Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  mira31130 4.5.2010 (13:51)

  W praktyce spotyka się często mylenie pojęć wytrzymałości i wydolności. Jak wyżej wyjaśniono wydolność fizyczną definiuje się jako zdolność do wykonywania dużych wysiłków fizycznych, wywołujących najbardziej efektywne i ekonomiczne reakcje adaptacyjne podczas pracy i wypoczynku. Wydolność określa potencjalne możliwości ustroju w sensie biologicznym, które w warunkach startowych mogą, ale nie muszą być wykorzystane. Wśród czynników determinujących wydolność ustroju najczęściej wymieniane są: układ krążenia i oddychania.
  
  Wytrzymałością nazywamy zdolność do długotrwałego wykonywania jakiejkolwiek pracy bez obniżenia jej wydajności.
  
  Innymi słowy, wytrzymałość można określić jako zdolność przeciwstawienia się zmęczeniu. Badamy ją na dwa sposoby. W pierwszym przypadku badany zawodnik otrzymuje zadanie (np. bieg z określoną prędkością) i oznacza się maksymalny czas pracy z określoną intensywnością do momentu obniżenia prędkości. Rozwiązanie drugie, może to być np. określenie wytrzymałości w czasie pokonywania jakiegoś dość długiego dystansu (np. bieg na 5 km).
  
  W literaturze specjalistycznej wyodrębnia się dwa rodzaje wytrzymałości: ogólną i specjalną. O ile drugi rodzaj wytrzymałości jest prosty do zdefiniowania, o tyle pierwszy jest dość trudno jednoznacznie określić. Bardziej uzasadnionym wydaje się stosowanie pojęć wytrzymałości aerobowej (tlenowej) i anaerobowej (beztlenowej) podobnie jak przy wydolności. Ten podział ułatwia interpretację tej psychobiologicznej cechy ustroju.
  
  Skuteczne kształtowanie wytrzymałości specjalnej lub ogólnej uzależnione jest od wyboru odpowiedniej metody. Kształtując wytrzymałość ogólną można stosować wszystkie metody, w celu uzyskania wszechstronności, natomiast w wytrzymałości specjalnej dobór metody rzutuje na efekt pracy. Dobierając metody i środki kształtowania wytrzymałości specjalnej należy postawić pewne zadania:
  
  1. kształtowanie odporności na specjalne zmęczenie,
  
  2. zdobycie wysokiego poziomu ekonomiczności pracy organizmu,
  
  3. umiejętne rozładowanie sił w czasie trwania walki sportowej,
  
  4. zachowanie koordynacji, swobody i precyzji ruchu, koniecznej dla realizacji zadań taktycznych,
  
  5. uzyskanie odpowiednich dyspozycji psychicznych, psychicznych szczególnie odporności na stany przed startowe i startowe.
  
  Na tle tego podziału można dojść do wniosku, że najkorzystniejszym sposobem kształtowania wytrzymałości specjalnej jest wielokrotne powtarzanie, z odpowiednio regulowaną - w zależności od okresu w cyklu treningowym – intensywnością tych elementów, które są najczęściej stosowane w danej dyscyplinie sportu. Wytrzymałość najlepiej rozwija się w granicach intensywności 70-100% wytrzymałości występującej w walce sportowej. W czasie treningu wytrzymałości śledzić należy postawę, zachowanie i reakcje zawodników na ćwiczenia, gdyż dla trenera bardzo ważna jest umiejętność praktycznego rozpoznania symptomów zmęczenia i przetrenowania. Pojawienie się tych oznak wymaga konsultacji z fizjologiem lub lekarzem specjalistą (Czerwiński, 1988)
  
  Zależność między wydolnością a sprawnością fizyczna jest bardzo złożona. Aby człowiek mógł wykonać dany ruch musi mieć do tego strukturalno-funkcjonalne możliwości. Możliwością jest wydolność, a ruch to sposób jego wykonania, czyli sprawność. W rozwoju ontogenetycznym wydolność jest pierwotna w stosunku do sprawności. Na przykład trening specjalistyczny rozwijający daną sprawność czy umiejętność, wpływa też na wydolność ogólną, którą kształtować ma przede wszystkim trening ogólny.
  
  Wydolność fizyczna zależy głównie od wysokiej sprawności metabolicznej aktywnych tkanek oraz efektywności funkcji wegetatywnych, natomiast sprawność fizyczna jest funkcją przede wszystkim sprawności narządu ruchu (mechanizmy nerwowe, czynniki konstytucjonalne, uzdolnienia ruchowe, umiejętności nabyte itd.). (Malarecki, 1981).
  
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie