Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  studentka9001 25.4.2010 (16:22)

  Jako że klasztory były systemem bardzo złożonym, ktoś musiał zarządzać całym opactwem. W hierarchii najważniejszą osobą był opat. To on mianował wszystkich innych urzędników. Tuż za nim stał przeor. Był to pomocnik opata, który w razie nieobecności lub choroby zastępował go. Szafarz klasztorny był zarządcą: dbał o wszystko, co nie należało do obowiązków innych funkcjonariuszy. Zatem to on dbał o wyżywienie wspólnoty, kupował i sprzedawał grunty i lasy, pobierał opłaty, doglądał folwarków i młynów, browarów, sadzawek rybnych. Skarbnik miał rozporządzać funduszami. Kantor intonował śpiew w kościele i regulował czynności klasztorne. Kanclerz prowadził rejestry, matrykuły. Zakrystian dbał o kościół, utrzymywał w nim porządek i czystość, opłacał robotników. Infirmierz opiekował się chorymi. Hospitaliusz miał obowiązek przyjmować gości. Jałmużnik rozdawał jałmużnę ubogim, czuwał nad podziałem żywności, odzieży. Mistrz nowicjatu miał wprowadzać nowicjuszy w codzienne życie klasztoru, nauczał ich. Ważna była też funkcja wizytatora. Miał on wizytować poszczególne zakony i zdawać raport władzy centralnej.
  
  Templariusze zajmowali się prowadzeniem „banku”. Można w nim, było przechowywać pieniądze oraz zaciągać pożyczki. Wszystkie te operacje były płatne. Zakon bogacił się więc na nich. Paryska komandoria była centralnym bankiem Zakonu. Przechowywano tam tak ogromne kwoty, że pełniła ona funkcję narodowego banku Francji.
  
  Mnisi posiadali pola uprawne, ale nie zawsze to oni je uprawiali. Często zatrudniano do tej pracy chłopów. Według Martne tak wyglądały prace rolnicze zakonników: gromadzili się na dany znak, następnie przełożony wyznaczał każdemu, co ma robić. Odmawiano modlitwy, a następnie pracowano w ciszy lub śpiewając psalmy.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie