Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  studentka9001 26.4.2010 (16:58)

  Stanisław Wokulski [edytuj]
  
  Information icon.svg Osobny artykuł: Stanisław Wokulski.
  
  Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści. Jego wyrazista postać w polskiej kulturze masowej stała się symbolem przedsiębiorczości, łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty.
  Izabela Łęcka [edytuj]
  
  Information icon.svg Osobny artykuł: Izabela Łęcka.
  
  Pochodzi ze starej, arystokratycznej rodziny, która stoi na krawędzi bankructwa. Jest niezwykle piękna, o posągowej urodzie. Wychowana w typowy dla arystokracji sposób: w świecie "wiecznej wiosny", w salonach, na królewskich dworach, na balach i rautach, otoczona tłumem wielbicieli, którzy liczą na olbrzymi posag. Kiedy majątek wyczerpuje się, ojciec usilnie namawia ją, by wyszła za mąż za człowieka, którego stać na zapewnienie jej życia godnego arystokracji. Taki trafia się w osobie Wokulskiego. Początkowo Izabella nie jest w stanie zaakceptować związku z mężczyzną niższego stanu. Ze wstrętem wyobraża sobie siebie, jako "kupcową". Nie potrafi docenić poświęcenia, nie mówiąc o miłości do Wokulskiego. Ale charakter Łęckiej wyklucza miłość do kogokolwiek. Jak pisze J. Bachórz: "... jej oziębłość uczuciowa pochodzi w jakiejś mierze z wychowania w takiej sferze towarzyskiej, w której miłość uważano za niestosowność: tu »usta jadły, żołądki trawiły, a buciki rozmawiały o uczuciach lodowatych serc i marzeniach głów niezawrotnych«". Owszem, potrafi kokietować mężczyzn, flirtować z nimi, zabawiać ich rozmową, ale żadnemu nie potrafi okazać uczuć. Potrzebę kochania realizuje, poprzez "romans" z zimną rzeźbą Apolla, który jest niejako odbiciem jej samej. Kiedy okazuje się, że ożenek z Wokulskim jest konieczny ze względów finansowych, przyjmuje jego oświadczyny (głównie ze względu na prośby ojca). Jednak nawet wtedy nie potrafi być z nim szczera. Jej sytuację i charakter świetnie obrazuje legenda o księżniczce i złotej szpilce, opowiedziana przez Węgiełka w rozdziale Lasy, ruiny i czary (rozdz. VI, t. II).
  
  Izabela Łęcka to jedna z największych femme fatale w polskiej literaturze. Tragizm tej postaci polega na tym, że nie zdaje sobie sprawy ze zła, jakie wyrządza innym i sobie samej.
  Ignacy Rzecki [edytuj]
  
  Information icon.svg Osobny artykuł: Ignacy Rzecki.
  
  Pochodził z niższej warstwy społecznej, wychowany w duchu patriotycznym, czemu dał wyraz uczestnicząc w powstaniu węgierskim 1848 walcząc "o wolność waszą i naszą". Jest człowiekiem starej daty: gorącym bonapartystą i zapatrzonym w przeszłość romantykiem. Jego kalkulacje polityczne są dość naiwne, wierzy w rychłą wojnę, która przyniesie Polsce niepodległość, nadal po 1871 roku jest zapatrzony we Francję.
  
  Pracuje jako subiekt w sklepie Mincla, a potem Wokulskiego, przyjaźni się bardzo z przełożonymi. Pracuje z wielkim uczuciem, przy tym jest niezwykle skromny i oddany swojemu zajęciu, jednak zupełnie nie umie poradzić sobie w życiu. Po sprzedaży sklepu jest spychany na drugi plan i nieustannie kontrolowany. Nie umie dojść do wniosku, że jego życiowe ideały legły w gruzach. Ostatecznie umiera w wielce symbolicznej scenie w swoim miejscu pracy, które tak ukochał. Był starym idealistą, który okazał się nie przystawać do czasów w których żył. Przez zamieszczenie w powieści "Pamiętnika starego subiekta" staje się drugim pierwszoplanowym narratorem utworu.
  Julian Ochocki [edytuj]
  
  Czytelnik poznaje Juliana Ochockiego po raz pierwszy, gdy przychodzi on do kościoła karmelitów p.w. Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca w Wielką Sobotę 1879 roku, aby pomóc Izabelli Łęckiej (kuzynce, w której skrycie się kocha) podczas świątecznej kwesty dobroczynnej, w 41 odcinku Lalki, wydrukowanym 29 listopada 1887 roku[12]. Jest 28-letnim kawalerem, którego charakteryzuje zgorzknienie życiowe, często niedojrzałe zachowanie, krnąbrność, impertynencja, indywidualizm na granicy egotyzmu, a jednocześnie wdzięk i urok. Stanowi uosobienie przemian, jakie następowały w polskim życiu kulturalnym końca lat 80. XIX wieku (a więc dekadę później od czasu powieściowego) – przede wszystkim zmiany pokoleniowej[13]. Skupia w sobie rodzące się w czasie realnym powstawania Lalki tendencje modernistyczne, przede wszystkim pesymizm, poczucie kryzysu kultury, krytykę świata, który "chyli się ku upadkowi" i filisterskiego drobnomieszczaństwa; Ochocki jest przekonany o własnej wyższości. Jego dziedziną nie jest jednak sztuka, a nauki ścisłe – między innymi idée fixe machiny latającej. Jednak ze względu na to, że jest przedstawicielem okresu przejściowego, to został pozbawiony charakterystycznego dla późniejszych dekadentów estetyzmu[14]. W pierwszym tomie powieści bohater przyznaje, że nęka go tęsknota, czuje się przy tym człowiekiem zdesperowanym i niespełnionym, jest rozczarowany ograniczeniami, nie ma poczucia bezpieczeństwa. Mówi: Zajmuję się wszystkim; czytam i pracuję od rana do nocy, ale – nie robię nic.[15], Kiedy pomyślę, że w dwudziestym ósmym roku tylko tyle zrobiłem, ogarnia mnie desperacja. Mam ochotę albo porozbijać swoje laboratorium i utonąć w życiu salonowym, do którego mnie ciągną, albo – trzasnąć sobie w łeb...[16]. Potrafi jednak zdobyć się na entuzjazm, kiedy np. dowiaduje się, że Wokulski odbył podróż balonem, a przy pierwszej rozmowie z nim opowiada przejęty o pomyśle zbudowania machiny latającej (Oszaleję, albo... przypnę ludzkości skrzydła...[17]). Nie wierzy przy tym w Boga, chociaż czytelnik dowiaduje się o jego ateizmie tylko z wypowiedzi barona[18]. Często zachowuje się niekonwencjonalnie, a przez to sprzecznie z obowiązującymi normami towarzyskimi, co budzi np. oburzenie Wąsowskiej[19]. Pogardliwie wyraża się także o warstwie społecznej, do której przynależy – arystokracji. Jest to postać niejednolita, pełna sprzeczności, oscylująca pomiędzy zblazowaniem, a entuzjazmem, pomiędzy apatią a maksymalnym napięciem emocjonalnym[20]. W powieści nie pojawia się monolog wewnętrzny bohatera, czytelnik więc nie poznaje jego myśli i przeżyć. Za jego pierwowzór uważa się Juliana Ochorowicza[21].
  Bohaterowie drugoplanowi [edytuj]
  
  * Tomasz Łęcki – ojciec Izabeli. Jest typowym arystokratą i w takim duchu wychował córkę. Jego postępowanie jest dowodem totalnej nieodpowiedzialności ze strony arystokracji. Posiadał kiedyś spory majątek, ale strwonił go na zagraniczne wojaże i wystawne życie. Bankructwo nie skłoniło go jednak do zmiany postępowania. Żyje beztrosko z dnia na dzień. Zamiast ograniczać wydatki, zaczął wyprzedawać pozostałe mu jeszcze dobra (rodzinne srebra, kamienicę). Jego wysokie mniemanie o sobie nie przeszkadza mu wykorzystywać Wokulskiego jako "maszynki do zarabiania". Liczy na wysokie profity z założonej przez Stanisława spółki. Nie ma przy tym zielonego pojęcia o interesach, a duże zyski (które są faktycznie jałmużną od Wokulskiego) traktuje jako dowód swojego biznesowego geniuszu. Mimo ojcowskiej miłości, córka jest dla niego niemal przedmiotem transakcji – chce wymienić ją na bogatego zięcia, który jest w stanie zapewnić im dostatnie życie. Tomasz Łęcki umiera na atak apopleksji, prawdopodobnie na wieść, że marszałek zrezygnował ze starań o rękę panny Izabeli.
  
  * baronostwo Krzeszowscy – małżeństwo żyjące w separacji, której powodem była prawdopodobnie tragiczna śmierć córeczki. Baronowa, której udało się zgromadzić dość pokaźny majątek, mieszka w kamienicy Łęckich, mimo że nie czuje się tam dobrze (dokuczają jej sąsiedzi, lekceważy dozorca). Ma sentyment do mieszkania, gdyż znajduje się tam ulubiony pokój córki, który pozostał niezmieniony od jej śmierci. Jest zgryźliwą histeryczką, niemal nigdy nie opuszcza mieszkania, dręczy służbę, a jej ulubionym zajęciem jest pisanie złośliwych anonimów. W końcowej części utworu baronowa kupuje kamienicę i usuwa z niej większość lokatorów. Baron z kolei to lekkoduch, wydający krocie na karciane długi i wyścigi konne. Ruina finansowa zmusza go w końcu do pogodzenia się z żoną i zamieszkania razem.
  
  * Członkowie spółki Wokulskiego – Prus zaludnił ową spółkę galerią barwnych postaci, których czytelnik zwykle nie zna nawet z imienia. Należą do nich: hrabia "Anglik" – zmanierowany starzec, który, podporządkowując się ówczesnej modzie, mówi po polsku z angielskim akcentem, okraszając każdą wypowiedź mnóstwem anglicyzmów, czy książę, wiecznie mówiący o "nieszczęśliwym kraju".
  
  * Minclowie – to rodzina reprezentująca solidne mieszczaństwo pochodzenia niemieckiego. Jeszcze ich babka nie znała słowa po polsku, ale już jeden z jej wnuków angażuje się w powstanie styczniowe (zresztą pomiędzy braćmi Franzem i Janem trwa spór o przynależność narodową). Utrzymują się, prowadząc sklep galanteryjny, którego obroty systematycznie powiększają, z pokolenia na pokolenie. Kiedy ostatni z Minclów umiera, jego majątek przejmuje żona, która z kolei wnosi sklep w posagu Wokulskiemu. Ciepło w swoim pamiętniku wspomina ich Rzecki, który pracował u nich jako subiekt. Praca ta, była dla młodego Ignacego prawdziwą szkołą życia.
  
  * Prostytutka Marianna – Wokulski poznaje ją w kościele w czasie wielkosobotniej kwesty. Postanawia pomóc, dlatego też znajduje jej uczciwą pracę i opłaca mieszkanie. Dzięki temu sprowadza ją na dobrą drogę. W końcowej części powieści wychodzi za Węgiełka.
  
  * Bracia Wysoccy – jeden z nich wegetuje w ubogim domku na warszawskim Powiślu. Wokulski ofiarowuje mu pewną kwotę i zapewnia pracę. Drugiemu organizuje przeniesienie do pracy na kolei w Skierniewicach, co okazuje się zbawienne dla Wokulskiego, ponieważ kiedy próbuje popełnić samobójstwo, życie ratuje mu właśnie Wysocki.
  
  * Węgiełek – parobek z Zasławia, marzący o nauce w stolicy. Wokulski poznaje go, gdy, na spacerze z Izabelą, oprowadza ich po ruinach zamku w Zasławiu. Przyciąga jego uwagę, gdy opowiada legendę, o "księżniczce ze złotą szpilką". Stanisław ofiarowuje mu pieniądze i zapewnia kwaterę w Warszawie, co umożliwia młodemu chłopakowi zdobycie zawodu. Później, gdy ten chce żenić się z byłą prostytutką Marianną, Wokulski finansuje ich wesele.
  
  * Geist – dawny wielki profesor, obecnie szaleniec opętany wizją stworzenia metalu lżejszego od powietrza. Wokulski spotyka go podczas wyprawy do Paryża. Próbuje przekonać Wokulskiego do swego projektu, wykłada swoją życiową filozofię, gdzie ludzkość podzielona jest na ludzi prawdziwych i bestie w ludzkiej skórze, a wynalazki przynosiły zło tylko dlatego, że dostawały się w ręce niewłaściwych ludzi. Wokulski od tego momentu będzie miał dylemat czy pracować z Geistem, czy starać się o pannę Łęcką. Prototyp tej postaci znajduje się we wcześniejszej, niedokończonej powieści Prusa Sława.
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie