Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  studentka9001 30.4.2010 (11:19)

  Etapy zjednoczenia ziem polskich
  Historia Polski dzielnicowej rozpoczęła się w 1138 roku. W tym roku zmarł książę Bolesław Krzywousty. Bolesław miał czterech synów i aby nie walczyli między sobą o władzę nad krajem, postanowił podzielić kraj na dzielnice. Każdy z synów otrzymał we władanie jedną z dzielnic. Najstarszy syn objął dzielnicę zwaną senioralną, a także według testamentu Bolesława, miał całkowitą władzę nad swoimi braćmi. Jednak oni postanowili, że nie podporządkują się seniorowi, więc z czasem władza centralna dzielnicy senioralnej była coraz słabsza, aż w końcu przestała istnieć. Każda z dzielnic stała się jakby odrębnym państwem. Książąt dzielnicowych nie obchodziła już cała Polska, przejmowali się tylko sprawami swojej dzielnicy, przez co Polska w znacznym stopniu osłabła gospodarczo, politycznie, a przede wszystkim militarnie. Złupiona, rozkradnięta i słaba Polska dzielnicowa zaczęła marzyć o zjednoczeniu swoich ziem. Sama idea zjednoczenia pojawiła się już na samym początku XIII wieku. Rozdrobnienie dzielnicowe sprawiło, że Polska, w której nie było jedności politycznej stała się słabym krajem podatnym na wpływy sąsiadów, a także, że była krajem słabym militarnie na najazdy plemion pogańskich, które z biegiem czasu atakowały ją coraz częściej.
  Za pierwszego władcę, który odegrał rolę w procesie zjednoczeniowym należy niewątpliwie uznać
  LESZKA BIAŁEGO. W chwili zgonu ojca był małoletni, tron krakowski objął w 1202 roku po śmierci stryja (Mieszka III Starego). W roku 1217 w Dankowie zawarł przymierze z Henrykiem Brodatym. Zawarł też porozumienie z Władysławem Laskonogim panującym w Wielkopolsce. Zawarte przymierza pozwoliły mu na aktywną politykę pomorską i pruską. Książe za najważniejsze swoje zadanie w kraju uważał rozwiązanie problemu podziałów dzielnicowych. W tym celu zwołał w 1227 do Gąsawy zjazd, na który przybyli Henryk Brodaty i Władysław Laskonogi. Obradujący książęta zostali niespodziewanie zaatakowani przez swoich wrogów politycznych: Władysława Odonica i Świętopełka Pomorskiego. W czasie napadu Leszek został zabity. Podczas swojego panowania obejmował on swymi planami najważniejsze problemy ówczesnej polityki ogólnopolskiej, czyli zjednoczenie kraju, chrystianizację Prus, walkę o Pomorze i ekspansję na Ruś. Po śmierci Leszka doszło do walk o tron krakowski pomiędzy Konradem Mazowieckim a Władysławem Laskonogim. Zwyciężył ten drugi i w wyniku porozumienia zawartego w Cieni w 1228 objął we władanie dzielnicę. W tym czasie księstwem śląskim władał Henryk Brodaty. W swojej dzielnicy prowadził z rozmachem akcję kolonizacji terenów wiejskich, lokację miast oraz popierał rozwój rzemiosła i handlu. Pod jego panowaniem Śląsk stał się przodującym gospodarczo księstwem. W 1231 roku Henryk na mocy
  umowy z Władysławem Laskonogim objął rządy w Krakowie. Dzięki poparciu możnych udało mu się usunąć Konrada z Sandomiersczyzny, został także uregulowany zatarg z Konradem Mazowieckim, a latem 1234 roku zajął całą południową i zachodnią Wielkopolskę. Podpisany z Odonicem pokój sankcjonował podział dzielnicy wzdłuż linii Warty. W ten sposób powstało rozległe państwo Henryków, obejmujące Śląsk z Lubuszem, ziemię krakowską i znaczną część Wielkopolski wraz ze zwierzchnictwem nad księstwami opolskim i sandomierskim.
  Pierwsze próby jednoczenia ziem polskich podjął LESZEK CZARNY (1279-1288), który po śmierci Bolesława Wstydliwego zasiadł na krakowskim tronie. Za jego czasów zaczęła triumfować ideologia zjednoczeniowa, rozwinęło się mieszczaństwo, które miało stać się podstawowym zrębem przyszłej polityki zagranicznej.
  Panowanie Leszka w Krakowie toczyło się pod znakiem wielu wojen, które prowadził na kilku frontach, wielu reform, a także wielu zatargów z możnymi krakowskimi, przez co jego władza i siła zmalała.
  W 1282 roku tereny ziemi lubuskiej najechali Jadźwingowie, ale dzięki znakomitym umiejętnościom, Leszek rozgromił ich armię i od tej pory nie zagrażali mu już ziemiom polskim. Z biegiem lat między księciem a możnymi Ziemi Krakowskiej zaczęły narastać konflikty, do tego stopnia, że w 1285 roku możnowładztwo wystąpiło zbrojnie przeciw Leszkowi z zamiarem jego obalenia. Przeciwnicy wspierani przez księcia mazowieckiego Konrada II odnieśli sukces i Leszek musiał uciekać na Węgry. Jednak po krótkim czasie wrócił i rozgromił buntowników.
  Na przełomie lat 1287/1288 na ziemie Leszka najechali Tatarzy. Przewaga liczebna wroga zmusiła Leszka do ponownej ucieczki na Węgry. Kiedy Tatarzy opuścili Ziemię Krakowską Leszek powrócił do kraju, lecz nie cieszył się długo ze swojej władzy - zmarł we wrześniu 1288 roku.
  Dzieje panowania Leszka stały pod znakiem wielu wojen oraz ciągłych zatargów z opozycją i możnowładcami. Ale przez ten cały okres zamiast popierać bogatych i silnych możnowładców, Leszek Czarny popierał mieszczan. Widział w nich skuteczną podstawę do wzmocnienia władzy. Książe widząc złą sytuację, jaka panowały w dzielnicach i niemożność stawienia się najazdom wroga, chciał zjednoczyć wszystkie dzielnice i utworzyć od nowa jedno państwo...

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie