Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  mery19 2.11.2010 (15:58)

  Fryderyk Franciszek Chopin, ur. 1 marca 1810 w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu. Najwybitniejszy polski kompozytor a także wybitny pianista. Czołowy przedstawiciel muzyki okresu romantyzmu. Nazywany jest poetą fortepianu. U źródeł jego twórczości leżała wielka wrażliwość oraz umiejętność czerpania wzorców wprost z polskiej muzyki ludowej.
  
  
  F. Chopin wywodzi się z majątku hrabiostwa Skarbków, gdzie jego ojciec, Mikołaj Chopin, z pochodzenia francuz, mieszkał i pracował jako guwerner. Matka, Justyna z Krzyżanowskich, pochodząca z Kujaw była osobą bardzo muzykalną - grała na fortepianie i śpiewała. Stała się pierwszą nauczycielką muzyki dla małego Fryderyka.
  W wieku sześciu lat chłopiec rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. Z starszą siostrą Ludwiką Fryderyk muzykował w domu grając na cztery ręce. Pierwszą próbą kompozytorską małego Fryderyka był Polonez B-dur napisany ręką ojca. Okres nauki u Wojciecha Żywnego to także początek występów publicznych małego Chopina. Grywał on w salonach arystokracji warszawskiej i brał udział w koncertach dobroczynnych.
  Fryderyk Chopin jako szesnastoletni młodzieniec rozpoczął studia w zakresie teorii kompozycji u Józefa Elsnera w warszawskiej Szkole Głównej Muzyki. Ogromny wpływ na rozwijanie jego talentu było obcowanie z pieśniami i tańcami ludowymi Mazowsza, Kujaw, Wielkopolski i Lubelszczyzny. W 1826 roku odbył swoją pierwszą zagraniczną podróż do Berlina, a wkrótce także do Wiednia oraz do Drezna i Pragi. Wieku dziewiętnastu lat ukończył studnia u J. Elsnera.
  W październiku 1830 roku Fryderyk ostatni raz wystąpił przed publicznością warszawską. 2 Listopada 1830 roku opuścił Warszawę na zawsze, udając się najpierw do Drezna, następnie do Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. We wrześniu 1831 roku przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe.
  W pierwszych latach w Paryżu Chopin rozwijał swoją ożywioną działalność koncertową. Wykonywał własne utwory utrwalając tym swoją pozycję kompozytora i pianisty. Chopin skoncentrował się głównie na twórczości kompozytorskiej. Swoje dzieła wydawał u wydawców francuskich, niemieckich i angielskich. Jego głównym źródłem utrzymania była działalność dydaktyczna. Miał bardzo wielu uczniów, a wśród nich, oprócz amatorów, także grupę profesjonalnie kształcących się pianistów.
  Był człowiekiem bardzo towarzyskim. Łączyły go przyjazne kontakty z m.in. Franciszkiem Lisztem, Vincenzo Bellinim, Gioacchino Rossinim i Feliksem Mendelssohnem, jak i z wydawcami, krytykami oraz całą polską emigracją.
  W 1836 roku poznał pisarkę George Sand, która stała się jego życiową partnerką, mającą znaczący wpływ na życie kompozytora. Razem podróżowali, zawitali wspólnie na Majorkę, do Marsylii i Genui.
  Od 1839 roku stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina pogarszał się. W 1848 roku odbył ostatnią podróż koncertową po Anglii i Szkocji, dając 16 listopada ostatni publiczny koncert w Londynie, po którym ciężko zaniemógł. Po powrocie do Paryża, nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 października 1849 roku w mieszkaniu przy placu Vendome 12. Pochowany został na Paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Serce Chopina znajduje się w Warszawie, w Kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu.
  
  Choć Fryderyk Chopin zaliczany jest do epoki romantyzmu, sam nie cierpiał romantyzmu, powszechnie rozumianego jak to proponowali Hector Berlioz, Franciszek Liszt, Beethoven, Richard Wagner, czy choćby Piotr Czajkowski.
  Za geniuszy muzyki uważał tylko Mozarta i Bacha. W akcie umiłowania Mozarta napisał "Wariacje B-dur", Bacha – Fugę a-moll. Jego jedynym ukłonem w stronę epoki romantyzmu były ballady F-dur i g-moll, skomponowane wedle samego kompozytora na temat "Jeziora Świteź" i "Świtezianki" Mickiewicza. Od początku komponowania Chopina inspirowały wyłącznie tematy polskie. Szczególnie zajmowały go polskie tańce ludowe – mazurki, oberki, polonezy i kujawiaki, których elementy zawarł w słynnych Polonezach i Mazurkach.
  Jego dorobek kompozytorski to m.in.:
  - 57 mazurków,
  - 16 polonezów,
  - 19 walców,
  - 19 nokturnów,
  - 4 ballady,
  - 4 scherza,
  - 3 sonaty fortepianowe i jedna na fortepian i wiolonczele,
  - 26 preludiów,
  - 27 etiud,
  - 4 impromptus,
  - 2 koncerty,
  - 4 inne utwory na fortepian z orkiestrą,
  - 17 pieśni,
  - 2 utwory na wiolonczele i fortepian, trio fortepianowe,
  - inne utwory fortepianowe (ronda, wariacje, marsze), kilka utworów na 4 ręce,
  - utwory pojedyncze: „Fantazja”, „Barkarola”, „Berceuse”, „Tarantela”, „Bolero”.
  Johann Strauss
  (1825-1899)
  Człowiekiem, który dał początek wiedeńskiej dynastii Straussów- mistrzów walca, był Johann Strauss. Nie "ten" Strauss. Nie autor Nad pięknym modrym Dunajem, którego melodia po dziś dzień brzmi z niesłabnącą mocą w austriackiej stolicy. Był to Johann Strauss nazywany starszym.
  
  Johann Strauss- ojciec, zanim stał się "supergwiazdą" Wiednia, przeżył skromne dzieciństwo i dorastanie. Zaliczył kilka klas szkoły podstawowej. Nade wszystko ukochał swoje maleńkie skrzypeczki.
  
  Lekcje kompozycji pobierał u przyjaciela Beethovena, Ignaza von Seyfrieda. Gdy został zaangażowany do orkiestry, poznał Josepha Lannera, równie mu utalentowanego skrzypka, podobnego do niego wiekowo.
  
  To właśnie Lanner pierwszy komponował walce- te, które określa się mianem "wiedeńskie".
  
  Walc od początku swojego istnienia okazał się narkotyczny. Magia tkwiąca w takcie na 3/4, w tempie umiarkowanie szybkim, upajała od zachodu do świtu ludzi wszystkich stanów. Kochała je elita i kochało je mieszczaństwo. Najpierw Wiedeń, potem cały świat. Wielcy twórcy muzyki: Berlioz, Paganini, Meyerbeer, Auber, potem Brahms, Wagner, Bruckner- wszyscy zachwycali się prostotą i czarem walca. Jednym z nielicznych wyjątków gardzących wiedeńskim walcem był Fryderyk Chopin (sam pisał walce o zupełnie innym kształcie, innym charakterze i w innym celu). Tak pisał do J. Elsnera z Wiednia: "Oni tu walce dziełami nazywają! A Straussa i Lannera, którzy im do tańca przygrywają, kappelmeisterami!". Wspominał też o "zepsutym smaku wiedeńskiej publiczności"...
  
  Kiedy pierwszy Strauss miał 21 lat, urodził mu się syn, który otrzymał imię po ojcu. Rodzic nie chciał jednak przekazywać swemu pierworodnemu miłości do muzyki. Matka młodego Straussa, Anna, na prośbę dziecka posyłała je na lekcje skrzypiec u kapelmistrza w orkiestrze ojca.
  
  Już słynny, pokłócony z Lannerem, w którym zamiast przyjaciela widział rywala (i na odwrót), egoista- despota zaniedbywał rodzinę, wyjeżdżał na liczne tournee. Mimo, że młody Johann uczęszczał do szkoły handlowej, debiutował jako dyrygent w wieku 19 lat. Od razu zaczął przysłaniać sławę ojca. Gazety zaczęły rozpowiadać o międzypokoleniowym pojedynku. W 1848 roku nawiedziła Wiedeń rewolucja. Spowodowała klęskę Austrii, która przypominała trochę klęskę rodzinną Straussów. Ojciec opuścił Annę Strauss i zamieszkał z inną kobietą, Emilie Trambusch.
  
  Zmarł na szkarlatynę w roku śmierci Chopina. Zaraził się tą chorobą od córki, którą miał z Emilie.
  
  Miasto pogrążyło się w żałobie po swym bożyszczu, po tym, którego nazywano "austriackim Napoleonem" (zrobił dla Austriaków tyle, co Bonaparte dla Francuzów; podbił świat, podobnie jak on, tylko że w "bezkrwawy" sposób). Berlioz napisał po pogrzebie: "ze śmiercią Straussa Wiedeń utracił jedną z najpiękniejszych swych ozdób".
  
  Nie stracił jednak Wiedeń wszystkiego. Miał "nowego" Johanna Straussa i jeszcze jego braci. Pierwszy z nich, Joseph, był bardzo utalentowanym kompozytorem. Starszy brat przyznawał, że to właśnie on był najzdolniejszy z rodziny. Z natury melancholijny Joseph zmarł niestety dość wcześnie, bo w wieku 43 lat.
  
  Najmłodszy Eduard słynął z uroku i był przyczyną westchnień wiedeńskich dam; niebo sprawiedliwie przydzieliło mu swych darów: dało mu urodę, odebrało zaś talentu.
  
  "Piękny Edi", jak go nazywały panie, był wykwintnym wiolinistą i... miernym kompozytorem.
  
  Bracia czasem komponowali wspólnie. Jeden z walców, "Koniczyny", był autorstwa zarówno Johanna, jak i Josepha i Eduarda.
  
  Na powodzenie u kobiet nie mógł narzekać także Johann. Będąc na koncertach w Petersburgu, zakochał się w młodej rosyjskiej arystokratce, którą porównywano do cudnej Tatiany z Eugeniusza Oniegina, Oldze Smirnickiej. Romans zakończył się fiaskiem, które zostało spowodowane przez "veto" nieprzychylnych rodziców Olgi.
  
  Pierwszą żoną Straussa- syna była trochę starsza od niego śpiewaczka Henrietta, nazywana przez męża Jetty. Sama miała przed ślubem kilkoro dzieci z innymi mężczyznami, a Strauss prawdopodobnie o tym nie wiedział. Żona była mu doskonałym wsparciem. Zaproponowała, by zajął się tylko kompozycją, a dyrygowanie pozostawił braciom.
  
  Właśnie z tego okresu, kiedy "Jean" był w związku małżeńskim z Jetty, skomponował Nad pięknym, modrym Dunajem. Dziwnym zbiegiem okoliczności pierwsze wykonanie należało do chóru męskiego. Słowa do melodii walca brzmiały mniej więcej tak: "Wiedniu hej ho!"- "Oho, a co?"- "Już wstaje świt". - "Nie widzim nic"- "Karnawał tuż, tuż"- "Ach- no to już!". Utwór nie "wyglądał" więc dobrze w opracowaniu na chór.
  
  Echa utworu Nad pięknym modrym Dunajem dotarły aż do Londynu, gdzie zaproszono maestro Straussa, by dał kilka koncertów w Covent Garden.
  
  W 1872 roku był "zmuszony" przez wielbicieli zza oceanu do odwiedzin Bostonu! Niemałe to było wyzwanie dla króla walca, który obawiał się podróży i zanim wyjechał... sporządził testament. Obiecano mu 100 000 dolarów w złocie.
  
  Johann Strauss miał kierować orkiestrą złożoną z 20 000 instrumentalistów, do pomocy dano mu 100 dyrygentów. To było bezsprzecznie najpotężniejsze przeżycie wrażliwego artysty.
  
  Na amerykańskich plakatach reklamujących koncerty Straussa, siedział on na kuli ziemskiej i trzymał batutę w taki sposób, w jaki dzierży się berło.
  
  Miłośniczki prosiły go o pukiel włosów z głowy, on podstępnie obdarowywał je psią sierścią. Sierść tę- biorąc za włosy Straussa- wkładały sobie do medalionów i nosiły na szyi jako talizmany.
  
  Największe dzieło miało jednak dopiero nadejść.
  
  Chodzi tu niewątpliwie o Zemstę nietoperza. Jej prapremiera odbyła się 5 kwietnia 1874 roku. I chociaż zgromadzeni tego dnia w Theater an der Wien krytycy i publiczność nie przyjęli przedstawienia z zachwytem, dziś Zemsta Nietoperza jest najpopularniejszą operetką wiedeńską. Przygodę z operetkami Strauss rozpoczął pod wpływem Offenbacha, którego słyszał w Paryżu i jego żony, która zachęcała go do komponowania tego gatunku.
  
  Pierwsza żona zmarła już w 1878, a taki światowy mężczyzna i artysta jak Strauss nie mógł żyć dłużej w samotności, więc poślubił - tym razem dużo młodszą od siebie (ok. 25-30 lat)- Angelikę Ditrich. Żadne z małżeństw Straussa nie było małżeństwem "konwencjonalnym". To z Angeliką zakoczyło się rozwodem po pięciu latach- powodem do odejścia obojga był prawdopodobnie brak energii męża potrzebnej do zaspokojenia młodej żony.
  
  Johann najprawdziwsze szczęście znalazł u boku Adele, która była Żydówką (także młodszą od artysty). Aby ją poślubić kompozytor musiał przyjąć wyznanie ewangelickie i obywatelstwo małego Księstwa Sechsen- Coburg- Gotha, gdyż w katolickiej Austrii śluby cywilne były zabronione. Przeżywszy męża Adele zajęła się materiałami, które pozostawił po sobie, a było ich naprawdę wiele. Obok wspomnianej już Zemsty i takich operetek, jak Baron Cygański czy Noc w Wenecji szczególnie oryginalnym dziełem scenicznym jest Wiedeńska Krew, ponieważ autor... nigdy nie dowiedział się o jej istnieniu. Właśnie z takich urwanych tematów muzycznych, których nigdy nie wykorzystał, a które kilku zdolnych kompozytorów "skleiło" do libretta, powstała operetka. Wiedeńska Krew była zatem łabędzim śpiewem Straussa, wystawiono ją po raz pierwszy kilka miesięcy po jego śmierci.
  
  Johann Strauss II to niebywała postać w historii muzyki i nadzwyczajny człowiek. Jego utwory taneczne zawsze noszą tytuły, w polkach występuje naśladownictwo dźwięków, np. gwizdka pociągu, kół zębatych, polowania. Lubił takie "sympatyczne eksperymentowanie". Sam nie potrafił nawet dobrze tańczyć, a był kierownikiem balów dworskich. Zawsze miał kruczoczarne włosy- nie tylko dlatego, że chciał się podobać. Czynił tak, ponieważ drażnił go widok siwyzny na skroniach. Zawsze bał się starości i śmierci.
  
  Dlatego los oszczędził go, zabierając mu życie podczas snu.
  Krzysztof Penderecki
  
  Urodził się 23 listopada 1933 roku w Dębicy. Kompozycję zaczął studiować pod kierunkiem Franciszka Skołyszewskiego. Studia kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obec. Akademii Muzycznej) w Krakowie pod kierunkiem Artura Malawskiego i Stanisława Wiechowicza. Ukończył je w 1958 roku i został asystentem przy Katedrze Kompozycji S. Wiechowicza. W latach 1966-68 Penderecki był wykładowcą w Volkwang Hochschule für Musik w Essen (Niemcy). W roku 1968 otrzymał stypendium w Niemczech w ramach wymiany studentów (DADD). W 1972 roku został mianowany rektorem krakowskiej Akademii Muzycznej.
  
  Pierwszy publiczny występ Pendereckiego na arenie międzynarodowej miał miejsce w 1959 roku na Festiwalu Warszawska Jesień, gdzie zostały wykonane Strofy, jeden z trzech utworów, za które otrzymał pierwsze nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie dla Młodych Kompozytorów ZKP. Pozostałe utwory to Psalmy Dawida i Emanacje. W roku 1959 skomponował Tren ofiarom Hiroszimy, jedną z najbardziej znanych i najczęściej wykonywanych kompozycji, za którą otrzymał nagrodę UNESCO. Tren zapoczątkował pasmo sukcesów utworów: Anaklasis (na Donaueschinger Musiktage) w roku 1960, Polymorphii, Fonogramów i Psalmu w roku następnym oraz w roku 1966 Pasji według św. Łukasza, pierwszego wielkiego dzieła w karierze Pendereckiego. Utwór ten został napisany na zamówienie Westdeutscher Rundfunk w Kolonii dla uczczenia 700-lecia katedry w Münster, w której był po raz pierwszy wykonywany 30 marca 1966 roku. Wykonanie to stanowi punkt zwrotny w karierze Krzysztofa Pendereckiego. W następnym roku komponuje i wykonuje kolejne wielkie dzieło chóralne Dies Irae, znane również jako Oratorium Oświęcimskie.
  
  W latach 1968-69 Penderecki napisał pierwszą operę, Diabły z Loudun, na zamówienie Opery w Hamburgu, gdzie odbyła się premiera w roku 1969. Od tego czasu dzieło to było wiele razy wykonywane, transmitowane przez radio, telewizję i wydawane na płytach.
  
  Kolejne wielkie dzieło Pendereckiego to Jutrznia. Pierwsza część tej kompozycji, Złożenie do grobu, została wykonana w katedrze w Altenbergu w 1970 roku, część druga, Zmartwychwstanie, rok później w katedrze w Münster. Wówczas na zamówienie ONZ napisał kolejne dzieło oratoryjne, kantatę Kosmogonia, a wykonanie utworu uświetnili swą obecnością prezydenci, premierzy i członkowie rodzin królewskich. W roku 1971 Penderecki skomponował De natura sonoris II dla Zubina Mehty. Dzieło to powstało w oparciu o utwór o tym samym tytule (z 1966 roku).
  
  W roku 1972 Penderecki rozpoczął karierę dyrygencką. Od tego czasu dyryguje największymi orkiestrami świata. W latach 1972-78 był profesorem na Yale University School of Music.
  W 1973 roku Penderecki ukończył I Symfonię i poprowadził jej światową prapremierę w Peterborough (Anglia). Ponadto skomponował Canticum Canticorum Salomonis i Magnificat na bas solo, zespół wokalny, dwa chóry mieszane, chór chłopięcy i orkiestrę. Magnificat został napisany dla uczczenia 1200-lecia katedry w Salzburgu. Premiera utworu odbyła się na Festiwalu Salzburskim w 1974 roku pod batutą kompozytora.
  
  Drugie dzieło operowe Pendereckiego, Raj utracony, oparte jest na libretcie Christophera Fry (według Miltona). Utwór miał prapremierę w Lyric Opera of Chicago 29 listopada 1978 roku. W styczniu 1979 roku Penderecki dyrygował sceniczną wersją Raju utraconego w Teatrze La Scala w Mediolanie i na zaproszenie papieża Jana Pawła II dał koncert w Watykanie. Światowa premiera I Koncertu skrzypcowego odbyła się w Bazylei w kwietniu 1977 roku, solistą był Isaak Stern. Pierwszym wykonaniem II Symfonii dyrygował Zubin Mehta 1 maja 1980 roku w Nowym Jorku, również na festiwalach w Salzburgu i Lucernie podczas tournée po Europie.
  
  Te Deum na głosy solowe, chór i orkiestrę (1979/80) Penderecki dyryguje podczas prapremiery w Asyżu latem 1980 roku. W roku 1981 Te Deum jest wykonywane w Nowym Jorku, Berlinie, Warszawie i Paryżu. 11 stycznia 1983 roku Penderecki dyryguje pierwszym wykonaniem II Koncertu wiolonczelowego, z towarzyszeniem Filharmoników Berlińskich i solisty Mścisława Rostropowicza. Kolejne utwory to Koncert altówkowy (premiera 24 lipca 1983 roku w Caracas) i Polskie Requiem, którego premiera odbywa się 28 września 1984 roku. Utwór ten został napisany na zamówienie Radia i Państwowego Teatru Wirtembergii dla uczczenia 40. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Od czasu premiery to wielkie dzieło chóralne znajduje się na afiszach koncertowych filharmonii na całym świecie.
  
  Światowa premiera trzeciej opery Pendereckiego, Czarnej Maski, opartej na sztuce Gerharta Hauptmanna, była punktem kulminacyjnym Festiwalu w Salzburgu w 1986 roku. Zaraz po niej nastąpiły wykonania w Wiedniu, a premiera amerykańska miała miejsce w Operze Santa Fé latem 1988 roku.
  W marcu 1987 roku Pieśń Cherubinów na chór a cappella została po raz pierwszy wykonana na uroczystym koncercie w Waszyngtonie z okazji 60. urodzin Mścisława Rostropowicza. W kwietniu 1987 roku Penderecki dyrygował podczas uroczystości nadania mu doktoratu honoris causa Uniwersytetu Madryckiego utworem Veni Creator na chór a cappella. W tym samym roku otrzymał Nagrodę Karl-Wolfa od Izraelskiej Fundacji Wolfa.
  
  W roku 1988 Penderecki otrzymał nagrodę Grammy od National Academy of Recording Arts and Sciences za II Koncert wiolonczelowy, nagrany dla wytwórni ERATO z Mścisławem Rostropowiczem jako solistą. W listopadzie 1989 Lorin Maazel dyrygował IV Symfonią (Adagio), napisaną na zamówienie rządu francuskiego z okazji dwustulecia Rewolucji Francuskiej.
  
  Premiera czwartej opery Pendereckiego, Ubu Króla (wg Alfreda Jarry'ego) miała miejsce 6 lipca 1991 roku w Operze Monachijskiej.
  
  Pierwsze wykonanie Sinfonietty odbyło się w Warszawie 16 lutego 1992 roku w wykonaniu Sinfonii Varsovii pod batutą kompozytora. Utwór ten został ponownie wykonany w maju 1992 roku przez muzyków Orkiestry Filadelfijskiej i, tego samego dnia, na World Expo`92 w Sewilli. Kolejna nowa kompozycja Pendereckiego, Benedicamus Domino na chór męski a cappella, została po raz pierwszy wykonana w kwietniu 1992 roku na Festiwalu Wielkanocnym w Lucernie.
  V Symfonia miała swą światową premierę 15 sierpnia 1992 roku w Seulu. W 1992 roku Penderecki ukończył Koncert fletowy dedykowany Jean-Pierre’owi Rampalowi. Prawykonanie utworu przez Jean-Pierre’a Rampala i Orkiestrę Kameralną z Lozanny odbyło się 11 stycznia 1993 roku w Lozannie pod dyrekcją kompozytora. W sierpniu 1992 roku Penderecki ukończył Benedictus na chór a cappella dla Maestro Lorina Maazela. Premiera Sanctus (ostatniej części Polskiego Requiem) miał miejsce w listopadzie 1993 roku w wykonaniu Królewskiej Filharmonii ze Sztokholmu.
  W roku 1995 Penderecki napisał dla Anne-Sophie Mutter II Koncert skrzypcowy, premiera odbyła się w czerwcu 1995 roku. W grudniu 1995 kompozytor poprowadził pierwsze wykonanie III Symfonii z Orkiestrą Monachijską.
  
  Premiera Siedmiu Bram Jerozolimy, utworu napisanego na 3000. lat Jerozolimy, odbyła się 9 stycznia 1997 roku w Jerozolimie. W lutym 1997 Penderecki otrzymał nagrodę Crystal Award w Davos. Światowe prawykonanie Hymnu do św. Daniiła, napisanego z okazji 850. lat Moskwy, odbyło się 4 października 1997 w Moskwie. Premiera Hymnu do św. Wojciecha, skomponowanego dla uczczenia tysiąclecia Gdańska, odbyła się 18 października 1997 roku w Gdańsku.
  Prawykonanie Credo odbyło się w lipcu 1998 roku na Bach Festival w Eugene w stanie Oregon (USA). Pierwsze europejskie wykonanie miało miejsce 5 października 1998 w Krakowie, w ramach Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego.
  
  W roku 1998 Krzysztof Penderecki został honorowym członkiem American Academy of Arts and Letters. W lutym 1999 roku otrzymał dwie prestiżowe Nagrody Grammy: za najlepszą kompozycję współczesną (II Koncert skrzypcowy) oraz nagranie płytowe tego Koncertu z Anne-Sophie Mutter i London Symphony Orchestra pod jego batutą.
  
  W grudniu 1998 roku Krzysztof Penderecki otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Kolejny honorowy doktorat odebrał na Uniwersytecie w Pittsburghu w kwietniu 1999 roku. 23 stycznia 2000 roku otrzymał prestiżową nagrodę Best Living Composer na Światowych Targach Muzycznych w Cannes, zaś w październiku 2000 roku doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Lucernie.
  
  Premiera Sonaty na skrzypce i fortepian odbyła się w Barbican Hall w Londynie 28 kwietnia 2000 roku, w wykonaniu Anne-Sophie Mutter i Lamberta Orkisa. 7 czerwca 2000 roku w Musikverein w Wiedniu, w prawykonaniu Sekstetu wzięli udział: Mścisław Rostropowicz, Yuri Bashmet, Dmitri Alexeev, Paul Meyer, Julian Rachlin i Radovan Vlatković.
  
  Prawykonanie Concerto grosso odbyło się w 22 czerwca 2001 roku w Tokio pod dyrekcją Charlesa Dutoit z udziałem wiolonczelistów: Borisa Pergamenschikowa, Han-Na Changa i Trulsa Mørka. 9 maja 2002 roku odbyła się światowa prapremiera Koncertu fortepianowego napisanego na zamówienie nowojorskiej Carnegie Hall i Emanuela Axa. W światowej premierze wystąpił Emanuel Ax z Filadelfijską Orkiestrą pod dyrekcją Wolfganga Sawallischa.
  
  Premiera Largo na wiolonczelę z orkiestrą odbyła się 19 czerwca 2005 roku w Wiedniu w wykonaniu Mścisława Rostropowicza i Filharmoników Wiedeńskich pod batutą Seiji Ozawy. Utwór został napisany na zamówienie Musikverein i zadedykowany Mścisławowi Rostropowiczowi.
  Krzysztof Penderecki był pierwszym dyrygentem gościnnym Norddeutscher Rundfunk Orchester w Hamburgu i Mitteldeutscher Rundfunk Sinfonie Orchester w Lipsku. W latach 1987-90 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Krakowskiej, od 1992 roku dyrektorem artystycznym Festiwalu Casalsa w San Juan (Puerto Rico). We wrześniu 1997 roku Krzysztof Penderecki został dyrektorem muzycznym Sinfonii Varsovii. Od roku 1998 jest doradcą artystycznym Beijing Music Festival, a od roku 2000 gościnnym dyrygentem nowopowstałej China Philharmonic Orchestra.
  
  26 czerwca 2005 roku w Luksemburgu odbyła się prapremiera VIII Symfonii na troje solistów, chór i orkiestrę, zatytułowanej Lieder der Vergänglichkeit (Pieśni przemijania). W światowej premierze Symfonii wzięli udział: Olga Pasiecznik (sopran), Agnieszka Rehlis (mezzosopran) i Wojciech Drabowicz (baryton), orkiestrą Filharmonii Luksemburskiej i zespołem Europejskiej Akademii Chóralnej dyrygował Bramwell Tovey. VIII Symfonia została napisana na zamówienie rządu Luksemburgu z okazji otwarcia nowej Sali Filharmonii – Josephine Charlotte Philharmonic Hall.
  
  14 grudnia 2005 roku profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem – Orderem Orła Białego. We wrześniu 2007 roku otrzymał tytuł Honorowego Profesora St. Petersburskiego Konserwatorium im. N. Rimskiego-Korsakowa. Jego imię znalazło się wśród tak wybitnych osobistości świata muzycznego jak Juri Temirkanov, Rodion Szczedrin, Galina Wiszniewskaja.
  4 kwietnia 2008 roku Profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany Złotym Medalem Ministra Kultury Armenii, a 7 kwietnia otrzymał Dyplom Honorowego Profesora Państwowego Konserwatorium im. Komitasa w Erewaniu.
  
  14 kwietnia 2008 roku Krzysztof Penderecki odebrał nagrodę filmową „Orły 2008” za muzykę do filmu Katyń Andrzeja Wajdy.
  
  5 maja 2008 roku w Bremie pod batutą kompozytora i z Radovanem Vlatkovićem jako solistą odbyła się światowa premiera Koncertu na róg i orkiestrę.
  
  Premiera najnowszego utworu, Ciaccona na skrzypce i altówkę miała miejsce 9 września 2009 na Festiwalu Julian Rachlin & Friends w Dubrowniku.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie