Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  natak99 20.10.2010 (18:14)

  Wawel – wzgórze na Pomoście Krakowskim, w Krakowie, w Dzielnicy I Stare Miasto, na lewym brzegu Wisły; wysokość 228 m n.p.m., antropogeniczne; historyczna dzielnica Krakowa, na wzgórzu zabytkowe zespoły budowlane.
  WAWEL.:
  Wzgórze Wawelskie ma charakter zrębu tektonicznego powstałego w miocenie (23-5 mln lat temu) i zbudowanego z górnojurajskich wapieni wieku oksfordzkiego (161-155 mln lat temu). Wapienie te są silnie skrasowiałe i obfitują w jaskinie[potrzebne źródło] (np. Smocza Jama). Dlatego też wzgórze mogło pierwotnie nazywać się wądół, wąwał, wąwel[1]. W średniowieczu słowem wąwel nazywano wąwóz, jaki dzielił niegdyś dwie części wzgórza. Według innej teorii słowo to oznacza "wyniosłość wśród mokradeł", którymi otoczone było wzgórze[2]. Istnieje także teoria, jakoby nazwa Wawel pochodziła od nazwy Babel[3].
  
  Na wzgórzu znajduje się kompleks obiektów zabytkowych, z których najważniejsze to:
  
  * Zamek Królewski
  * Katedra św. Stanisława i Wacława
  
  Częścią tego kompleksu są także fortyfikacje Wzgórza Wawelskiego. Odnalezione zostały relikty innych budowli, pochodzących z różnych epok.
  Styl renesansowy.:
  Renesans lub odrodzenie – okres w historii kultury europejskiej, obejmujący przede wszystkim XV i XVI wiek, określany często jako "odrodzenie sztuk i nauk" oraz koncepcja historiozoficzna odnosząca się do historii kultury włoskiej od Dantego do roku 1520 (Il Rinascimento).
  Styl renesansowy w Polsce od ok 1500 do XVI/XVII wieku. Renesans na ziemiach polskich reprezentują dwa nurty: południowa Polska znalazła się pod wpływem sztuki włoskiej, głównie za sprawą króla Zygmunta Starego i renesansowej przebudowy Wawelu. Wkrótce po tym wydarzeniu większość możnowładztwa rozpoczęła przebudowy swych rezydencji w duchu renesansu włoskiego. Północna część Polski znalazła się pod wpływem renesansu (a być może nawet już manieryzmu) odmiany niderlandzkiej, która stała się bardzo popularna wśród miast dawnej Hanzy. Budowle renesansowe wznoszono z cegły lub kamienia łupanego, tynkując cegłę i licując (wykładając) elewację kamiennymi płytami. Tynki często naśladują wątki kamienne (boniowanie, rustykowanie). Silnie podkreślano poziomy podział ścian (cokoły, gzymsy). Dość często w budowlach występowały kolumny i pilastry. Na ścianach umieszczano dekoracje w postaci medalionów, festonów, girland a nawet dekoracje figuralne. Okna oprócz obramienia otrzymywały naczółki w postaci gzymsów i frontonów, obdasznice (wysunięte przekrycia) i płaskie stropy na belkach drewnianych lub sklepienia (krzyżowe, kolebkowe). Wprowadzono charakterystyczne kopuły, zwieńczone latarnią i pokryte hełmem. Dachy zasłaniano attykami, które często zdobiły sterczyny lub maszkarony. W renesansie rozpowszechniły się arkadowe krużganki i podcienia (Wawel, Baranów Sandomierski, Pieskowa Skała, Brzeg). W okresie renesansu rozwijała się głównie architektura świecka (pałace, wille, ratusze, kamienice). Rzecz charakterystyczna – na Górnym Śląsku nie pojawiły się budowle renesansowe (z wyjatkiem zamku w Brzegu). Tu bardzo długo trwał gotyk, następnie zaś pojawiła się tu architektura barokowa. Wybrane obiekty: -zamki: Baranów Sandomierski, Brzeg, Krasiczyn, Książ Wielki, Niepołomnice, Oleśnica, Szydłowiec, Wawel, Pieskowa Skała -ratusze: Brzeg, Chełmno, Poznań, Zamość inne-Brama Wyżenna w Gdańsku, Sukiennice w Krakowie, kamienice na rynku w Kazimierzu Dolnym, Gdańsku i Zamościu -kościoły: Kaplica Zygmuntowska, fara w Kazimierzu Dolnym, kolegiata w Zamościu. Konkatedra w Żywcu.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie