Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 1

  mira31130 3.5.2010 (18:07)

  Oczekiwanie na Mesjasza to jeden z głównych wątków teologicznych Starego Testamentu, który zapowiada Mesjasza w wielu miejscach. Liczne proroctwa mesjańskie szczegółowo Go charakteryzują. Mówią o Jego przymiotach Boskich i ludzkich, o Jego władzy Boskiej i królewskiej, o misji, jaką wypełni, o Jego niewinnej śmierci; nawet podają szczegóły z Jego życia: gdzie się narodzi, z jakiego pokolenia, w jaki sposób umrze... Czy jednak te tak liczne i szczegółowe proroctwa mówią coś o zmartwychwstaniu Mesjasza?
  
  Pytanie to stanowi poważną trudność, gdyż Izraelici Starego Testamentu nie znali pojęcia zmartwychwstania. Nawet uczniowie Jezusa nie rozumieli tych słów, gdy zapowiadał im swą śmierć i zmartwychwstanie (np. Mk 9,32), a inni twierdzili, że nie ma zmartwychwstania (np. Dz 23,8). Stary Testament zna sytuacje wskrzeszenia, przywrócenia życia komuś innemu mocą Bożą (np. 1Krl 17,17nn) lub wzięcia do nieba – bez śmierci – jak w przypadku Henocha i Eliasza. O zmartwychwstaniu jest mowa dopiero w II w. przed Chr. (Dn, 2 Mch). Izraelici wiedzieli, że Mesjasz będzie wspaniałym Królem, który wyzwoli, zbawi swój lud – i to mogli sobie wyobrazić. Jak jednak mogli opisać Jego zmartwychwstanie, jeśli tego pojęcia w ogóle nie znali?
  
  Jednak są w Starym Testamencie teksty, które wskazują wyraźnie albo pośrednio na zmartwychwstanie Chrystusa. Punktem wyjścia dla poszukiwania tych śladów w Starym Testamencie stał się dla mnie fragment Listu św. Pawła do Koryntian: Przekazałem wam na początku to, co przejąłem; że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli (1Kor 15,3-6). Fragment ten jest najstarszym spisanym świadectwem o zmartwychwstaniu Chrystusa, starszym niż spisanie Ewangelii. Św. Paweł, przekazując wspólnocie credo o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, w obu przypadkach powołuje się na dowód dla żyda najmocniejszy – na świadectwo Starego Testamentu. Zgodnie z Pismem (gr. kata tas graphas) oznacza zawsze odniesienie do Starego Testamentu, gdyż jedynym Pismem Świętym pierwszych chrześcijan był Stary Testament (nie było jeszcze spisanego Nowego Testamentu). Kata tas graphas to niemal „magiczna formuła”, używana jako dowód pewniejszy od każdego innego, nawet naocznego, namacalnego. Jeśli coś było zapisane w Pismach, to żydowi wystarczyło, nie trzeba go było przekonywać żadnym innym argumentem. Ślad tego argumentu pozostał w naszym Credo: I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo.
  
  To przekonanie św. Pawła o tym, że Stary Testament przepowiada nie tylko śmierć, ale i zmartwychwstanie Chrystusa, odnajdujemy także w Dziejach Apostolskich: Paweł (...) przez trzy szabaty rozprawiał z nimi. Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać (Dz 17,2-3); (...) daję świadectwo małym i wielkim, nie głosząc nic ponad to, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz, że Mesjasz ma cierpieć, że pierwszy zmartwychwstanie, że głosić będzie światło zarówno ludowi, jak i poganom (Dz 26,22-23). Skoro Chrystus zmartwychwstał zgodnie z Pismem, jak oznajmia Pismo, jak przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz – to fakt Jego zmartwychwstania jest wypełnieniem starotestamentowych zapowiedzi. Tylko których? Ich wskazanie wcale nie jest łatwe.
  
  Najbardziej bezpośrednim proroctwem o zmartwychwstaniu wydaje się być fragment Psalmu 16.: Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje, a ciało moje będzie spoczywać z ufnością, bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu. Ukażesz mi ścieżkę (do) życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy (ww. 9-11). Mówiący te słowa już jest w Szeolu, a zatem i w grobie, ale wyraża przekonanie, że Jahwe go tam nie pozostawi i nie zezwoli zepsuć się jego ciału, a zatem, że go wskrzesi spośród zmarłych. Psalm 16., choć jest aktem ufności Psalmisty i wszystkich sprawiedliwych Starego Testamentu, jest przede wszystkim modlitwą Jezusa z Nazaretu (ks. S. Łach). I rzeczywiście, św. Piotr, głosząc swą katechezę o zmartwychwstaniu Chrystusa zaraz po zesłaniu Ducha Świętego, powołuje się właśnie na ten Psalm: Tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił o Nim: Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim. Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami (Dz 2,23-32). Po ogłoszeniu żydom faktu zmartwychwstania Chrystusa, Piotr natychmiast wprowadza dowód biblijny: bo Dawid mówił o Nim. Dopiero na końcu poświadcza, że razem z Dwunastoma jest naocznym świadkiem tego zmartwychwstania.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie