Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  ella123 5.12.2010 (16:11)

  Zimą moje miasto wygląda tak pięknie, że czasem aż zapiera mi dech. Myślę wtedy o tych olbrzymich miastach takich jak Warszawa i współczuję ludziom, którzy tam mieszkają. Ich miasto to ruchliwa monopolia, w której każdy się spieszy. Tutaj ludzie zatrzymują się, by pomyśleć, tak jak teraz ja. Jest noc, a ja stoję spokojnie na początku ulicy. Widzę kościół, który pokryty śniegiem wygląda przerażająco i urzekająco zarazem. Pogrążony w mroku śnieg odbija nikłe światło księżyca. Mrok wygląda tak niewinnie, kusi mnie bym podeszła bliżej, lecz to w nim kryje się niebezpieczeństwo, którego nie można dostrzec. Ignoruję zaproszenie i idę dalej ulicą, skąpaną w świetle latarni. Mijam domy, przyjazne i bezpieczne, zmierzając do źródła. Jest tam, niedaleko, na końcu ulicy, która przypomina śniegowy tunel. Widzę już w oddali figurę Jezusa. Stoi tak spokojnie, pośrodku źródła. Wydaje chronić nas wszystkich od grozy jeziora. Od tego dziwnego, zielonego blasku. On i ciemność są niczym rodzina, tak bardzo do siebie podobni i tak samo niebezpieczni. Lecz ja kocham to miasto. Kocham je mimo zła jakie zdaje się czyhać na mnie w każdym zakątku. Kocham je dziwną miłością, której nie mogę wytłumaczyć. Może jest czysto platoniczna, może bardzo głęboka, niczym to jezioro? Tego nie wiem. Jednak jestem pewna, że kiedyś się dowiem. Kiedy już nasze miasto przestanie być wielką, śnieżną kulą, a stanie się jasną, zieloną łąką. Ciemność zniknie, a wraz z nią wszystko co złe.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie