Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Ami 30.4.2010 (20:40)

  Impresjonizm
  
  Impresjonizm to nazwa kierunku, który rozwinął się we Francji w ostatnich 30 latach XIX wieku. Podstawą jego założeń była chęć tworzenia malarstwa związanego ściśle z naturą, które będzie zapisem indywidualnych, zmysłowych doznań artysty. Pojawienie się go było skutkiem procesu narastania w sztuce europejskiej tendencji iluzyjnego realizmu, który przede wszystkim był odbiciem rzeczywistości, często zapominając o formie artystycznej dzieła. Zapowiedzią nowego kierunku była twórczość pejzażystów angielskich - W. Turnera, J. Constabla, R. P. Boningtona, którzy najwcześniej odeszli od konwencji i zaczęli malować przyrodę widzianą bezpośrednio, bez upiększania i stylizowania. Następnie pojawiła się we Francji szkoła barbizończyków, którą utworzyła grupa malarzy w latach trzydziestych XIX wieku (Th. Rousseau, J. Dupre, Ch. F. Daubigny). We wsi Barbizon założyli oni kolonię artystyczną, gdzie studiowali malarstwo pejzażowe. Stworzyli typ pejzażu "intymnego", którego podstawą był kult przyrody i zachwyt rodzimym krajobrazem. Wpływ na powstanie impresjonizmu miał również nurt realistyczny zapoczątkowany przez G. Courbeta oraz poszukiwania indywidualne takich artystów jak : C. Corot, E. Boudin i J. Jongkind. Twórcami impresjonizmu byli, studiujący w paryskim Atelier Gleyre (C. Monet, A. Renoir, A. Sisley, F. Bazille) oraz w Academie Suisse (P. Cezanne, C. Pissarro, A. Guillaumin) młodzi malarze, którzy skupiali swe zainteresowania na problemie wzajemnych związków koloru i światła. Byli pierwszymi artystami, którzy wyszli w plener z malarstwem olejnym. Obserwowali zmienność barw w zależności od pory dnia i roku oraz pojawiających się zjawisk atmosferycznych. W Paryżu spotykali się w kawiarni "Guerbois", gdzie poznali przywódcę artystycznej awangardy Eduarda Maneta. W 1874 roku grupa zorganizowała swoją pierwszą wspólną, niezależną wystawę w fotograficznym atelier u Nadara, w której wzięło udział 30 artystów. Wystawa spotkała się z nieprzychylnym przyjęciem krytyki, a od ironicznego określenia w piśmie satyrycznym (od tytułu obrazu Moneta - "Impresja, wschód słońca") powstała nazwa kierunku. Następne wystawy impresjonistów miały miejsce w latach : 1876,1877,1879,1880, 1881, 1882 i 1886. Główną rolę odgrywali w nich Monet, Renoir, Pissarro, Sisley, Degas i Berthe Morisot. Impresjonizm reprezentowany był również przez E. Maneta, ale nie brał on udziału w wystawach grupy. Najbardziej typowym i do końca życia konsekwentnym przedstawicielem nowego kierunku był Claude Monet.
  Teoria impresjonizmu ukształtowała się na skutek bezpośredniego kontaktu z naturą i jej obserwacji. Opierała się na przekonaniu, że kolor zależy od nasilenia światła i kąta jego padania, a refleksy świetlne odbite od przedmiotu mieszają się. Efektem są barwy uzupełniające, które powstają pomiędzy kolorami zasadniczymi. Impresjoniści stosowali zasadę dywizjonizmu, który polegał na rozbiciu plamy barwnej na elementarne składniki widma słonecznego. Cechą charakterystyczną obrazów impresjonistów była szkicowa technika malarska, zacierająca kontury przedmiotów, które są tylko zasugerowane swobodnymi maźnięciami pędzla. Kompozycje są często otwarte, sprawiają wrażenie migawek z oglądanej rzeczywistości. Impresjoniści stosowali mocne skróty, asymetrię, kadrowanie motywów oraz zbliżenia, co miało wzmocnić wrażenie zmienności i przypadkowości. Tematem dzieł impresjonistów są głównie pejzaże, martwe natury, akty, portrety i sceny rodzajowe. Temat obrazu bywał wielokrotnie tylko punktem wyjścia do rozwiązywania wielowarstwowych problemów malarskich. Powszechne uznanie nowy kierunek zdobył pod koniec XIX wieku i został przejęty przez środowiska artystyczne innych krajów. Impresjonizm przyczynił się do wyzwolenia koloru w malarstwie XIX wieku. Sprawił, że plama barwna stała się głównym tworzywem kompozycji i podstawowym środkiem wyrazu, oczyścił i rozjaśnił paletę barw, wprowadził równowartość wszystkich tematów i motywów w malarstwie, radykalnie zerwał z antykiem. Impresjonizm znalazł również odbicie w rzeźbie, doprowadził do rozkładu bryły i zaniku formy i linii (A. Rodin). Jednak coraz częściej naturalizm impresjonizmu zaczął budzić sprzeciwy. Neoimpresjonizm (P. Cezanne) zaproponował zreformowanie podstawowych założeń kierunku, symbolizm (P. Gauguin) przeciwstawił mu nowy kierunek, który przywracał znaczenie treści i formy dzieła sztuki, V. van Gogh położył nacisk na ekspresję wypowiedzi. Impresjonizm był ostatnim stylem malarskim, który wyrósł z obserwacji rzeczywistości i z chęci jej wiernego przekazu.
  
  "Obserwowałem to tylko, co ukazywał mi świat, aby zaświadczyć o tym pędzlem (...)"
  
  Claude Monet

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie