Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  po937 17.11.2010 (16:54)

  Słowo "faraon" określające egipskiego władcę pochodzi od starożytnego "per-aa", czyli "wielki dom". Tak nazywano w Egipcie pałac królewski, a od czasów XVIII dynastii również samego króla.
  
  Władza faraona miała charakter świecko-religijny. Oprócz sprawowania rządów pełnił on funkcję kapłana - jedynego prawdziwego kapłana i namiestnika bogów na Ziemi. Faraon stawał się boski podczas koronacji - ceremonii wymyślonej przez Egipcjan. Największą władzę i autorytet wśród ludu miał faraon za czasów Starego Państwa, zwłaszcza IV dynastii. Aspekt religijny rządów przyczyniał się do umacniania władzy nad ludem - robotnicy z wielkim zapałem i oddaniem pracowali przy budowie piramid, ponieważ wiedzieli, że splendor, w jakim faraon będzie odchodził w zaświaty zapewni zbawienie i nieśmiertelność również całemu ludowi. Król osobiście odprawiał ceremonie i rytuały w świątyni, zwłaszcza w czasie świąt. Oprócz pełnienia obowiązków związanych z obrzędami religijnymi, faraon brał czynny udział w życiu świeckim swojego państwa. Poddani mieli dobry kontakt ze swoim władcą - często widywano go w czasie różnych uroczystości i imprez o charakterze świeckim, lub podróżującego łodzią po Nilu. Nie można jednak było się z nim spoufalać. Obowiązywała zasada nietykalności faraona - kto ośmielił się ją naruszyć spotykała go sroga kara, a nawet śmierć. Zasady etykiety dotyczyły też zwracania się do króla - należało mówić o nim w trzeciej osobie używając określenia "Jego Majestat".
  
  Faraon był uosobieniem i dysponentem "maat", czyli "porządku wszystkich rzeczy". Był to rodzaj niepisanego prawa zwyczajowego, jaki obowiązywał mieszkańców starożytnego Egiptu. W oczach społeczeństwa faraon był wzorem cnót wszelkich, chodzącą doskonałością, wprost ideałem - a przynajmniej na takiego go kreowano. W sztuce przedstawiano faraonów zgodnie z zasadami kanonu. Ich wyidealizowane wizerunki miały ukazać cały majestat i dostojeństwo osoby króla.
  
  W okresie Średniego i Nowego Państwa boskość faraona znacznie zmalała. Ludzie zdali sobie sprawę z istnienia własnej nieśmiertelnej duszy, której zbawienie nie zależało już raczej od zbawienia duszy władcy. Dlatego arystokraci i dostojnicy nie budowali już swoich grobowców w królewskiej nakropoli wokół grobowca faraona i nie popierali tak bezkrytycznie wszystkich jego działań. Faraon musiał teraz zabiegać o względy kapłanów i arystokratów. Jeśli nie wykazywał się wystarczającym sprytem, jego władza słabła, a w skrajnych przypadkach dochodziło nawet do obalenia jego rządów.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie