Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  domika10 22.4.2010 (21:35)

  
  
  Wstęp
  Hymn do Boga to jeden z najwcześniejszych znanych utworów Kochanowskiego. Według niektórych źródeł poeta napisał go podczas pobytu w Paryżu i przesłał do przyjaciół w kraju. Podobno Mikołaj Rej po przeczytaniu pieśni wygłosił rymowaną orację, w której przyznał młodemu poecie wyższość nad sobą. Z punktu widzenia gatunkowego utwór ten jest hymnem (uroczystą i podniosłą pieśnią pochwalną, sławiącą bóstwo, bohaterskie czyny, wielkie idee i otoczone powszechnym szacunkiem wartości i instytucje), jednak Kochanowski napisał go w bardzo osobistej, intymnej tonacji, co wynikało z humanistycznej koncepcji świata i Boga.
  Rozwinięcie
  1. Określamy podmiot mówiący.
  Formy gramatyczne: w strofce 1 –1 os. lmn. („nas”); w strofce 3 – 1 os. lp. („wiem”); w strofkach 4 i ostatniej znów 1 os. lmn. Podmiot liryczny mówi zatem zarówno we własnym imieniu, wygłaszając sądy subiektywne, jak i wypowiada się w imieniu zbiorowości (ludzkości), co nadaje jego słowom walor obiektywności.
  2. Określamy adresata lirycznego.
  Podmiot liryczny zwraca się wprost do Boga, używając jednak określeń „Pan” i „Ty” (zgodnie z tradycją psalmiczną). Bezpośredni zwrot do Stwórcy niemożliwy w średniowieczu, był dość częsty w religijnej poezji renesansowej. Bóg określany jest tutaj nie tylko przez bezpośredni zwrot do niego, ale może przede wszystkim przez jego atrybuty (przymioty, cechy) – zjawiska natury. Dzięki temu jawi się jako ktoś bliski człowiekowi i zrozumiały.
  3. Kompozycja
  Utwór zaczyna się od pytań retorycznych (1 strofka). Dwie kolejne strofki zawierają tezę o wszechmocy Boga. Strofka 4 jest wyznaniem wiary. Kolejne mieszczą w sobie opis doskonałości świata – dzieła Boga. W ostatnich dwóch strofkach – podziękowanie i prośba o dalsze łaski i opiekę. Taki układ jest charakterystyczny dla modlitwy dziękczynnej.
  4. Obraz świata i Boga.
  Pochwała Boga jako twórcy obfitości życia i harmonii wszechświata rozwija się w ciągu wyrazistych plastycznie obrazów: od kosmosu (strofka 5 i 6): „Tyś Pan wszystkiego świata, Tyś niebo zbudował/I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował”, przez oglądaną z coraz bliższej perspektywy Ziemię (morza, rzeki), aż po szczegółowe przedstawienia roślin i zwierząt. W każdym z tych elementów natury objawia się doskonałość boskiego zamysłu. Bóg zatem istnieje nie tylko ponad światem: ujawnia się poprzez świat. Stwórca jest tutaj nie starotestamentowym surowym sędzią, ale dawcą piękna i współistotnego z nim dobra. Umożliwia to człowiekowi uwielbienie Boga przez podziw dla natury. Można w tym doszukiwać się elementów religijności panteistycznej (panteizm – pogląd filozoficzny głoszący, że Bogiem jest wszechświat pojęty jako całość i wiążący się z ubóstwem sił i praw natury). Stwórca postrzegany jest w Hymnie jako najdoskonalszy artysta, stworzyciel piękna, dobra i prawdy. Jego wszechmoc podkreślona jest przez użycie paralelizmó i powtórzeń („Tyś”, „z Twoich rąk”, „za Twoim rozkazaniem”, „z Twojej łaski”), wielokrotnie powtórzone zaprzeczenia(„Kościół Cię nie ogarnie”, „Złota... nie pragniesz”, „fundament... nieobeszłej ziemi”, „rzeki wód nieprzebranych”). Piękno świata uwydatniają epitety („złote gwiazdy”, „w kłosianym wieńcu”), obrazy metaforyczne („Tyś niebo zbudował/I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował”), zaś na zasadniczą jedność elementów natury wskazują animizacje („morze stoi,/A zamierzonych granic przeskoczyć się boi”) i antropomorfizacje („w kłosianym wieńcu lato chodzi”). Harmonię świata przedstawionego podkreśla również regularna budowa wersyfikacyjna: strofki dwuwersowe (dystychy), wersy 13-zgłoskowe ze stałą średniówką po 7 sylabie, rymy dokładne.
  5. Obraz człowieka.
  Człowiek w Hymnie jest dziełem Boga, który stworzył go nie do cierpienia czy walki, lecz do szczęścia. Misja życiowa człowieka nie polega więc na buncie czy mozolnym szukaniu drogi do Pana, lecz na afirmacji (akceptacja, potwierdzenie) jego dzieła. Ta świadomość pozwala jednostce na cieszenie się pięknem boskiego planu, na życie zgodne z ustanowionym przez Stwórcę prawem, które objawia się w naturze.
  Kochanowski w swoim utworze wykreował obraz rzeczywistości arkadyjskiej, w której człowieka, jeśli tylko podda się woli Pana, nie może spotkać nic złego.
  Zakończenie
  Pieśń Czego chcesz od nas, Panie... można nazwać manifestem renesansowej świadomości humanistycznej ze względu na:
  - kreację Boga – Stwórcy – Artysty, bliskiego ludziom i światu,
  - obraz świata, w którym panuje harmonia pomiędzy jego poszczególnymi elementami,
  - rozumienie natury jako czegoś idealnie pięknego i moralnie doskonałego,
  - poczucie więzi człowieka z naturą,
  - elementy epikureizmu (zachwyt, radość) i stoicyzmu (poddanie się woli Boga),
  - formę wiersza nawiązującego do wzorców antycznych (Horacy).

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie