Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  paula78-99 25.11.2010 (15:54)

  Zmartwychwstanie u św. Pawła
  
  Jeden ze współczesnych myślicieli chrześcijańskich zapytany jakimi oczami spojrzałby na swe życie przekonując się ostatecznie w godzinie śmierci, że żadnego Boga nie ma i nigdy nie było, odparł: Nie czułbym się oszukany, nie żałowałbym ani jednej chwili, mimo wszystko wciąż jeszcze odczuwałbym radość, że wierzyłem w miłość ... To w swoim duchu oczywiście bardzo ewangeliczne wyznanie.
  
  Przypominają mi się te słowa podczas medytacji nad fragmentem tekstu pawłowego z Liturgii Słowa. Apostoł, bezpośredni świadek Jezusa pisze tymczasem: ‘Jeżeli przedmiotem naszej nadziei w Chrystusie jest tylko to życie, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania ... ’.
  
  Czyżby św. Paweł nie był przekonany co do czysto ludzkich walorów chrześcijańskiego orędzia, do tego, co jest w nim z najlepiej pojętego humanizmu? Nie! Tyle tylko, że pierwszym pokoleniom uczniów przyszło żyć w czasach szczególnie trudnych, gdzie śmierć w obronie wiary w Jezusa nie należała tak znowu do rzadkości. Paradoksalnie chrześcijanie płacili najwyższą cenę za najpiękniejszą nowinę, jaka mogła rozbrzmieć na tym pełnym łez padole, wieść, że człowiek już więcej nie umiera, że w Chrystusie osiągnął nieśmiertelność. Skądinąd dziwne, ale taki już bezrozumny jest ten świat. Stąd wypowiedź Apostoła jest tak bardzo dramatyczna w tonie, tym więcej, że Paweł śmierć męczeńską rzeczywiście poniósł. Sami żyjemy w czasach o ileż bardziej uprzywilejowanych!
  
  Ale teraz punktem kontrowersji między grupą Koryntian a nim samym staje się sprawa rozumienia faktu samego zmartwychwstania. Z listu wyraźnie nie wynika, co tak naprawdę kwestionowała owa grupa, do której zwracał się Apostoł. Dzisiaj zasadniczo przyjmuje się, że na pewno nie samą możliwość przedłużenia egzystencji poza śmierć. Ostatecznie Paweł miał do czynienia ze środowiskiem greckim wychowanym na misteriach najprzeróżniejszych kultów, na mitologii, na filozofii platońskiej, stąd bez wątpienia sprawa zmartwychwstania samej duszy nie ulegała dla nich nigdy wątpliwości. Prawdopodobnie owi Koryntianie zareagowali tak samo jak wcześniej ich rodacy w pobliskich Atenach, gdy na Areopagu Paweł mówił o zmartwychwstaniu ciała.
  
  Dla tych ludzi, którym Platon wydawało się raz na zawsze wpoił, że ciało jest więzieniem duszy myśl, że cielesność będzie towarzyszyła człowiekowi w wieczności była po prostu nieznośną. Dlatego też Paweł świadomie wskazuje na fakt zmartwychwstania Jezusa. Mówi: Wyjątek ten podważa zdecydowanie stanowisko platońskie, a potwierdza zmartwychwstanie powszechne. Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, to oczywiście i chrześcijanie nie mogą zmartwychwstać. A ‘jeżeli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał! ’. Opierając się na fakcie zmartwychwstania Jezusa Paweł wyznaje więc wiarę w zmartwychwstanie powszechne: chrześcijanie mają powrócić do życia w Chrystusie.
  
  Oczywiście św. Paweł nie popierałby wcale obrazów, na których malarze przedstawiają zmarłych rozbudzonych głosem trąby i usiłujących podnieść kamienie przywalające ich groby. Uczył, że po złożeniu w ziemię powstanie i pojawi się za sprawą Boga żywego, prawdziwego Odnowiciela, ciało nowe, całe przeniknięte Duchem. Ciało, które tak się ma do szczątków pierwotnego ciała, jak kłos rosnący w słońcu do obumierającego ziarna. To kierując się tą myślą Claudel kazał wyryć na swym grobie słowa: ‘Tu spoczywają szczątki i posiew Paul Claudela’.
  
  Mówi któryś z teologów. Popatrzmy jednocześnie na minerał i kwiat. Kwiat nie zawiera takich składników, których nie ma w skale, lecz te składniki są w nim podniesione do wyższego rodzaju egzystencji: wszystko, co jest niższe odnajdujemy w tym, co jest wyższe, ale jest tam w postaci szlachetniejszej. Tak na przykład tlen i azot w istocie żywej albo pierwiastek życia w człowieku. jestem stałą siedzibą takiego uszlachetniania ja, który żyję życiem cielesnym, ale przenoszę to życie fizyczne w sferę myśli i miłości. A więc któż mógłby twierdzić, że ten ruch tak ogólny, dzięki któremu wszystko, co jest dobre, przetrwa, a nie niszczeje nie odbywa się w dalszym ciągu ... i dlaczego ta niepełna przemiana, którą wykazuje nam natura na każdym etapie naszego życia, nie miałaby w końcu osiągnąć swej pełni po przejściu śmierci? ... Jeśli wierzymy w Stwórcę ... czemu miałby tę istotę duchowo cielesną, zwaną Człowiekiem, zniszczyć lub uratować tylko jedno jej oblicze?
  
  Sam Zmartwychwstały nie podejmuje w dalszym ciągu swego dawnego trybu życia; wszedł duszą i ciałem w nowy rodzaj istnienia, z którego wyżyn pozwala się niekiedy widzieć i dotykać, pojawia się czasem poprzez przestrzeń i czas, poprzez materię, ale nie jest związany tym, co w czasie, przestrzeni i materii jest dla nas ograniczone. A więc przenika przez przedmioty materialne, jest obecny w kilku miejscach jednocześnie, a zapory wszechświata dla niego nie istnieją. Nie jest przywróconym do życia, ale istotą duchową. Paweł mówi: Wsiewa się skazitelne, powstaje nieskazitelne, wsiewa się w słabości, a powstanie w mocy. Wsiewa się ciało ożywione, ciało zmysłowe, jak ciało Adama, a zmartwychwstaje ciało duchowe, ciało mające za podstawę nie zmysły, lecz Ducha, które to słowo w Piśmie świętym jest może najpełniejsze znaczenia i tajemnicy, a w naszym języku wyraża to, co właściwe Bogu, ponieważ Bóg jest Duchem według świętego Jana. Wracamy do głównego wątku.
  
  Przy tym Apostoł sugeruje, że w tej kontrowersji dotyczącej zmartwychwstania ciała w grę wchodzi całe życie chrześcijańskie: wiarygodność osób świadczących o powstaniu z martwych Jezusa, prawdziwość ich przepowiadania, wartość samej wiary, rozumność nadziei, wybaczenie win, wysoki poziom życia moralnego, znaczenie misji, no i ów absurdalny w innym przypadku wymóg dania świadectwa Jezusowi aż po męczeństwo włącznie.
  
  Przy czym Apostoł nie przesądza teraz powszechnego zmartwychwstania chrześcijan i niechrześcijan ani porządku nagrody czy kary, nie zajmuje się tym. Paweł myśli tylko o tych, którzy w Chrystusie będą ożywieni. Dla nich to Chrystus jest pierwszym spośród tych, co pomarli. Mówi Koryntianom: to właśnie Chrystus przez swoje zmartwychwstanie określił ściśle waszą przyszłą sytuację. Chciał przez to powiedzieć: jest nieporozumieniem wychodzić od jakichś przesłanek ideologicznych i mówić: zmartwychwstanie nie jest możliwe. U początku istnieje fakt historyczny zmartwychwstanie Jezusa, który musi zdeterminować wszelkie ludzkie poglądy i zachowania.
  
  Taki problem stanął przed Pawłem za sprawą pewnych osób gminy korynckiej. Równie zdziwiony musiałby być Apostoł za naszych dni, gdy śledząc różnego rodzaju sondaże dowiedziałby się, że więcej ludzi wierzy w Boga, niźli we własne zmartwychwstanie (pełne zmartwychwstanie tak ciała jak i duszy). I jeszcze raz musiałby zarzucić religijności wielu, że Bóg, którego wyznają jest Bogiem umarłych a nie żywych. A może przy okazji zapytałby jeszcze o nasze własne postrzeganie z martwych powstania Jezusa? I może nam samym zarzuciłby brak, np. brak radości, radości z faktu, że On żyje.
  
  Taki zarzut w każdym razie postawił Nietzsche: Uwierzyłbym, gdyby chrześcijanie mieli wygląd ludzi odkupionych’. Ba! Z drugiej strony, w rzeczy samej, jaka oszałamiająca witalność musiała być w uczniach pierwotnego Kościoła, że trzeba było ich niekiedy powściągać przed pójściem na męczeństwo. Tylko żywa miłość może być odpowiedzią na zmartwychwstanie. Sam Jezus powiedziałby może tak: Wasza Miłość zmartwychwstała, podczas gdy wy pozostajecie tu jeszcze na chwilę zaabsorbowani małymi, mało znaczącymi i przemijającymi problemami. Ale właśnie wasza Miłość żyje, trzeba, abyście z cierpliwością uczyli wasze serca, by się otwierały na przyjęcie tej radosnej nowiny. W rzeczywistości ona jest nowiną o waszym życiu. Bądźcie w świetle, nie wchodźcie w ciemne myśli, w czarne klimaty, otrząsajcie się ze smutków, jak z jesiennych liści, będziecie żyli i będziecie bezgranicznie szczęśliwi; już jesteście, możecie być co najwyżej niecierpliwi i tęskniący.
  :DDD ;***** poczytaj se

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie