Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  anulka269020 27.4.2010 (22:51)

  Muzyka kujawiaków zdaniem muzykologów ma bardzo urozmaiconą linię i ruchliwość rytmiczną. Dzięki dużej muzykalności i inwencji wiejskich wykonawców powstawały pełne polotu improwizacje oparte na typowym wzorcu muzycznym tego terenu. Muzyka kujawiaków jest szczytowym osiągnięciem w zakresie muzyki ludowej o rytmach mazurkowych. Tempo rubato osiąga osiąga w kujawiaku największe nasilenie. Chetnie je stosowali śpiewacy, było ono polem działania dla skrzypków kujawskich.
  Najistotniejszą cechą muzyki kujawskiej jest jej instrumentalny charakter.Tekst spełnia tu podrzędną rolę, jest krótki, ograniczony najczęściej do jednej zwrotki. Aby wypełnić rozbudowaną melodię, wykonawca podkłada całe szeregi luźnych sylab, zupełnie nie związanych z wątkiem tekstowym, jak np. : "Oj dana", "ra dana", "dana dana", itp. Typową obsadę kapeli kujawskiej stanowiły: jedne lub dwoje skrzypiec, basy, rzadziej - klarnet i bębenek. Na specyfikę i oryginalność muzyki kujawskiej zwrócił uwagę Fryderyk Chopin. Większość mazurków Chopina to właśnie kujawiaki.
  TANIEC:
  
  Kujawy należą do obszaru środkowej Polski, na którym dominowały w tańcu rytmy mazurkowe. Do tańców tej grupy zalicza się kujawiaka, mazurka i oberka, wszystkie one występują na terenie Kujaw.
  Tańcem pierwszoplanowym był oczywiście Kujawiak. Tańczono go Zespół Folklorystyczny Cepelia-Poznańzawsze po linii koła, w ustalonym porządku - pilnowanym często na weselach przez drużbę. Nikomu nie wolno było wpadać do środka kręgu tańczących, zmianę kierunku wirowania podawał przewodnik tupnięciem lub okrzykiem. "na odcib", "na odcibkę" (w prawo) i "na kseb" (w lewo). Trzeba było tańczyć równiutko, tak okrągło, że, jak mówią: "i na deseczce mógłby wywinąć". Spódnice kobiet musiały iść równo "jak woda" - to świadczyło dopiero o umiejętnościach tańczących. Tej płynności i harmonii ruchów w tańcu specjalnie przestrzegano na Kujawach. Tancerz wychodził przed kapelę, opłacał się datkiem pieniężnym i "podawał nutę" - to znaczy zaśpiewał wybrana melodię. Wyjątkowym zjawiskiem w zwyczaju tanecznym było opłacenie się dziewcząt wyprowadzanych przez parobków do tańca w czasie podkoziołka, tj. we wtorek zapustny, co miało wyraźne obrzędowe znaczenie
  Stroje kujawskie:
  Na odświętny strój dziewczęcy składa się:
  
  koszula z białego płótna, bez kołnierzyka, z marszczeniem pod szyją i na ramieniu z mankietem na długim rękawie;
  stanik (gorset, sznurówka) bez rękawów, z wąskimi ramiączkami i romboidalnymi tackami, wcięty w talii i sznurowany na przodzie kolorową wstążką, obszyty galonkami. Szyto je również z tkanin gładkich (kamlet, sukno) lub wzorzystych;
  spódniczki i spódnice ze stanikiem bez rękawów szyte z jednej tkaniny, ciętej w talii;
  spódnice z tkanin gładkich wełenkowych, bawełnianych o wzorach tkanych lub drukowanych;
  fartuch płócienny gładki (niebieski lub biały);
  kabat (kaftan) krótki do bioder z sukna niebieskiego lub granatowego, ozdobiony złotym galonem na szwach;
  węgierka - sukmana granatowa, niebieska z podszewką, u bogatszych barankiem;
  obuwie - płytkie buciki z sukna lub aksamitu, ozdobione gufrowaną wstążką, obok czółenek i pantofli pojawiło się zimowe obuwie skórzane o cholewkach sięgających powyżej kostki;
  pończochy - czerwone, granatowe, niebieskie lub białe;
  nakrycie głowy - w lecie szlarka z wpiętymi kwiatami, zakończona na karku pękiem długich wstążek wielobarwnych. W chłodne i dżdżyste dni dziewczęta owijały głowę kolorowymi chustkami;
  dodatki - chusta wełniana do okrycia, chusteczka mała, biała przywiązana do małego palca. Korale i szklane paciorki wiązane na szyi pod brodą. Na nich krzyżyki i medaliki.
  
  Odświętny strój męski:
  
  koszula z partu bielonego lub płótna fabrycznego z kołnierzykiem obalonym, wiązanym pod szyją, czerwoną wstążką i podwijanym czerwoną chusteczką;
  spodnie bawełniane, u bogatszych z pasiastego samodziału lub kamletu niebieskiego i granatowego;
  jaka czerwona z sukna lub sztruksu, kołnierzyk stojący niski, rękawy długie z ozdobnie stębnowanymi mankietami;
  kaftan - sukienny, granatowy, niebieski z półrękawkiem, szamerowany z wiązaniem na knebelki lub zapinany na haftki i ozdobiony guzikami. Poły sięgają do połowy ud. Kaftan ten był nakładany na jakę i wówczas jej rękawy były widoczne, częściej miał doszyte rękawy z czerwonej, bawełnianej połyskującej tkaniny np. satyny;
  pas - wełniany, tkany lub dziany, najczęściej czerwony lub pąsowy, wiązany na kaftanie;
  nakrycie głowy - rogatywka obszyta barankiem albo cylinder z małym rondem i główką szerszą u góry, ozdobiony wstążkami, pawimi piórami i błyszczącymi drucikami;
  obuwie - buty z wywijanymi cholewami - wywrotki, u bogatszych cholewy pod kolana szyte z obu płatków skóry juchtowej, barwy naturalnej
  
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie