Treść zadania

Matka Teresa z Kalkuty – życie i działalność

26 sierpnia 1910 roku przyszła na świat mała Agnieszka Bojaxhiu - dziś znana jako Matka Teresa z Kalkuty. Urodziła się i wychowywała w albańskiej rodzinie w Skopje. Dorastała w domu, gdzie panowała religijna atmosfera. Wrodzona wrażliwość i wychowanie w poszanowaniu tradycyjnych wartości wpłynęły na jej postawę, na zamiłowanie do modlitwy i chęć niesienia pomocy potrzebującym. Swoje powołanie odczuła bardzo wcześnie, mając 12 lat pragnęła już wstąpić do zakonu. Była jednak zbyt młoda, dopiero w 1926 roku, tj. w wieku 16 lat rozpoczęła nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Loretanek. W zakonie przyjęła imię Maria Teresy od Dzieciątka Jezus, wybrała je, ponieważ wielką czcią darzyła św. Teresę z Lisieux. W roku 1931 złożyła śluby czasowe, a w 1934 została wysłana przez przełożonych do Indii w celu kontynuowania nauki. Śluby wieczyste złożyła 1937 r. , ślubując do końca życia zachować czystość, żyć w ubóstwie i być posłuszną wobec władz zakonnych i kościelnych. Po złożeniu ślubów i po sześciomiesięcznym kursie języka angielskiego w Dublinie wysłano ją do Kalkuty, by tam w liceum Loretanek pracowała jako nauczycielka historii i geografii. Nie było to zajęcie, o jakim marzyła. Pragnęła odosobnienia za grubymi murami, by w ciszy klasztoru móc oddawać się kontemplacji i modlitwie. Jednak Plan Boży i władze zakonne przewidziały dla niej inną rolę. Kiedy uzyskała zgodę władz Zgromadzenia na opuszczenie klasztoru, zabrała ze sobą tylko jedno sari, 5 rupii i bilet kolejowy do Patny. W Patnie ukończyła kurs pielęgniarski i z tą wiedzą rok później, (1949 r.) wyruszyła do Kalkuty. Zobaczyła tam ludzi żyjących w strasznej nędzy, umierających na ulicach z głodu i chorób. Ten widok ją przeraził, wiedziała, że może im pomóc i że musi to zrobić. Ci ludzie potrzebowali opieki, ale potrzebowali też otuchy, duchowego wsparcia, potrzebowali kogoś, kto wskazałby im drogę i dał nadzieję. Tu odnalazła swoje powołanie. Znalazła wsparcie u miejscowych dziewcząt, które tak jak ona pragnęły wstąpić do zakonu i nieść pomoc innym. W latach 50-tych indyjski rząd podarował im 34-akrową działkę koło miasta Asansol, założyły tam kolonię dla chorych na trąd, nazwały ją Shanti Nagar, co oznacza Miasto Pokoju, była to bowiem oaza dla pozbawionych nadziei nawet na spokojną śmierć.
R E K L A M A czytaj dalej ↓

Zapoczątkowana przez Matkę Teresę działalność w latach 60-tych nabierała coraz większego rozmachu. W wielu miejscach na świecie powstawały podobne ośrodki niosące pomoc ludziom dotkniętym trądem, niewidomym, niepełnosprawnym, starym i umierającym, a także domy opiekujące się sierotami. Efekty jej działalności wpłynęły na decyzję o przyznaniu jej prawa do utworzenia własnego zgromadzenia, w 1959 r. Matka Teresa powołała do istnienia Kongregację Misjonarek Miłości, kilkanaście lat później, w 1965 r. otrzymało ona status zgromadzenia na prawie papieskim. Matka Teresa nie ustawała w swojej pracy, w 1952 r. otwarła szczególnego rodzaju dom opieki - rodzaj hospicjum, dla tych, którzy pragnęli w spokoju doczekać śmierci i umrzeć w godnych warunkach. Trafiali do niego ludzie opuszczeni przez wszystkich, pozbawieni bliskich i opieki państwa. Działalność Matki Teresy cieszyła się dużym uznaniem Pawła VI, w 1968 roku papież zwrócił się do niej z prośbą o przybycie sióstr z Kongregacji Misjonarek Miłości do Rzymu w celu otoczenia opieką najbiedniejszych. W 1970 roku z inicjatywy Matki Teresy zostały otwarte dwa klasztory kontemplacyjne: męski i żeński. W 1973 roku powstało Zgromadzenie Braci Misjonarzy Miłości, będące męskim odpowiednikiem Zgromadzenia Misjonarek Miłości. Pełna poświęceń praca Matki Teresy na rzecz ludzi najbardziej potrzebujących spotkała się z uznaniem całego świata. Została ona nagrodzona najpierw pokojową nagrodą Jana XXIII, a nieco później w 1979 roku Nagrodą Nobla, również za działalność na rzecz pokoju na świecie. Pieniądze otrzymane z tytułu owych nagród przeznaczyła na wsparcie dla zakładanych przez siebie ośrodków. Jednocześnie podejmowała kolejne inicjatywy, doprowadzając do powstania 50 domów dla opuszczonych dzieci w Indiach, a także w wielu innych krajach. W 1961 r. w Kalkucie otwarto centrum pomocy dla trędowatych, kolejne Miasto Pokoju. W roku 1985 starania członków Zgromadzenia doprowadziły do otwarcia ośrodka dla chorych na AIDS w Stanach Zjednoczonych (Gramvich Viagen), była to pierwsza tego rodzaju placówka na świecie.
Obecnie działalność zakonu obejmuje 126 krajów ( także na terenach byłego ZSRR). W 1989 roku powstała świecka gałąź Zgromadzenia pod nazwą Zgromadzenia Świeckich Misjonarzy Miłości. Za przykładem Matki Teresy poszło wiele osób, które tak jak ona pragnęły nieść pomoc biednym i cierpiącym. Dziś ta gałąź Zgromadzenia liczy już ok. 3 000 000 członków, kobiet i mężczyzn, których łączy wspólna wielka idea. W ramach Zgromadzenia Misjonarzy i Misjonarek Miłości działa ponad 3 000 osób duchownych w 400 domach opieki. Organizacja ta ma też swoje oddziały w Polsce. Zgromadzenie to powstało w naszym kraju w 1983 r. choć już wcześniej w szeregach Misjonarek Miłosierdzia działały Polki. Obecnie spośród 50 Polek należących do zgromadzenia w kraju przebywa mniej niż 10. W Polsce istnieje pięć placówek, powstałych z inicjatywy Zgromadzenia: dwie w Warszawie, jedna w Zaborowie pod Warszawą i po jednej w Katowicach i Szczecinie. Działalność tych ośrodków, podobnie jak na całym świecie, opiera się na pomocy najuboższym, chorym i opuszczonym. Matka Teresa otaczała je wszystkie swoja opieką, w Polsce była kilkakrotnie, uczestnicząc w składaniu ślubów przez siostry ze swojego zgromadzenia. Ostatnia jej wizyta w Polsce miała miejsce na przełomie maja i czerwca 1995 r., wówczas to spotkała się z warszawskimi studentami. Mówiła im o swoim powołaniu, tłumaczyła, jaki jest cel pracy misjonarskiej. Misjonarki i Misjonarze Miłości pragną przede wszystkim nieść ludziom dobro, pomagają im uzyskać zbawienie, wskazując właściwe drogi. Chcą służyć nie tylko ubogim, ale wszystkim, którzy potrzebują duchowego wsparcia.
Matka Teresa zmarła w wieku 87 lat 5 września 1997 roku na skutek choroby serca. Jej postawa jest przykładem miłości pełnej poświecenia, zupełnego oddania się idei czynienia dobra. Bezinteresowność i poświęcenie, z jakimi służyła ludziom, którzy nie mogli liczyć na niczyja pomoc, ludziom chorym, biednym opuszczonym zasługuje na największy podziw. Pogrzeb Matki Teresy odbył się 13 września 1997 roku, rząd Indii zadecydował o jego wyjątkowo uroczystym charakterze. Pochowano ją z ceremoniałem, przysługującym osobom o najwyższej randze w państwie. 19 października papież Jan Paweł II uznał ją za błogosławioną.