Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 28.4.2010 (14:31)

  Życie codzienne rycerzy Zakonu Krzyżackiego
  
  
  
  W historii Polski określenie Krzyżak kojarzy się zwykle ze zbójcami, którzy pod płaszczami z czarnym krzyżem napadali na przygraniczne tereny Królestwa Polskiego i Litwy. Najczęściej wspomina się bitwę pod Grunwaldem oraz Hołd Pruski złożony przez wielkiego mistrza w Krakowie. Niewiele osób wie coś więcej o tym zakonie. Kim byli Krzyżacy? Jakie mieli zasady? Postaram się odpowiedzieć na powyższe pytania.
  
  
  Rycerz wstępując do zakonu wyrzekał się swoich dóbr. Zakonnik nie mógł mieć żadnej własności. Wszystko, co miał, musiał zrobić sobie sam z drzewa. Odzież otrzymywał od szatnego. Mógł mieć na zmianę dwie pary koszuli, spodni, kaftanów, białych płaszczy z krzyżem, worek do spania i pościel. Aby być przygotowanym do walki, rycerz zakonny spał w koszuli, spodniach i butach. Miał zakaz chodzenia boso! Jeżeli spał w domu to w sypialni zawsze paliło się światło. Krzyżak nie mógł również posiadać pieniędzy, ozdób przy siodle lub uzdach. Te ostatnie miały być zrobione tylko z prostego rzemienia.
  
  Krzyżacy szli spać między siódmą a ósmą, budzono ich o północy na jutrznię, którą odmawiali w kościele a następnie ponownie udawali się na spoczynek. Już o czwartej rano budzono ich ponownie. Wszyscy udawali się do kościoła, gdzie odmawiali godziny kanoniczne oraz słuchali mszy. Bracia odmawiali wielokrotnie modlitwę "Ojcze Nasz" i modlili się za poległych. Modły trwały do ósmej rano. Następnie szli do stajni lub zbrojowni gdzie przygotowywali swoją broń. Przed i po obiedzie ponownie odmawiali modlitwy a następnie mieli chwilę odpoczynku i wracali do swoich zajęć. Przed wieczerzą odmawiali nieszpory a po niej kompletę. Po niej następował cisza a bracia szli spać. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach można było zorganizować jakąś naradę. Obecność rycerzy na nocnych modlitwach była dokładnie kontrolowana. W sytuacjach szczególnych, np. po ciężkim marszu lub po bitwie zwierzchnicy mogli zwolnić zakonnych rycerzy z tego obowiązku.
  
  Jak widać życie Krzyżaków było bardzo monotonne. Małym wyjątkiem był odbywająca się raz w tygodniu kapituła, w czasie której komtur wydawał różne zarządzenia i projekty pod rozwagę braci oraz wysłuchiwał oskarżeń. Dyscyplina w Zakonie była bardzo surowo przestrzegana. Jeżeli ktoś złamał jakąś zasadę, miał obowiązek przyznać się do tego w czasie kapituły i otrzymywał od komtura odpowiednią karę. Jeżeli ktoś zataił swoje przewinienie inni rycerze mieli obowiązek go wydać.
  
  
  Kary dzieliły się na cztery rodzaje:
  
  1. Za występki małe, związane np. z jedzeniem i piciem rycerz otrzymywał jeden dzień kary i była to często kara cielesna.
  
  2. Za przewinienie drugiej kategorii, na przykład za bójki, niekarność lub pobyt poza zakonem pozbawiano winnego noszenia płaszcza. Ukarany miał chodzić do pracy razem z niewolnikami, jadł razem z sierżantami, a nie z braćmi. Ponadto przez trzy dni w tygodniu żył o chlebie i wodzie. Karę tą mógł zmniejszyć Komtur lub kapituła braci zakonnych
  
  3. Występki poważne takie jak poranienie chrześcijanina, spiski i zatajenie własności, kradzieże, zdrada, zniszczenie dokumentów, spędzenie kilku nocy poza terenem zakonu, grzechy cielesne, karane były rocznymi karami. Komtur oraz bracia mogli zadecydować o przedłużeniu kary lub zakuciu winnego w kajdany.
  
  4. Najwyższą karą było wypędzenie z Zakonu. Karano w ten sposób braci zakonnych, którzy uciekli z pola bitwy, sprzedawali urzędy i godności, dopuścili się sodomii, dopuścili się odstępstw od wiary lub zataili fakty mogące przeszkodzić w ich przyjęciu do zakonu. Sprzedawanie godności i zatajenie przeszkód mogło być darowanie i rycerz mógł być ponownie przyjęty natomiast inne występki oznaczały wykluczenie wieczyste.
  
  
  
  Jeżeli ktoś został wyrzucony z zakonu to stawał się jednocześnie człowiekiem, który nie miął wszystkich praw w społeczeństwie. Ponieważ śluby dalej obowiązywały, taki rycerz nie mógł zawierać legalnego małżeństwa, nie mógł być przyjęty do innego zakony. Był człowiekiem obciążonym hańbą wypędzenia i średniowieczne społeczeństwo wykluczało go ze swego grona.
  
  Wymienione powyżej kary stosowano zarówno w czasie trwania pokoju jaki i wojny. Pokutnik odbywał pokutę w miejscy wyznaczonym przez wielkiego mistrza (zazwyczaj był to jego namiot), oddając wcześniej swoją broń, zbroję i konia marszałkowi. Ten zaś mógł oddać uzbrojenie i konia innemu zakonnikowi. Winowajca mógł za zgodą marszałka doglądać broni i konia, ale po zakończeniu pokuty wszystko odbierał spowrotem. Kara odebrania konia była czymś częstym i bardzo uciążliwym. Wiązało się to z faktem, że armia krzyżacka składała się głownie z kawalerii. Ciężkie uzbrojenie najbardziej dawało się we znaki Krzyżakowi w czasie marszu.
  
  Widać więc, że życie zakonników nie było usłane różami, a reguły Zakonu Krzyżackiego były bardzo ściśle przestrzegane. Musimy jednak pamiętać, że w świadomości średniowiecznych mieszkańców Europy wszystko podporządkowane było religii a przynależność do Rycerskiego Zakony była traktowana jako służba bogu i zaszczyt. Średniowieczny rycerz był gotów podporządkować się takim regułom! ale krzyżacy
  nie zawsze zachowywali się dobrze ponieważ palili wioski i zabijali kogoś kto nie wierzył w jezusa t.zszeżenie wiary mieczem
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie