Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  pisiu35z 10.10.2010 (18:13)

  Historia Grecji - O pierwszych Grekach możemy mówić poczynając od około 2000 roku przed Chrystusem. Są to indoeuropejscy najeźdźcy, potomkami których zostali Mykeńczycy. Dla okresów wcześniejszych używa się raczej terminu "przedhelladzki" lub "egejski" - od nazwy Morza Egejskiego, gdyż ludzie zamieszkujący wówczas te ziemie, nie byli pochodzenia greckiego. Wpływy Egiptu i Wschodu zmienią styl życia i umiejętności produkcyjnych w rejonie cywilizacji egejskiej.
  Partenon
  
  Około 4000 lat przed Chrystusem świat egejski wkroczył w erę neolitu. Człowiek egejski nauczył się panować nad przyrodą. Oswaja zwierzęta, uprawia rolę, osiedla się w większych osadach, grupujących wiele domostw. Te nowe zwyczaje przynieśli ze sobą przybysze z Egiptu i Wschodu, których cywilizacje przeszły taką samą rewolucję wiele tysiącleci wcześniej. Podczas gdy świat egejski żyje jeszcze w epoce prehistorycznej, Egipcjanie i ludy Wschodu opanowują już pismo, a stopień zaawansowania ich organizacji społecznej, gospodarczej i politycznej jest wysoki!
  
  Około 3200 r p.n.e. migranci przynoszą Egejczykom także umiejętność obrabiania metali. Przybysze przeszli Wyżynę Anatolijską i dotarli do Troi - miasta, które zostaje nazwane później skrzyżowaniem dróg handlowych. Z Troi przedostali się na wyspy Morza Egejskiego. Początkowo rzemieślnicy obrabiali jedynie miedź, później poznali technikę stopów, a gdy zdołali połączyć miedź z cyną, otrzymali brąz. Rozpoczyna się produkcja sztyletów, włóczni z ostrzami oraz narzędzi, które zmieniły życie codzienne mieszkańców. Ulubionym tworzywem był jednak marmur. Cyklady to prawdziwe bloki marmurowe. Dzięki nieskończonej cierpliwości artystów kamienie przeobrażały się w figurki i naczynia o najrozmaitszych kształtach. W domach i grobach cykladzkich znaleziono wiele rozmaitych przedmiotów. Mimo rozwoju cywilizacyjnego, mieszkańcy Cyklad nie opanowali jednak pisma, nie istnieje więc żaden pisany dokument potwierdzający ich wierzenia, obrządki religijne oraz organizację społeczną. Archeolodzy zastanawiają się nad charakterem i funkcjami niektórych przedmiotów. Cóż sądzić o naczyniach z wypalanej gliny, składających się z mnóstwa czarek? Czy służyły jakimś praktykom religijnym? Jakich bogów wyznawali mieszkańcy Cyklad? A może, zdana na kaprysy natury ludność składała w tych czarkach pierwsze zebrane ziarno, by tym samym ułagodzić groźne bóstwo i wyprosić łaskę dobrych plonów?
  Delfy
  
  W epoce brązu (3000-1200r. p.n.e.) kwitły potężne nadmorskie cywilizacje - kultura cykladzka, minojska i mykeńska. Według Homera był to czas przemocy i wojen wynikających ze współzawodnictwa w handlu, chociaż sądzi się raczej, że kultura minojska była ogólnie pokojowa i przyjazna. W ostatniej fazie epoki brązu, cywilizacja mykeńska należy do najświetniejszych w basenie Morza Śródziemnego. Jedną z przyczyn takiego rozwoju jest handel. Dzięki zachowanym tabliczką zapisanym pismem linearnym B, możemy dziś ocenić stopień zaawansowania administracji tak dobrze zorganizowanego społeczeństwa. Mykeńczycy posiadali wysokie umiejętności techniczne, pozwalające budować mosty, cytadele czy też okrągłe grobowce (tzw.tolos)... Potrafili również osuszać i nawadniać glebę. Sztuka i religia mykeńska, choć początkowo wzorujące się na sztuce i religii Krety, mają pewne własne cechy charakterystyczne. Budowle są potężne i starannie zaplanowane. Broń i ekwipunek, z jakim grzebano zmarłych, świadczy o wojowniczej naturze mieszkańców Myken. Po okresie rozkwitu w latach 1500-1300 p.n.e. - przychodzi czas niepokojów. Fortyfikacje naziemne zostają wzmocnione, lecz ludy morza utrudniają Mykeńczykom kontakty z Bliskim Wschodem. Po wyprawie na Troję (1184r. p.n.e.), kolejne najazdy i klęski żywiołowe osłabiają kraj. Duże ośrodki zostają zniszczone. Całe regiony zamykają się w sobie. Epoka żelaza zaczyna się około 1050r. przed Chrystusem, jednak miasta, które uniknęły klęsk, jak Ateny, obudzą się z letargu dopiero po trzech stuleciach. Wykorzystując szlaki przetarte przez Mykeńczyków, grecy znów nawiążą kontakty ze Wschodem.
  
  O wojnie trojańskiej opowiada "Iliada". Książę Troi, Parys uprowadza piękną Helenę, żonę króla Sparty, Menelaosa. 1200 okrętów z wojownikami Agamemnona, króla Myken i brata Menelaosa, wyrusza do Azji Mniejszej. Grecy oblegają Troję przez dziesięć lat. W końcu odnoszą zwycięstwo. Powrót Odyseusza do Itaki sławi "Odyseja".
  
  Do XIw. p.n.e. kultury minojska i mykeńska upadły z powodu zmian w strukturze szlaków handlowych oraz inwazji doryckiej z północy, po której nastąpiły "wieki ciemne". Istnieje niewiele dokumentów pisanych z tego okresu. Do 800r. p.n.e. wraz z rozwojem państw-miast, z których najpotężniejsze były Ateny i Sparta, w Grecji miała miejsce odnowa kulturalna i militarna. Powstała Większa Grecja, której ważnym składnikiem była południowa Italia. Po tym okresie nastąpiła era prosperity, znanej pod nazwą okresu klasycznego lub złotego.
  Akropol
  
  Właśnie wtedy Perykles polecił zbudować Partenon, Sofokles napisał "Króla Edypa", Sokrates uczył młodych Ateńczyków zasad logiki, a w życie wprowadzono ideę demokracji - dosłownie "władzy ludu". Okres klasyczny zakończył się wojną peloponeską (431-404r. p.n.e.), w której wojowniczy Spartanie pokonali Ateńczyków.
  
  Zaprzątnięci wojną peloponeską Spartanie nie zauważyli, że na północy dokonuje się ekspansja królestwa Filipa Macedońskiego, który wkrótce łatwo podbił zmęczone wojną państwa-miasta. Ambicje Filipa rozwinął na dużo większą skalę jego syn Aleksander Wielki, który pomaszerował do Azji Mniejszej, Egiptu (gdzie został ogłoszony faraonem i gdzie wybudował miasto Aleksandrię), Persji i części terenów dzisiejszego Afganistanu i Indii.
  
  Panowanie imperium, trwające jeszcze trzy dynastie po śmierci Aleksandra Wielkiego (zmarł mając 33 lata) znane jest jako okres helleński. W tym okresie grecka kultura i idee mieszały się z innymi wspaniałymi kulturami świata starożytnego, tworząc w ten sposób nowe tradycje kosmopolityczne.
  
  Poczynając od 250r. p.n.e. Rzymianie zaczęli wyprawiać się w głąb Grecji i do 146r. p.n.e. Grecja i Macedonia stały się prowincjami rzymskimi. Po podziale w 395r. Cesarstwa Rzymskiego na Wschodnie i Zachodnie, Grecja stała się częścią słynnego Cesarstwa Bizantyjskiego. W XIIw. na sile przybrały wyprawy krzyżowe, a Bizancjum zostało osłabione przez inwazje Wenecjan, Katalończyków, Genueńczyków, Franków i Normanów.
  
  W 1453r. stolica Bizancjum, Konstantynopol, została zajęta przez Turków i do roku 1500 prawie całe terytorium Grecji dostało się pod kontrolę turecką. Ziemie dzisiejszej Grecji zamieniły się w wiejską prowincję. Wielu kupców, intelektualistów i artystów udało się na wygnanie do środkowej Europy.
  
  Jedynie tradycje ludowe i prawosławie pozwoliły utrzymać i przekazać pokoleniom elementy greckiej kultury. Odnowa w XVIIIw. przyspieszyła wojnę o niepodległość (1821-32), podczas której, w walce z Turkami, Grecja otrzymywała wsparcie od "helenofilów" o arystokratycznym rodowodzie, jak Byron, Shelley i Goethe.
  Erechtejon
  
  Jednak ruchowi niepodległościowemu brakowało spójności, wobec czego Rosja, Francja i Brytania zdecydowały się w 1827r. na interwencję. Po uzyskaniu niepodległości mocarstwa europejskie postanowiły, że wolna Grecja powinna stać się monarchią i, aby pokrzyżować plany walczącym o władzę w kraju obozom, w 1833r. wyznaczyły na króla bawarskiego księcia Ottona, niechętnie przyjętego przez społeczeństwo.
  
  W 1864r. król Jerzy I ustanowił nową konstytucję, która ograniczała królewską władzę, sprowadzając ją głównie do funkcji ceremonialnych, na rzecz wybieralnego parlamentu. Mimo silnej opozycji, monarchia - z korowodem królów - przetrwała do XXw.
  
  Podczas I wojny światowej greckie wojsko walczyło po stronie ententy i zajęło Trację. Po wojnie premier Wenizelos wysłał wojska aby "oswobodziły" tureckie tereny Smyrny (dzisiejszy Izmir), na których dominowała ludność grecka. Jednakże armia grecka została wyparta przez wojsko Ataturka, a wielu Greków zamieszkujących te tereny zostało wymordowanych.
  
  Wydarzenia te doprowadziły w efekcie do konfliktu między Grecją i Turcją w 1923r., w wyniku którego 1 300 000 przesiedleńców obciążyło i tak już osłabioną gospodarkę Grecji. W centrach miast rozkwitły dzielnice nędzy, pogarszała się sytuacja ekonomiczna, związana z gwałtownym napływem przesiedleńców z Turcji i ogólnoświatowym kryzysem gospodarczym. Wśród zamieszkującej miasta części populacji przesiedleńców, zaczęły powstawać związki zawodowe i w rezultacie do 1936r. monarchistyczna Partia Ludowa uzyskała powszechne poparcie społeczne.
  
  W 1936r. Generał Metaksas został mianowany przez króla premierem rządu i wkrótce, za pozwoleniem władcy, wprowadził dyktaturę wojskową. Chociaż Metaksas sympatyzował z nazistami i stworzył grecką wersję Trzeciej Rzeszy to nie zgodził się na przemarsz włoskich wojsk przez Grecję w 1940r.
  
  Mimo alianckiej pomocy, Niemcy zdobyły Grecję w 1941r., co doprowadziło do fali masowych mordów i głodu. Powstał silny ruch oporu, podzielony jednak na frakcję rojalistyczną i komunistyczną. Podział ten doprowadził do krwawej wojny domowej, trwającej aż do 1949r., kiedy to swoje zwycięstwo ogłosili rojaliści.
  
  W czasie wojny domowej Ameryka, w myśl doktryny Trumana, przekazywała duże sumy pieniędzy rządowi antykomunistycznemu i wprowadziła w życie Certfikat Politycznego Zaufania, który obowiązywał do 1962r. Dokument ten stwierdzał, że posiadający go nie okazuje sympatii lewicowych - bez niego Grecy nie mogli głosować i praktycznie nie byli w stanie znaleźć pracy.
  
  Bojąc się powrotu lewicy, grupa pułkowników doprowadziła w 1967r. do zamachu stanu. Andreas Papandreu powiedział o tym zamachu, że był pierwszym udanym puczem CIA na kontynencie europejskim. Junta wyróżniała się szczególnie brutalnymi metodami działania, represjami i niekompetencją w rządzeniu krajem.
  
  W 1974r. pułkownicy próbowali skrytobójczo zamordować przywódcę Cypru, arcybiskupa Makariosa, co doprowadziło do inwazji tureckiej i okupacji północnego Cypru. Wydarzenie to jest dla Grecji wciąż drażliwą kwestią, prowadzącą do częstych napięć w stosunkach z Turcją.
  
  W 1981r. Grecja została pełnoprawnym członkiem Wspólnoty Europejskiej (dziś Unia Europejska), a partia socjalistyczna Andreasa Papandreu (PASOK) wygrała wybory. PASOK obiecała, że doprowadzi do usunięcia amerykańskich baz wojskowych i zrezygnowania z członkostwa w NATO, lecz nigdy nie dotrzymała obietnic. Lepsze rokowania dawały sprawy kobiet - zlikwidowano system posagowy i zalegalizowano aborcję. Skandale zniszczyły Papandreu, a jego rząd został w 1989r. zastąpiony wątpliwą koalicją konserwatystów i komunistów. Wybory w 1990r. przyniosły zwycięstwo konserwatystom, a o ich przewadze zadecydowały tylko dwa miejsca. Chcąc uporządkować problemy ekonomiczne kraju, rząd wprowadził niepopularne, drakońskie reformy. Wybory w 1993r. przywróciły do władzy starzejącego się Papandreu i PASOK.
  
  Kostas Simitis został wyznaczony na premiera na początku roku 1996r., kiedy stało się jasne, że czas Papandreu się kończy. Zmarł on w połowie 1996r. Rzutem na taśmę Simitis wygrał następne wybory z marginesem zwycięstwa w wysokości jednego punktu procentowego. Odnowiwszy swój mandat, obiecał poprawę stosunków z Turcją i przeprowadzenie reform ekonomicznych. Przyniosły one efekt - którego namacalnym przykładem jest wejście Grecji do strefy Euro.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie