Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  cytrynka1551 6.4.2010 (17:21)

  Letnia idylla.
  
  Siedząc na pustej polanie w środku lasu, Karolina słuchała śpiewu ptaków siedzących na gałęziach drzew. Wokół szumiały brzozy, buki i rozłożyste graby, rzucając na polanę przyjemny cień. Gdzieś wśród drzew, kawałek dalej, słychać było plusk wody wypływającej z małego źródełka, wprost na soczyście zieloną trawę. Kamienie wokół źródełka, ciemnoszare, wilgotne i porośnięte skorupiastymi porostami mieniły się w pojedynczych promieniach słońca wpadających przez korony drzew. Nic dziwnego, że właśnie to miejsce Karolina wybrała tego upalnego, letniego popołudnia. Wzięła ze sobą zeszyt od polskiego, chcąc się trochę pouczyć, ale zauroczona pięknem tego miejsca, zupełnie straciła chęć na naukę.
  Od zachodu powiał nieco silniejszy wiatr, wilgotny i chłodny. Karolina odwróciła się twarzą w tę stronę i chwilę siedziała tak, rozkoszując się odpoczynkiem. Po jakimś czasie jednak wstała i skierowała się między drzewa. Była na boso, sandały trzymała w lewej dłoni, prawą odgarniając gałęzie sprzed twarzy. Minęła źródełko, szemrzące cicho i jeszcze bardziej zagłębiła się w las. Wiatr stał się nieco silniejszy, a las zaczął się przerzedzać. To, co Karolina zobaczyła wychodząc za ostatnie drzewo, aż zaparło jej dech w piersiach.
  W korycie, szerokim na jakiś metr, płynęła rzeka, rwąca i krystalicznie czysta. Przez kaskady wody było widać każdy najmniejszy kamyczek znajdujący się na dnie, nieraz przyniesiony tu z prądem z bardzo daleka. Zielona trawa była tu wyższa i bardziej miękka, rosła zwartym kożuchem na ziemi. Po prawej stronie, przy zakręcie rzeki, rosła stara wierzba płacząca, pochylona nisko nad wodą. Niektóre gałązki miała zanurzone, rysując na wodzie podłużne linie. Z drugiej strony Karolina dostrzegła mnóstwo niezapominajek. Maleńkie niebieskie kwiatuszki rosły gęsto i sprawiały wrażenie…radosnych.
  Dziewczyna nigdy przedtem tutaj nie trafiła, mimo, że na polankę przychodziła nie raz. Podeszła bliżej rzeczki, usiadła na brzegu i powoli zanurzyła stopy w wodzie. Okazała się bardzo zimna. Karolinie zrobiło się przyjemnie, bo powietrze robiło się z każdą chwilą coraz bardziej gorące i lepkie. Było też duszno, być morze zbierało się na letnią burzę. Nie szkodzi. Ważne, że teraz była to prawdziwa idylla.
  Karolina nawet nie zauważyła, kiedy osunęła się na trawę i zasnęła. Szum drzew i chlupot wody wyciszyły ją i uspokoiły, a słońce kazało mrużyć oczy. Nic dziwnego, że zmorzył ją sen. Sama nie wiedziała ile spała, w każdym razie obudziła ją pierwsza kropla deszczu. Niebo zasnuło się grafitowymi chmurami i wkrótce zaczęła się ulewa. Dziewczyna ubrała buty, wzięła zeszyt i popędziła do domu. Po kilku minutach była przemoczona do suchej nitki, ale bardzo, bardzo szczęśliwa. Lubiła deszcz. Nie mącił on tej letniej idylli; był częścią jej uroku. Także cudowną częścią. W domu usiadła przy biurku stojącym pod oknem i otworzyła mokry zeszyt. Już zawsze będzie jej przypominał o odkryciu nowego pięknego miejsca. Za oknem padał deszcz, spokojnie i jednostajnie. Gdzieś dalej szumiał las, a przez niego przepływała rzeka. Było cudownie.
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie