Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 25.4.2010 (12:56)

  Kształt polityki powojennej Polski, mimo iż z góry narzucony przez hegemona ze wschodu, był we wczesnych latach okupacji radzieckiej rozstrzygany między wieloma partiami, które głęboko przekonane o nowej wolności ich państwa starały się wprowadzić własne programy w życie. Związek Radziecki zdecydował o przyszłości państwa polskiego w atmosferze ogólnego niezadowolenia, choć z oczywistą przychylnością władz.
  W zasadzie historia Polski Ludowej swoje korzenie ma już podczas wojny, w roku 1944, kiedy to powstaje Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego. 26 VII zostaje on oficjalnie uznany przez ZSRR jako tymczasowy rząd na terenach "odzyskanych". Granice władzy dla PKWN stanowi na zachodzie linia frontu, a na wschodzie tzw. Linia Curzona (Suwałki, Bug, San). Konkretyzując ustalenia dotyczące działań PKWN, trzeba zaznaczyć przede wszystkim, że dowództwo sił zbrojnych i generalne zarządzanie powierzono wodzowi naczelnemu Armii Czerwonej a sądy radzieckie zajęły się sprawami ludności. Większość ustaleń PKWN opierała się na dokumencie konstytucji marcowej z 1921 roku, choć sam organ był wypełniony urzędnikami i wysłannikami Rosji. Aż do końca II wojny światowej ten tymczasowy rząd wysuwał odezwy do narodu polskiego, a także prowadził propagandę wspólnej walki z niemieckim najeźdźcą.
  Pod auspicjami radzieckimi PKWN wydał wiele dekretów i ustaleń dotyczących m.in. postępowania z jeńcami wojennymi i tzw. "zdrajcami" narodu polskiego, czyli przeciwnikami władzy sowieckiej. Dokładnie na przełomie lat 1944-45, a więc 31 XII przemianowano Polski Kom. Wyzw. Nar. na Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej mimo wyraźnej dezaprobaty rządów Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Rząd ten działał oficjalnie pół roku, po uznaniu go 4 stycznia 1945 roku przez władze sowieckie. Rozmowy podczas konferencji moskiewskiej 17-21 czerwca roku sfinalizowały działalność RTRP i przyniosły powstanie już bardziej swobodnego i z ustalonymi granicami Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (28 VI).
  Warto przypomnieć o tym, kto w tym czasie starał się ustanawiać i utrzymywać choćby namiastkę polskości w strukturach władzy. Za taki organ trzeba uznać Krajową Radę Narodową wywodzący się z decyzji Polskiej Partii Robotniczej, na który składały się takie organizacje jak KC PPR oraz mniejsze, choć już bardziej polskie: Polskie Stronnictwo Ludowe, Polska Partia Socjalistyczna, Stronnictwo Ludowe, Str. Pracy oraz Str. Demokratyczne. Było oczywiste, że tylko KC PPR może stanowić o kształcie polityki KRN gdyż tylko ta partia uzyskała bezpośrednią aprobatę Stalina. Rada ta odrzucała przejawy polskości za granicą (polski rząd na uchodźstwie) oraz legalność oddziałów podziemia. Z KRN powstał później PKWN. Sumując te cztery organy, KRN, PKWN, RTRP i TRJN trzeba zaznaczyć, że ich pole manewrów opierało się głównie o dekrety przez nich wydawane oraz otrzymywane z Moskwy, a także o wybrane konstytucje, gł. wspomnianą już konstytucję majową.
  KRN miała o tyle istotniejszą rolę od jej następstw, iż podczas jej urzędowania wybrano przewodniczącego, mającego wtedy już status prezydenta ziem okupacji sowieckiej. Bolesław Bierut wstąpił na fotel przewodniczącego po niechlubnej dla Polski karierze sympatyka ZSRR (m.in. brał udział w Kominternie oraz był tajnym członkiem NKWD - Narodnyj Komissariat Wnutriennich Dieł). Jednak dopiero 5 lutego 1947 roku, wraz z mocą ustaleń Sejmu Ustawodawczego, który powstał dzięki wyborom 19 stycznia. Polskie Stronnictwo Ludowe uzyskało podczas tych wyborów około 75% wobec 13% BSD (Bloku Stronnictw Demokratycznych), lecz władze sowieckie postarały się, aby wynik ten odwrócić do 80 procent. 19 lutego Sejm uchwalił również tzw. Małą Konstytucję o ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej. Nie była ona jednak całkowicie nowatorska. Wiele przepisów wzięto z konstytucji 17 marca 1921 roku a jej założenia oparte były na zasadach przewidzianych w Manifeście Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (22 VII 1944).
  Kształt najwyższych władz wg nowej konstytucji jest podobny do dzisiejszego. Na czele stoi Sejm Ustawodawczy (5-letnia kadencja), którego postanowienia egzekwuje władza wykonawcza w postaci urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej (w tym czasie był nim Bolesław Bierut) opartego na działaniu Rady Państwa i Rady Ministrów. Wymiar sprawiedliwości nadzorowały niezawisłe sądy. Urząd głowy państwa był określony na 7 lat a wybierany był poprzez 2/3 głosów poselskich. Miał on wyższość nad Radą Ministrów (tzw. Rada Gabinetowa zwoływana w szczególnych przypadkach) oraz nad Radą Państwa. Jak już zostało nadmienione, urząd prezydencki kontynuował założenia kierownicze Krajowej Rady Narodowej a więc Rada Państwa była wg tego porządku dawnym jej prezydium.
  W toku zmian poprzez nowelizacje ustawy zasadniczej zdecydowano o sformowaniu ostatecznego wzorca konstytucyjnego, który wprowadzono 22 lipca 1952 roku. Choć jest to najważniejszy dokument w 40 letniej polityce ZSRR na ziemiach polskich, gdyż zmieniał oficjalnie nazwę Rzeczypospolitej Polskiej na Polską Rzeczpospolitą Ludową, to o jego kształcie decydowało wiele poprawek i wznowień między innymi zmieniających postać państwa z ludowo-demokratycznej na socjalistyczną. Jej istotę podkreślił fakt podporządkowania władzy wykonawczej i sądowniczej Sejmowi Ustawodawczemu, co burzyło porządek trójpodziału władzy wzorowanego myślą Monteskiusza.
  Tło polityczne lat 1944-52 było dla tamtejszej ludności gorzkim doświadczeniem, gdyż odzyskana po wojnie wolność zamieniła się w kolejny ucisk, tym razem z drugiej strony. Brak wolności był widoczny m.in. podczas referendum 30 czerwca 1946 roku. Społeczeństwu polskiemu, za pośrednictwem Krajowej Rady Narodowej popartej ustawą z 27 kwietnia, zadano trzy pytania.
  1. Czy zgadzają się na zniesienie Senatu, czyli wyższej i nieporównywalnie bardziej stabilnej jednostki ustawodawczej w Polsce.
  2. Czy zgadzają się na powstanie przynajmniej w pewnej części wolnej gospodarki rynkowej, poprzedzonej reformą rolnictwa i unarodowieniem podstawowych gałęzi gospodarki, co oznaczałoby cios w ideologię kolektywizmu.
  3. Czy popierają ustalenie granic państwa na Bałtyku, Odrze i Nysie Łużyckiej, czyli odłączeniem kresów wschodnich na rzecz Związku Radzieckiego ale przyłączenie Wrocławia i Gdańska.
  Polska Partia Robotnicza, będąca bezpośrednim i największym przedstawicielem Moskwy namawiała do głosowania "tak" na wszystkie trzy "propozycje", jednak jak się okazało naprawdę, tylko trzecia, z racji utracenia Kresów Wschodnich, była znacząca dla ludności Polski. Za takim postępowaniem, a przynajmniej za pierwszymi dwoma odpowiedziami twierdzącymi opowiadali się również przedstawiciele pozostałych partii bloku, czyli PPS, SL i SD. Słabość partii została skutecznie zatuszowana, dlatego udało się przeforsować tak drastyczne zmiany. Wynik referendum w świetle "korekcji" jest więc ośmieszeniem władz, gdyż trudno oczekiwać, aby obywatele Rzeczypospolitej głosowali przeciwko własnej wolności i niepodległości ich ojczyzny, która pod zaborami była przez 123 lata. Dlatego też referendum napotkało głębokie niezadowolenie społeczeństwa.
  W czasie "obejmowania" władzy przez komunistów nastąpiło także wiele problemów natury gospodarczej i społecznej. Nie wspominając chociażby o niezadowoleniu wobec nowej władzy, warto podjąć temat przymusowego wprowadzenia systemu reglamentacji, który początkowo miał obejmować tylko niektóre (i to w sensie bardzo dosłownym) produkty, których po prostu zabrakło dla przeciętnego mieszkańca. Zresztą był to owoc pracy wielu milionów ludzi, którzy w pocie czoła wspomagali rosnącą potęgę u boku ZSRR. W rezultacie nieudolnej gospodarki nakazowej, proces reglamentowania objął niemalże wszystko. W imię "sprawiedliwego podziału" wprowadzono system oszczędnościowy na najmniejsze produkty, lecz nie uchroniło to Polski od zacofania w stosunku do państw zachodnich. Jednak tylko na podziale produktów ZSRR kończy się opieka państwa nad jego mieszkańcami. Brak jakiejkolwiek wyraźnej polityki rodzinnej, tragiczna wręcz służba zdrowia i mierny system rent i emerytur rozproszyły kształt dobrego społeczeństwa i naruszyły wolę walki o dobrobyt i szczęście. Ludzie stali się obojętni i niewrażliwi na sytuację w kraju, ponieważ wszystko kierowane było odgórnie. Mechanizm ten widzimy do dziś, jeśli chodzi o sceptyzm podczas wyborów parlamentarnych czy prezydenckich. Brak wiary w zmianę czegokolwiek oraz, co jeszcze ważniejsze, pogarszające się warunki do praktykowania wiary w rozumieniu religii katolickiej osłabiły aktywność polskiego obywatela. Przykład księdza Popiełuszki czy wielu innych duchownych przesłuchiwanych przez aparat służby bezpieczeństwa stanowi o niedoskonałości programu komunistycznego. Co warto, przypomnieć, w żadnym roku, w ani jednej choćby sekundzie partia komunistyczna Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich nie wykonała do końca ideologii. Nie udało się nigdy komunistom wcielić w życie całkowicie tego monstrualnego prawa. To zawiodło ich, więc do błędów takich jak przesiedlenie ludności ukraińskiej podczas akcji "Wisła" czy też wprowadzenie dziurawej i śmiesznej w swej niedoskonałości cenzury.
  Tak więc PZPR powstałe w 1948 roku próbowało rekompensować te straty między innymi wprowadzaniem tzw. planów (np. plan 6-letni). Rozwijano w ten sposób i tak ubogi przemysł ciężki redukując środki na rolnictwo. Ideologia komunistów kazała wmawiać jednostkom, że nigdzie indziej na świecie nie jest tak dobrze jak w Związku Radzieckim, dlatego fałszowano lub, co najmniej upiększano informacje o wydajności przemysły, rolnictwa czy szkolnictwa. Jednak problemy ekonomiczne narastały, gdyż ciągła nieudolność takich organów jak Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej czy ministerstwa nie mogła przełożyć się na realne zasoby. Równocześnie z powiększającym się kryzysem nastąpiło zaostrzenie polityki totalitarnej Kraju Rad, co zaowocowało tylko egzekucjami byłych żołnierzy podziemia czy duchownych. Czasem prąd myślowy partii wykluczał także niektórych czołowych działaczy, wypychając ich na margines tolerancji (np. Władysław Gomułka uwięziony w 1951 roku).
  Przypatrując się rozpoczętej na początku dyskusji powinienem jeszcze zawrzeć element walki politycznej partii starających się o uzyskanie władzy w powojennej Polsce. Oprócz wspomnianych już partii PPR, PPS, SD, SL, PSL (tzw. mikołajczykowskie od nazwiska przywódcy – Stanisława Mikołajczyka) istniało jeszcze kilka organizacji:
  - PSL - Nowe Wyzwolenie (wywodzące się z międzywojennej partii PSL - Wyzwolenie)
  - Robotnicza Partia Polskich Socjalistów (w przeszłości PS - Polscy Socjaliści)
  - Stronnictwo Pracy
  - Stronnictwo Ludowe "Roch"
  - Stronnictwo Narodowe (przekształcony Związek Ludowo-Narodowy)
  - Polskie Stronnictwo Narodowe
  Wszystkie te ugrupowania miały charakter bardziej formalny niż reakcyjny gdyż nie wpływały bezpośrednio na tok wydarzeń. Były może bardziej przykładem woli kontrastu polityki ZSRR nad polityką, której nie było po 1945 roku. Jeśli nawet ich założenia miałyby szanse przebicia, to organ bezpieczeństwa PRL zadbał o ich likwidację (m.in. sytuacja ta dotyczyła SN i SP). W świetle poczynań ówczesnego aparatu bezpieczeństwa wiele partii musiało przybrać charakter głęboko konspiracyjny, aby uniknąć represji czy chociażby likwidacji. Do takich partii należał PPS, SD, SLR, SN i SP. Przybrały one kryptonimy, co przypominało walkę z okupantem podczas II wojny światowej. Było już niemal pewne, że radość z odzyskania wolności nie potrwa długo.
  
  LUB
  Historia powojenna – najważniejsze terminy.
  
  
  Demokratyzacja - szereg procesów oraz zmian mających na celu przekształcenie elementów życia publicznego, politycznego oraz społecznego z niedemokratycznych w demokratyczne, czyli w takie, które funkcjonują w oparciu o trójpodział władzy, i o których stanowi wola większości obywateli; gwarantem procesów demokratycznych jest konstytucja; o demokratyzacji możemy mówić także w kontekście zjawisk, które dotykają, i które warunkują funkcjonowanie partii politycznych; w latach 1989-1990 szereg krajów Europy Środkowej oraz Wschodniej doświadczyło w sposób bezpośredni demokratyzacji życia publicznego, polegała ona na przechodzeniu od porządku zwanego "realnym socjalizmem" do gospodarki rynkowo-kapitalistycznej
  Decentralizacja - rodzaj procesu polegającego na przekazywaniu przez ośrodki centralne (kierownicze) organom od nich zależnym, szeregu uprawnień bezpośrednio związanych ze sferą decyzyjną; tym samym, ograniczone zostają kompetencje aparatu państwowego, a rozszerzeniu ulegają prerogatywy samorządu terytorialnego; zjawisko decentralizacji usprawnia proces demokratyzacji, czyniąc go bardziej przejrzystym i bardziej pro-społecznym (między innymi poprzez fakt, że zwiększony zostaje udział ośrodków lokalnych w życiu publicznym obywateli)
  
  Denazyfikacja - działania podejmowane tak na forum życia społecznego, politycznego, prawnego, kulturowego, oświatowego czy gospodarczego, mające na celu zlikwidowanie w powojennych Niemczech wszelkich przejawów nazizmu; denazyfikacja podjęta w Niemczech w okresie po roku 1945, miała na celu odbudowanie oraz zrekonstruowanie demokratyzmu; po raz pierwszy o planach denazyfikacyjnych dyskutowano podczas konferencji Wielkiej Trójki w Jałcie, niemniej jednak dyskusję tę kontynuowano tak zapadły ostateczne decyzje wiążące; walkę z nazizmem rozpoczęto od zlikwidowania wszelkich tworów instytucjonalnych oraz organizacyjnych o charakterze faszystowskim
  
  Demilitaryzacja - wszelkie działania podejmowane w celu rozbrojenia jakiegoś podmiotu politycznego; może polegać bądź na zakazie przebywania, bądź na ograniczeniu liczby wojsk w strefie tzw. zdemilitaryzowanej; w strefie tej może funkcjonować tylko taka liczba wojsk, która gwarantuje zachowanie bezpieczeństwa i porządku publicznego; demilitaryzacją może być także objęty przemysł zbrojeniowy, wówczas to zakazuje się produkowania sprzętu militarnego oraz demontaż wszystkich istniejących już urządzeń wojskowych; państwem zdemilitaryzowanym po II wojnie światowej były Niemcy
  
  Dekartelizacja - szereg działań zmierzających do podziału tzw. wielkich karteli na mniejsze, strukturalne organizmy gospodarcze; ustanowiona podczas konferencji poczdamskiej, miała być realizowana w powojennych Niemczech (nie wprowadzona na ziemiach RFN)
  
  Pierwszy kryzys berliński - miał miejsce w latach 1948-1949, wówczas to na skutek konfliktu toczącego się pomiędzy państwami bloku zachodniego a Związkiem Radzieckim, zawieszone zostały rozmowy prowadzone w obrębie Sojuszniczej Rady Kontroli; decyzją ZSRR wprowadzony został odgórny nakaz kontroli ruchu między strefami (także ruchu transportowego, wojskowego); alianci natomiast zdecydowali o zainicjowaniu, pomimo sprzeciwu Związku Radzieckiego, reformy walutowej w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec; odpowiedzią Rosjan było ustanowienie blokady ruchu naziemnego na odcinku Berlin-zachodnie strefy okupacyjne; reakcją aliantów na radziecką blokadę Berlina było utworzenie tzw. "mostu powietrznego" i zaopatrywanie miasta w niezbędne do funkcjonowania obywateli środki, drogą powietrzną; sytuacja ta trwała do roku 1949
  
  Drugi kryzys berliński - wybuchł w roku 1958, na skutek odrzucenia przez państwa zachodnie radzieckiego planu stworzenia z Berlina Zachodniego, miasta wolnego i zdemilitaryzowanego; w konsekwencji kryzysu obywatele NRD przystąpili do masowej emigracji ze wschodu kraju na zachód; wkrótce zamknięte zostały przejścia graniczne w samym Berlinie, wzniesiono także mur berliński
  
  Doktryna Breżniewa - doktryna radziecka zakładająca, że w polityce zagranicznej Związek Radziecki ma prawo zbrojnego interweniowania przeciwko wszystkim krajom, które odważą się naruszyć "podstawy ustroju socjalistycznego" w jakimkolwiek z państw bloku wschodniego; tym samym doktryna Breżniewa ideologicznie uzasadniała prawo państwa radzieckiego do ekspansjonizmu; koncepcję Breżniewa nazywano także "doktryną ograniczonej suwerenności"; ostatecznie odrzucił ją Gorbaczow
  
  Rewolucja na Węgrzech (1956) - spowodował ją sprzeciw narodu węgierskiego wobec wszechobecnego i obejmującego coraz to nowe sfery życia publicznego, ustroju komunistycznego; na Węgrzech podobnie jak w wielu innych krajach bloku wschodniego, do roku 1956 bardzo wyraźnie dawał o sobie znać stalinizm; po wystąpieniu Chruszczowa demokraci węgierscy (popierani przez zniewolone przez komunistów społeczeństwo) domagali się zdemokratyzowania ustroju politycznego w państwie, łączyli się oni także z działaczami polskimi, popierając ideę przemian, lansowaną w kraju nad Wisłą; powstanie węgierskie szerzyło się; w listopadzie nowe, wolnościowe władze ogłosiły wycofanie wojsk węgierskich oraz węgierskiego państwa ze struktur Układu Warszawskiego; niestety w tym samym miesiącu, w zaledwie kilka dni po ogłoszeniu neutralności, Rosjanie wkroczyli zbrojnie do Budapesztu; w toku 7-dniowych potyczek śmierć poniosło wiele niewinnych osób
  
  Jesień Narodów - całokształt wydarzeń mających miejsce w Europie (a dokładniej w krajach bloku wschodniego), począwszy od roku 1989; przemiany o charakterze rewolucyjnym zainicjowało powstanie polskiej "Solidarności", wsparte niezadowoleniem kolejnych zniewolonych narodów, potęgowaniem się opozycyjnego sprzeciwu, pierwszymi próbami reform oraz wewnętrznych zmian; w ramach wydarzeń tworzących Jesień Narodów, Węgry przeprowadziły nowelizację ustawy konstytucyjnej, w Niemczech zburzony został mur berliński, zlikwidowane zostały RWPG oraz Układ Warszawski
  
  Październik'56 w Polsce - "poznański czerwiec'56" skłonił partyjne władze w kraju do zainicjowania zmian; dotychczasowy porządek stalinowski wielce "uwierał" polskie społeczeństwo, wydawało się, że dalsze tolerowanie bezprawia nie może mieć już racji bytu, wydawało się także, że pogląd społeczeństwa, podzielała również część aparatu partyjnego; rezultatem takiego obrotu wypadków była "polityczna odwilż"; jej nastanie zwiastowały takie wydarzenia społeczno-polityczne jak: podniesienie do rangi sekretarza partyjnego Władysława Gomułki, zwolnienie z niewoli kardynała Stefana Wyszyńskiego, odejście od kolektywizacji wsi, reorganizacja aparatu bezpieczeństwa publicznego, częściowe zwolnienie (oraz rehabilitacja) przetrzymywanych więźniów politycznych, oraz ustanowienie nowych, jak się wydawało korzystniejszych, warunków współpracy gospodarczej pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim
  
  Konstytucja PRL - ustanawiała zasady funkcjonowania państwa ludowego; do zasad tych zaliczyć należy: funkcjonowanie własności społecznej, potrzebę planowania społeczno-gospodarczego, sprawowanie władzy spoczywającej w rękach ludu, udział mas w zarządzaniu państwem; miejsce dotychczasowego demokratycznego systemu trójpodziału władzy, zajęły upartyjnione Sejm oraz Rada Państwa
  
  Marzec'68 - kolejny kryzys społeczno-polityczny trawiący Polskę w dobie funkcjonowania ustroju komunistycznego; był konsekwencją złej, pogarszającej się z dnia na dzień (począwszy od późnych lat 50-tych) sytuacji polskich obywateli; marzec'68 rozpoczął się rozruchów studenckich między innymi w Warszawie oraz Krakowie; dodatkowo wsparty został zalewającą kraj falą wystąpień antysemickich
  
  Orędzie biskupów - skierowane w dniu 18 listopada 1965 orędzie duchownych polskich do duchownych niemieckich; orędzie to stanowiło jeden z 56 listów wystosowanych przez polski episkopat do duchowieństwa różnych krajów na świecie; w orędziu zapowiadano zbliżającą się rocznicę przyjęcia przez państwo polskie wiary chrześcijańskiej, oraz wzywano do dialogu polsko-niemieckiego, dialogu opartego na wspólnym przebaczeniu sobie krzywd
  
  Stan wojenny - mechanizm polityki wewnętrznej, możliwy do zastosowania na wypadek wojskowej interwencji jednego państwa na terytorium innego państwa; w chwili zaistnienia stanu wojennego ograniczeniu podlegają prawa człowieka (w tym prawa i wolności obywatelskie), natomiast nie może on ograniczać oraz deptać godności człowieka; przewiduje się, że z chwilą wprowadzenia stanu wojennego poszczególne kompetencje przynależne organom państwa mogą ulec zmniejszeniu lub zwiększeniu; prawo do wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce ma głowa państwa, czyli prezydent; w dobie PRL ustanowiony z nastaniem nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku, w celu ograniczenia i poskromienia dążeń społecznych (skupionych wokół "Solidarności"), mających na celu przebudowę ustrojową oraz polityczną państwa; zniesiony w roku 1982
  
  Okrągły Stół - forma dialogu politycznego prowadzonego przez działaczy komunistycznych z PZPR z opozycjonistami, rekrutującymi się głównie ze zdelegalizowanej "Solidarności"; prowadzone w roku 1989 rozmowy, miały na celu doprowadzenie do kompromisu politycznego oraz wprowadzenia nowego ładu gospodarczego
  
  Wojna na górze - utworzone w roku 1980 NSZZ "Solidarność" oraz Krajowa Komisja Porozumiewawcza, na czele z Lechem Wałęsą, domagały się od komunistycznych władz zagwarantowania następujących praw: prawa do pracy, prawa do zdemokratyzowania życia społecznego w kraju, prawa do obsady kierowniczych funkcji osobami wykwalifikowanymi oraz posiadającymi ku temu stosowne kompetencje
  
  Plan Balcerowicza - pomysł na ustabilizowanie polskiej gospodarki oraz na jej przekształcenie, przygotowany przez pełniącego w roku 1989, funkcję ministra finansów oraz wicepremiera, Leszka Balcerowicza; fundamentalnymi zasadami opracowanego przez Balcerowicza planu były: doprowadzenie do zrównoważenia budżetu krajowego, kontrolowanie polityki monetarnej państwa, walka z inflacją oraz stosunkowo szybka prywatyzacja
  
  Destalinizacja - zainicjowana przez Chruszczowa oraz jego tajny referat polityka krytyki Stalina, kultu jednostki oraz wszelkich okrucieństw, związanych z powojennym stalinizmem; od roku 1956 w polityce zagranicznej Związku Radzieckiego obowiązywała zasada równouprawnienia wszystkich państwa bloku wschodniego, zaś w polityce wewnętrznej zasada kolegialności władzy państwowej oraz partyjnej

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie