cieniu.
  Felix spojrzał na kobietę, która już wyciągała do niego rękę. Nie potrafił uspokoić rozszalałego oddechu. Myśląc o bezpieczeństwie swojej rodziny stwierdził, że musi odciągnąć kobietę od żony i dzieci. Zaczął biec jak tylko umiał najszybciej. Zeskoczył z parapetu, po czym - zaskoczony obecnością wody na blacie – poślizgnął się i przewrócił. Zdeterminowany podniósł się jednak na nogi i kontynuował ucieczkę. Niemal cudem przeskoczył dużą, drewnianą łyżkę i slalomem ominął kolejno durszlak, niemały garnek i puszkę soli. W końcu stanął na krawędzi blatu. Obejrzał się za siebie.
  Jednak było już za późno.
  Ostatnią myślą Felisa była radość, że udało mu się odciągnąć oprawcę tak daleko.
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie