Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  daddy78 12.12.2010 (19:10)

  Samolot jest jednym z najszybszych i najbardziej postępowych środków transportu. Statystyki pokazują, że jest również najbezpieczniejszy, chociaż niewiele ludzi potrafi w to uwierzyć. Bądź, co bądź – jest się przecież w powietrzu, tysiące metrów nad ziemią, bez możliwości „wyjścia” w trakcie, czy otrzymania zewnętrznej pomocy.
  Przed moim pierwszym lotem byłam niesamowicie podekscytowana i wystraszona. To, że siedziałam na lotnisku kilka godzin przed odlotem spotęgowało cało uczucie – z każdą minutą byłam coraz bardziej spięta. Odprawa i wszystkie formalności minęły całkiem szybko i już po chwili siedziałam w poczekalni, obserwując odlatujące maszyny. „To przecież takie naturalne, miliony ludzi podróżują w ten sposób” – pocieszałam samą siebie, odganiając narastający strach. Godzina minęła niepostrzeżenie i nim się obejrzałam, siedziałam już w środku słuchając zaleceń dotyczących bezpieczeństwa. Zapięłam pasy, samolot ruszył.
  Na początku powoli kołował po pasie. Kilka razy skręcał, wyrównywał, zmieniał tor. W końcu wjechaliśmy na właściwy tor i przyspieszył niesamowicie. Jeżeli ktoś powie kiedyś, że najpiękniejszym momentem jest oderwanie się od ziemi, skłamie! Nic nie może się równać z uczuciem, kiedy nagle słyszysz ogłupiający huk, a prędkość samolotu wbija Cię w fotel i uniemożliwia poruszanie się. W tej krótkiej chwili czuje się ogromne podniecenie, zafascynowanie, które wygrywa ze strachem. Sekundę później samolot uniósł się i przez szybę zobaczyłam, jak zostawiamy w tyle lotnisko, wszystkie domy, drzewa. Nagle ogromne budynki podobne były pudełkom po zapałkach, rzeki szerokości wstążeczki a samochody jak małe mróweczki, leniwie przesuwające się po drodze.
  Pilot wykonał manewr skrętu w lewo i wlecieliśmy w chmurę. Wbrew temu, co się mówi, nie są one spokojne i samolotem zatrzęsło tak, że ludzie podskoczyli. Poczułam dużą gulę w gardle, uniemożliwiającą odezwanie się. „Co teraz?!” – w głowie kłębiło mi się mnóstwo, niekoniecznie optymistycznych myśli. Strach sprawił, że nie myślałam racjonalnie, a jedynie poddałam się panice. W jednej chwili skuliłam się na siedzeniu, zacisnęłam mokre od zdenerwowania ręce i zamknęłam oczy. Huk silnika i coraz częstsze turbulencje nie pozwalały mi zapomnieć, że nadal jestem nad ziemią. Oddychałam głęboko, byle odrzucić od siebie to obezwładniające uczucie. W jednej chwili wszystko się uspokoiło, samolot wyrównał lot, a ja odważyłam się otworzyć oczy.
  To, co zobaczyłam na zewnątrz, sprawiło, że wszystkie moje dotychczasowe wyobrażenia na temat lotu stały się szare i marne. Za oknem rozpościerały się chmury, tworząc dziwną, oderwaną od rzeczywistości pierzynę. Odcień nieba był piękny, delikatny, jakiego nigdy nie widziałam. Strach uciekł, została fascynacja i nieopisana radość. „Jestem tak wysoko!” – mówiłam do siebie, jednocześnie nie mogąc w to uwierzyć.
  Lot nie był długi, dlatego po chwili zniżyliśmy się do lądowania. Tutaj byłam już bardziej spokojna, nauczona doświadczeniem, że z pewnością wszystko będzie dobrze. Samolot skręcał w lewo, w prawo, prawie pionowo w stosunku do ziemi. W końcu ruszył w dół, zniżając się miarowo. Czułam narastające podniecenie, a w momencie, kiedy koła z szarpnięciem dotknęły ziemi podskoczyłam zaskoczona. Rozległy się oklaski.
  Jedno muszę przyznać – nigdy, w ciągu jednej godziny nie przeżyłam tylu różnych emocji. Lot samolotem był dla mnie niesamowitym przeżyciem i jestem pewna, że kiedyś to powtórzę. Tym razem jednak postaram się dzielniej walczyć ze strachem. Bądź, co bądź – to najbezpieczniejszy środek transportu.
  
  
  Jeśli napiszesz ręcznie - zajmie Ci dwie strony!

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie