Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Megan72 27.10.2010 (16:06)

  Zeus, Dzeús (mitologia grecka), najwyższy bóg grecki, wywodzący się od indoeuropejskiego bóstwa o imieniu Diausz Pitar, ojciec bogów i ludzi, bóg wszelkich zjawisk atmosferycznych. Pierwotnie opiekun rodziny, stojący na straży ogniska domowego i domu.
  Hera, w mitologii greckiej, bóstwo przedhelleńskie, jej imię oznacza "pani". Jako bóstwo olimpijskie - córka Kronosa i Rei, siostra i małżonka Zeusa (ich święte gody czczono uroczyście na wiosnę) razem z mężem sprawowała władzę nad ludźmi i niebem.Czczona jako opiekunka małżeństwa i patronka położnic.
  ATENA - bogini pokoju i wojny słusznej, wyskoczyła z głowy Zeusa, dlatego uważana była za usposobienie wszelkiego rozumu i mądrości. Córka Zeusa i Metis, przyszła na świat całkowicie uzbrojona. Atrybutami Ateny były: Tarcza (egida), dzida, hełm, sowa i drzewo oliwne; posiadała liczne przydomki: Promachos, Pallas, Bulaja, Ksenia, Agoraja, Polias, Partenos. W Rzymie utożsamiana z Minerwą.
  APOLLO - bóg słońca światła i wyroczni; patron poezji, muzyki, sztuk i nauk, przewodnik muz. Syn Zeusa i Latony, brat Artemidy. Przedstawiany jako bóg bardzo piękny, wysoki z długimi czarnymi lokami o błękitnym odcieniu. Czcili go również pasterze jako opiekuna trzód. Poświęcone mu były: wilk, sarna, łabędź, kruk, sęp, delfin, wawrzyn.
  MUZY
  ERATO (UMIŁOWANA) - m. poezji miłosnej.
  EUTERPE (RADOSNA) - m. poezji litycznej.
  KLIO (GŁOSZĄCA SŁAWĘ) - m. historii.
  KALIOPE (PIĘKNO LICA) - m. poezji epickiej.
  MELPOMENE (ŚPIEWAJĄCA) - m. tragedii.
  TALIA (ROZKOSZNA) - m. komedii.
  TERPSYCHORA (KOCHAJĄCA TANIEC) - m. tańca.
  URANIA (NIEBIAŃSKA) - m. astronomii i geometrii.
  POLIHYMNIA (BOGATA W PIEŚNI) - m. sakralnej poezji chóralnej i pantomimy.
  Są jeszcze 3..kameny,aganippe,pierydy:)
  ARTEMIDA - bogini świata zwierzęcego i roślinnego; w późniejszych okresie czczona jako dziewicza bogini lasów i gór, łowów i dzikich zwierząt, czczono ją także jako boginię księżyca i patronkę szczęśliwych porodów. Córka Zeusa i Latony, siostra Apollina. Strzałom Artemidy przypisywano nagłą i bezbolesną śmierć, mimo to uchodziła za boginię mściwą. W Rzymie utożsamiana z Dianą.
  
  
  Hermes (gr. Ἑρμῆς) jest w mitologii greckiej jednym z 12 bogów olimpijskich. Bóg kupców, wędrowców, wynalazców, złodziei i podróżujących. Posłaniec boży. Syn Zeusa i Tytanki Mai .Na początku swojego pobytu na Olimpie okradł większość bogów. Został stamtąd wypędzony, ale bogom zaczęło go brakować, ponieważ miał w sobie tyle młodości i wdzięku, że Olimp zdawał się być bez niego pusty i smutny. Dzięki decyzji Zeusa powrócił na Olimp.
  
  Odprowadzał zmarłych do Hadesu, zsyłał ludziom marzenia senne. Był wysłańcem i ambasadorem Zeusa, posłańcem i gońcem bogów z Olimpu.
  Atrybutami Hermesa są: kaduceusz, podróżny kapelusz ze skrzydłami - petasos. Jego atrybutem były też sandały ze skrzydłami, dzięki którym przemieszczał się z miejsca na miejsce.
  
  HEFAJSTOS - bóg ognia, sztuki kowalskiej i złotniczej, syn Zeusa i Hery, maż Afrodyty, która zdradzała go z Aresem. W swojej kuźni przy pomocy cyklopów wykuwał pioruny dla Zeusa. Dziełem Hefajtosa było berło i tarcza Zeusa (egida). W Rzymie utożsamiany z Wulkanem.
  Afrodyta (Wenus) - bogini miłości. Przyszła na świat w nietypowy sposób, nie miała ani matki ani ojca. Pewnego dnia "wyłoniła się po prostu z piany morskiej, niedaleko Cypru.bogini miłości i piękna, początkowo również płodności, opiekunka małżeństw, a także portów i żeglarzy.Do jej atrybutów należały m.in.: róża, mirt, zając, łabędź i gołąb.
  Eros to w mitologii greckiej bóg miłości i namiętności seksualnej.
  Istnieją różne wersje co do jego pochodzenia: miał być on pierwszym z bogów, rówieśnikiem Matki Ziemi, którego obecność musiała być konieczna do zrodzenia się pozostałych bogów, lub też synem Afrodyty i Aresa lub Hermesa. Nie był jednak zaliczany do grona 12 głównych bogów olimpijskich.Przedstawiany był jako uskrzydlony piękny młodzieniec z łukiem i strzałą, którą godzi w zakochanych, by ich ze sobą złączyć. W czasach późniejszych przedstawiany jako pulchne niemowlę z łukiem i strzałami. Jego odpowiednikiem w mitologii rzymskiej jest Amor lub Kupidyn.
  
  Charyty, w mitologii greckiej, boginie piękna, wdzięku i uroków ludzkiego życia oraz przyrody, córki Zeusa i Eurynome. Hezjod w Teogonii wymienia 3. Charyty: Eufrosyne (Radość), Talię (Kwitnącą) i Aglaję (Jaśniejącą). Charyty obdarzały ludzi urodą, opiekowały się zabawami i ucztami, były opiekunkami wszelkiej pracy umysłowej i artystycznej. Należały najczęściej do orszaku Afrodyty.
  HEBE-boginie wszystkiego, co miłe urocze. Panie wdzięku i czaru. Mistrzynie ceremonii na Olimpie, wielkie miłośniczki muzyki. Uwielbiają towarzystwo Dionizosa i chętnie spotykają się z muzami. Są także służkami Afrodyty. Najbardziej znane to: Aglaja, Eufrozyne i Taleja. Najczęściej przedstawiane jako grupa ślicznych, tańczących dziewcząt
  
  Hebe, w mitologii greckiej, bogini uosabiająca młodość. (Bogini młodości)Córka Zeusa i Hery, małżonka Heraklesa po jego ubóstwieniu. Pełniła funkcje podczaszego bogów olimpijskich. W Rzymie utożsamiono ją z Juwentas i czczono także jako personifikację wiecznego rozkwitu państwa. Atrybutem Hebe była czara lub dzban.
  
  Ares to bóg wojny. Był synem Zeusa i Hery, pozbawionym jednak wszelkich zdolności, dlatego jego wychowaniem zajmował się jeden z tytanów. Jednak że on sam również nic nie umiał, dlatego wpoił Aresowi, że wojna jest najpiękniejszym zajęciem.
  Ares wykorzystał swoją wiedzę, przekazując ją ludziom. Zamówił uzbrojenie u Hefajstosa, a następnie sprowadził je na ziemię. Nauczył ludzi okrucieństwa.
  Nie był lubianym bogiem. Nie posiada własnych świątyń, nie był też przedmiotem szerszego kultu
  
  HELIOS - bóg słońca, brat Eos i Selene; potomek Uranosa i Gai. Objeżdżał codziennie świat na rydwanie zaprzężonym w cztery białe rumaki, dając ludziom światło i ciepło. W Rzymie utożsamiany z bogiem Sol.
  
  Eos, w mitologii greckiej, bogini jutrzenki, " różanopalca", córka Hyperiona i Tei, siostra Heliosa i Selene, w Rzymie identyfikowana z Aurorą. Na swym rydwanie wczesnym świtem wyjeżdżała na niebo i przynosiła ludziom światło dzienne.
  Przedstawiana jako piękna kobieta w szafranowych szatach.
  
  Selene(Luna)-Była to dość nieoficjalna bogini księżyca, gdyż cześć jako bogini księżyca oddawano Artemis. Wyobrażano sobie Selene, że jedzie w księżycowym rydwanie, a na głowie nosi diadem w kształcie półksiężyca. Mitów o owej bogini jest bardzo mało. Najbardziej znany natomiast opowiada o pasterzu Endymionie.
  
  Był on wielkiej urody młodzieńcem. Dzeus dał mu nieśmiertelność, ale i sen nie przespany i ukrył go w grocie góry Latmos. Pewnego razu księżycowe promienie Selene dotarły do groty latmijskiej i ledwo bogini go ujrzała wnet się zakochała. Pragnęła go obudzić, ale nie skutkowały ani zaklęcia ani proste słowa. Od tej pory co noc przybywała tu Selene i odwiedzała ukochanego
  
  Iris-Iryda (mitologia grecka), bogini-tęcza, łącząca niebo i ziemię, przedstawiana w malarstwie wazowym i w rzeźbie w szacie w kolorach tęczy i ze skrzydłami. Córka Taumasa i Okeanidy Elektry, siostra Harpii, posłanka bogów, zwłaszcza Zeusa i Hery. Iris zasilała chmury wodą z mórz, jezior i rzek, powodując deszcze.
  
  Hestia-w mitologii greckiej, bogini ogniska domowego, czczona pierwotnie jako bóstwo bezpostaciowe. Od czasów Hezjoda uważano ją za pierworodną córkę Kronosa i Rei, jedno z 12 głównych bóstw olimpijskich.
  
  Była pierwsza wzywana na świadka przysiąg i jej pierwszej składano ofiary w prytanejonie, budynku rady miasta, gdzie palił się święty ogień, jej poświęcony. Wspólne dla całej Grecji ognisko Hestii płonęło w Delfach. W Rzymie odpowiednikiem Hestii była Westa.
  
  DEMETER - bogini pól i urodzajów, córka Kronosa i Rei, siostra Zeusa, z którym miała córkę Persefonę. Przedstawiano ją jako poważną niewiastę z wieńcem na głowie, sierpem i pochodnią lub koszem owoców w ręku. W Rzymie utożsamiana z Ceres. Atrybutami były: kłos, narcyz, mak, żuraw.
  
  DIONIZOS - bóg winnej latorośli, wina i płodnych sił przyrody, syn Zeusa i Semele. Semele, kochanka Zeusa zapragnęła ujrzeć go w całym boskim majestacie, bóg ukazał się wśród gromów i błyskawic, od których Semele została porażona; Zeus wydarł z jej łona sześciomiesięczny płód i zaszył go w swoim udzie, a gdy nadszedł czas, chłopiec wyszedł na świat cały i żywy. Dionizos uchodził za łagodnego i dobrego boga, który obłaskawiał nawet dzikie zwierzęta. W Rzymie utożsamiany z Bachusem. Atrybutami Dionizosa była laska owinięta winną latoroślą.
  
  EIRENE - bogini pokoju, atrybutami Eirene były: gałązka oliwna, róg obfitości, kłosy.
  W życiorysie Eirene dostrzec możemy nie tylko jej głęboką więź z Tyche, ale i to jak razem wychowały Plutosa, syna Demeter. Tworzy to przy okazji ciekawą metaforę - bogactwo przychodzi z ziemi, ale aby wyrosło, potrzebuje pokoju i szczęścia. Więź Eirene i Tyche miała być tak bliska, że czasem sugeruje się, że boginie te były partnerkami w sensie homoseksualnym
  
  Hypnos, w mitologii greckiej i rzymskiej, imię bóstwa - uosobienia Snu, wywodzące się z greckiego słowa "sen" (po łacinie somnus). Syn Nocy (Nyks) i Erebu, bliźniak Tanatosa (Śmierci).
  
  Przedstawiany jako uskrzydlony nagi młodzieniec (lub ubrany w jasny chiton), podtrzymujący głowę zmarłego, który ma być złożony do grobu. W dłoniach trzyma kwiat maku lub rozsiewający sen róg. Niekiedy Hypnos ma skrzydełka na skroniach. Często pojawia się na białych lektytach z Attyki (V w. p.n.e.), jak też na rzymskich sarkofagach.
  
  Mojry, Moirai, w mitologii greckiej, bóstwa losu. U Homera jedno bóstwo władające losem ludzi. U Hezjoda 3 boginie, córki Zeusa i Temidy, wyobrażane jako prządki:
  
  1) Kloto (z wrzecionem), rozpoczynająca nić życia.
  
  2) Lachesis (z tabliczką i rylcem do kreślenia losu), snująca nić.
  
  3) Atropos (ze zwojem, klepsydrą lub wagą), przecinająca nić. W Rzymie utożsamiono z nimi Parki.
  Zobacz również: Mitologia świata,
  
  Nike, w mitologii greckiej, bogini zwycięstwa. Symbol zwycięstwa zesłanego przez Zeusa lub Atenę. Wyobrażano ją jako zrywającą się do lotu lub spływającą na skrzydłach kobietę. Towarzyszyła Zeusowi lub Atenie. Postać Nike zdobiła pomniki zwycięskich bitew. Była też boginią zwycięstwa w sporcie. W Atenach jej imię było epitetem Ateny. W Rzymie utożsamiona z Wiktorią.
  
  
  Tanatos0czarnoskrzydły Bóg,ktory był usposobieniem smierci.Brat bliźniak Hypnosa,Najbardziej znany mit z jego udziałem to mit o Syzyfie.Syzyf miał zostać doprowadzony to Tartaru,jednak dzięki podstepowi powrócił na ziemie pod opieką Tanatosa,ale udało mu się związać Boga smierci.Jednak dowiedziawszy się o wszystkim hermes uwolnił więźnia.W czasie jego niewoli ludzie niesamowicie sie rozmnożyli,gdyż nie miał ich kto zabiewrać do Hadesu,Tanatos przedstawiany był jako uskrzydlony młodzieniec ze zgaszoną pochodnią w ręce.
  
  Temida, Themis (mitologia grecka), bogini prawa i sprawiedliwości, dobrych obyczajów i porządku. Tytanida, córka Uranosa i Gai, druga małżonka Zeusa, matka Hor i Mojr. Pierwsza pani wyroczni delfickiej przed objęciem jej przez Apollina.
  Patronka zgromadzeń ludowych, opiekunka pokrzywdzonych i potrzebujących pomocy. W wielu miastach budowano jej świątynie, zwykle w pobliżu przybytków Gai i Demeter. Przedstawiano ją z rogiem obfitości. Tradycja utrwaliła wyobrażenie Temidy z zawiązanymi oczami, z wagą i mieczem.
  
  Tyche (mitologia grecka), bogini losu (utożsamiona później z Fortuną, jej imię znaczy po grecku "przypadek, los"), która zyskała szczególne znaczenie w okresie hellenistycznym i rzymskim. Nie miała szerzej rozwiniętego kultu.
  Czczono ją głównie jako opiekunkę niektórych miast (np. Tyche Antiochii), jako Agathe Tyche (Dobry Los). W sztuce wyobrażano ją ze sterem i rogiem obfitości lub z małym Plutosem na rękach. Niekiedy stała na kole lub kuli. Jako Tyche miast nosiła na głowie koronę z murów obronnych (corona muralis).
  
  Posejdon to władca mórz i oceanów, syn Kronosa i Rei, brat Zeusa i Hadesa. Przedstawiany z trójzębem, na rydwanie ciągniętym przez trytony, w towarzystwie nereid. Przegrał spór z Ateną o to, kto będzie najbardziej czczony w Atenach. Posejdon wbił trójząb w ziemię i wytrysnęło tam źródło. W miejscu, gdzie Atena wbiła swój tyrs, wyrosło drzewo oliwne.
  Jego rzymskim odpowiednikiem jest Neptun.
  Jego domem
  jest Królestwo Morza
  
  Okeanos, w mitologii greckiej, bóg wody i uosobienie jej życiodajnej siły. Syn Uranosa i Gai. Mąż Tetydy i ojciec nimf Okeanid. Homer przedstawia Okeanosa jako wielką rzekę okalającą świat, z której biorą początek wszystkie rzeki.
  
  Nad brzegami Okeanosa, na końcu świata, starożytni umieszczali krainę baśni i szczęśliwych ludów (Kimmeryjczycy i Etiopowie), na drugim brzegu Okeanosa panować miała wieczna noc. Podróże starożytnych i pogłębianie wiadomości o otaczającym świecie sprawiły, że Okeanos stał się synonimem wielkiego morza, otaczającego znany ówcześnie świat.
  
  Scylla (gr. Σκύλλα Skýlla) – w mitologii greckiej jeden z dwóch potworów morskich (drugim była Charybda) czyhających na żeglarzy po obu stronach cieśniny, lokalizowanej jako Cieśnina Mesyńska lub w okolicach przylądka Skylla w północno-zachodniej Grecji.
  
  Scylla była nimfą, jedną z Forkid, córek Keto i Forkosa. Zakochał się w niej śmiertelny rybak Glaukos, w którym z kolei zakochana była czarodziejka Kirke. Zazdrosna czarodziejka zmieniła nimfę w kobietę z tułowiem złożonym z sześciu psów.
  
  Scylla i Charybda występują w Odysei Homera. Odyseuszowi udaje się przepłynąć pomiędzy nimi, ale psie głowy tworzące część Scylli porwały sześciu członków jego załogi.
  
  Od imion potworów pochodzi wyrażenie znaleźć się między Scyllą i Charybdą, oznaczające sytuację, w której niebezpieczeństwo zagraża z dwóch stron.
  
  
  HADES - bóg zmarłych, władca świata podziemnego, syn Kronosa i Rei, brat Zeusa i Posejdona, mąż Persefony córki Demeter, którą porwał od matki na wozie zaprzężonym w czarne rumaki i uprowadził w świat podziemny. Hermes odszukał ją, a Zeus nakazał uwolnienie. . W Rzymie utożsamiany z Plutonem. Atrybutami Hadesa były: cypr i narcyz.
  
  Styks - w mitologii greckiej główna rzeka w podziemnym świecie, przez którą miała przeprawić się każda zmarła dusza w drodze
  do krainy o nazwie Tartar. Przez Styks przewoził
  Charon. Rzeka wypływała z Oceanu. Wpadały do niej wody rzeki Kokytos.Starożytni wyobrażali sobie Styks jako nimfę, córkę Oceanu i Tetydy. Miała ona być matką Zelosa, Nike, Bii i Kratosa. Przyszła jako pierwsza z pomocą Zeusowi wysyłając swoje dzieci przeciw Tytanom. W dowód wdzięczności Zeus pozwolił im na stałe zostać przy sobie, a Styks stała się bóstwem, na które składano najuroczystsze przysięgi.
  \
  Acheront, Acheron, w mitologii greckiej jedna z rzek świata podziemnego, przez którą dusze ludzkie musiały się przeprawić, by dostać się do krainy zmarłych. Wody rzeki nieomal stały w miejscu, były zamulone, a jej brzegi porośnięte trzcinami.
  
  Wg mitu Acheront to syn Ziemi (Gai), a jego przebywanie w Podziemiu było karą za to, że w czasie walk olimpijczyków z gigantami Acheront napoił gigantów znużonych walką. Z nimfą ciemności Orfne spłodził Acheront syna Askafalosa, którego później Demeter przemieniła w sówkę.
  
  Lete, Leta (z języka greckiego - "zapomnienie"), rzeka zapomnienia w Hadesie. Umarli, którzy napili się jej wody, zapominali o ziemskim życiu.
  Sprawiedliwi kierują się na prawo, skąd prowadzi ich ścieżka do Rzeki Zapomnienia, Lete. Napiwszy się wody letejskiej niepomni już są wszystkich radości i cierpień, jakich zaznali na ziemi, i ciągną dalej, na Pola Elizejskie, miejsce pobytu dusz błogosławionych, leżące w jaśniejszej części podziemnego królestwa.
  Charon, w mitologii greckiej nieśmiertelny syn Ereba i przewoźnik dusz zmarłych przez rzekę Styks lub Acheront do Hadesu. Od swych pasażerów żądał opłaty w wysokości jednego obola, dlatego zmarłym wkładano do ust monetę.
  
  Charona często przedstawiano w starożytnej sztuce sepulkralnej w postaci brodatego starca z wiosłem, w ubiorze niewolnika (z jednym rękawem) i kapeluszu podróżnym.
  
  Cerber, Kerberos, w mitologii greckiej pies o trzech głowach, na grzbiecie miał zjeżone głowy węży, zamiast ogona - węża. Był jednym z trzech potworów strzegących Hadesu, królestwa zmarłych, broniących tam wstępu żywym. Uchodzi za syna Echidne i Tyfona, a jego rodzeństwo to potwory Ortros, hydra lernejska i lew nemejski. Cerber uwiązany był u wrót Hadesu, dusze tam wchodzące drżały na jego widok, żywi zaś, którzy chcieli wejść do Podziemia, byli rozszarpywani. Zdarzyło się jednak i tak, że żywi dostawali się do Hadesu: Psyche zdołała uśpić czujność Cerbera, Orfeusz go obłaskawił, a Herakles na rozkaz Eurysteusza ujarzmił go bez pomocy broni, gołymi rękami.
  
  Tartar (gr. Τάρταρος Tártaros) – w mitologii greckiej była to najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, gdzie przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie.
  
  Odległość Tartaru od Hadesu była równa odległości między niebem a ziemią. Hezjod pisze, że kowadło z brązu zrzucone z nieba osiągnie ziemię po dziewięciu nocach i dniach. Na męki w Tartarze skazani byli m.in. Syzyf, Tantal, Iksjon, Tytios i Danaidy. U niektórych poetów Tartar to syn Gai i Eteru (Ajtera), ojciec Tyfona i Echidny, bóg personifikujący otchłanie podziemi i ich najstarszy opiekun, obalony przez Hadesa.
  
  Erynie, w mitologii greckiej, boginie zemsty, karzące i groźne. Córki Nocy i Gai lub dzieci Gai powstałe z krwi Uranosa, zwane też eumenidami. (Alekto - uosobienie nieubłaganego gniewu, Tyzyfone - zemsty, Megera - nienawiści).
  
  Stały na straży nienaruszalności związków krwi, za zbrodnie przeciwko rodzinie ścigały przestępcę nie tylko na ziemi, ale też w Hadesie. Wyobrażano je jako kobiety w czarnych szatach, ze skrzydłami u ramion i pochodniami lub biczami w dłoniach. W ofierze składano im czarne owce, miód i kwiaty. Rzymianie zwali je Furiami.
  Elizjum lub Pola Elizejskie – w mitologii greckiej część Hadesu - podziemnego świata, przeznaczona dla dusz dobrych ludzi. Częściej jednak przedstawiana jako kraina nad Oceanem, na zachodnich krańcach świata – miejsce wiecznej szczęśliwości i wiecznej wiosny. Panował tam Kronos, syn Gai (Matki Ziemi) i Uranosa (Pana Niebios), a jednocześnie ojciec Zeusa i Hadesa oraz Posejdona.
  
  Starożytni Grecy wyobrażali sobie życie po śmierci jako mniej ciekawe niż na Ziemi. Dusza zmarłego po przepłynięciu rzeki Styks w łodzi starca Charona, stawała przed trybunałem trzech sędziów. Tam dusza była sądzona, następnie szła w jedno z trzech miejsc spoczynku wiecznego; m.in. na Elizje. Sprawiedliwi kierowali się na prawo do rzeki zapomnienia - Lete. Napiwszy się z niej wody, zapominali o ziemskim życiu. Dalej czekały już na nie Pola Elizejskie - kraj wiecznego spokoju i pośmiertnej szczęśliwości, gdzie dusze wyzbyte od wszelkich cierpień i pragnień przechadzają się po bladych łąkach, ogarnięte muzyką niewidzialnych lir.
  
  Na polach tych rosnąć miały topole i asfodele.
  
  CO TO MEREIDY??czy to jest poprawnie napisane???uff to wszystko

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie