Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  werkolak 7.12.2010 (19:44)

  to byla chwila. Caly dzien byl cieply i spokojny a tu nagle grzmot jakby sto armat huknelo na komende nieustraszonego wodza. Siedzialam sama w poim pokoju na drugim pietrze. Odglos niosl sie jeszcze po Odrze, ktora widzialam przez okno. Zadrzalam kiedy mocne smagniecie wiatru porwalo doniczke z mojego balkonu a deszcz zaczal bebnic w szyby jakoby werble zwastujace nadejscie piekla. Poczulam lek tak ogromny, ze zastyglam w bezruchu wypatrujac jedynie oznak zblizajacej sie chwili. W glowie mialam pustke a serce bilo coraz szybciej. Zastanawialam sie kiedy mama wroci z pracy i ukratkiem zerknelam na zegarek. Zostala jeszcze prawie godzina. Porwala mnie gonitwa mysli. Tysiace obrazow plonacych domow, nieprzejezdnych drog na ktore spadly plonace drzewa, konary pod ktorymi lezaly martwe postacie... Chwycilam z atelefon i nagle przypomnialam sobie ze nie mozna kozystac z niego podczas burzy. Nie wiedzialam co mam ze soba zrobic. Moja podswiadomosc pytala: ,,Kiedy nadejdzie? Kiedy nadejdzie?!" I jakoby o odpowiedzi uslyszalam huk. Ja sama poczulam sie jakos dziwnie mala wobec tych decybeli....Skulilam sie na lowku i przez zamkniete powieki wdarla sie luna swiatla blyskawicy. kolejny grzmot i nagle wiatr zawyl jakby byl rozjuszonym wilkiem, a deszcz wzmogl sie... Przed moimi oczami wszystko stawalo sie bardziej przerazajace niz zwykle. Porwala mnie trwoga, zaczelam sie trzasc pragnac by ta przekleta burza juz sie skonczyla. Skulilam sie i nakrylam glowe koldra. Nic to jednak nie dalo. Nagle uslyszalam dzwonek do drzwi a serce stanelo mi w gardle. Na cale szczescie mama domyslila sie ze bardzo sie boje i wrocila szybciej do domu, otworzyla drzwi i przyszla do mojego pokoju tak szybko jak sie dalo. Usiadla kolo mnie i zaczela mnie uspokajac a moje cialo pomalu przestawalo drzec, mysli wracaly na normalny ton. ,,Mama! Mama tu jest!" Krzyczala moja podswiadomosc. Kolejne grzmoty i blyski nie robily juz na mnie wiekszego wrazenia. Po prostu byly gdzies za oknem a ja siedzialam w mojej obronnej fortecy z mama i smialam sie do rozpuchu z jej dowcipow. Po kilku minutach mama spojrzala przez okno. Powedrowalam wzrokiem za jej spojrzeniem i usmiechnelam sie. Dwie piekne tecze przebijaly sie nad Odra nisczym krawedzie mostu i wtedy wlasnie poczulam najwieksza ulge. Odkrylam, ze burze sa mi potrzebne. Przeciez bez nich nie moglabym ogladac tak pieknych widokow!

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie